Sinds ik een apple watch heb ben ik me veel bewuster van dat ik meer moet gaan staan, in de tijd zonder dat ding had ik nog niet eens door dat staan zo bijzonder was maar door dit ding. ben ik er achter, zeker omdat hij het aangeeft merk ik dat ik meer ga staan.
De afgelopen dagen zit ik natuurlijk veel voor de klas, totaal niet leuk maar het moet, dus tja... maak dan van het onaangename een nuttige bezigheid, dus ik sta tegenwoordig heel veel achter in de klas naar de leerlingen te kijken.
Het toeval wilde dat 5 juni wereldmilieu dag was, de apple wacht beloofde als je de sta cirkel vol kreeg, dus 12 uur staan, wat natuurlijk minuten zijn, geen uren.. maar dat is wat vaag daar.. dan kreeg je een medaille.. een oerlelijk ding maar dat was de uitdaging voor de maand juni.
Dus ik afgelopen vrijdag dan toch maar mijn beste beentje voor gezet, tenslotte ben ik soms erg milieu bewust... en vond dat ik ook recht had op deze medaille.. dus ik ben inderdaad bewust gaan staan, het begrijp er nog steeds niets van, want ik was pas om 9.30 op, en heb echt niet steeds gestaan, heb tussen door van alles gedaan, en ook veel gezeten. maar zoals ik al zei, ik ben ook bewust gaan staan..
om 18.00 kreeg ik het seintje dat ik 12 uur had gestaan ?? een goede rekenaar zal net als ik denken. hoe dan?? het is niet eens 12 uur maar ik heb dus 12 uur gestaan.. heel bijzonder vind ik dit.
Toch is een watch als dit verslavend, ik merk gewoon dat ik er toch wel op let, hem aan te zetten als ik wandel, als ik sport etc. ik toch wil weten hoeveel ik verbrand heb.. en of ik inderdaad nog wel dat bakje aardbeien kan nemen... en of het een bakje aardbeien plus of misschien zelfs een bakje aardbeien superplus mag zijn.. kortom het geeft mogelijkheden.
Het is ook leuk, ik laat me niet leven door de watch maar het is gewoon leuk om te zien hoe je in vergelijking met een jaar geleden ineens heel erg anders bezig bent, anders leeft, eet, etc. dat je lekkerder in je vel zit.
Ook de uitdagingen die ik vroeger uit de weg ging ga ik nu aan, zo herinner ik me een trap in Londen. ik weet niet hoeveel treden.. maar ik loop hem, de eerste keer dacht ik echt ik ga dood. adem te kort, om de volgende keren te bedenken tellen, van 1 tot 8 en zo je ritme houden... en zo door lopen het heeft geen haast..
Het bewust nemen van mijn trap in de flat in plaats van de lift.. al vervloek ik me soms als ik op de tweede ben en merk dat ik een verzuring krijg in mijn benen, zeker als ik met zware boodschappen tassen loop etc maar toch ik doe het.. met in mijn hoofd de gedachten.. als ik geen lift had moest ik ook traplopen ..
Kortom het is dan verslavend en toch ook niet. want als ik soms een dag gewoon niets heb gedaan is het ook prima.. een dag rust mag en kan..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten