In mijn tv gids stond deze serie vermeld, ik las het, dacht dit lijkt me leuk, mede omdat de omschrijving was dat de young pope meteen bij zijn eerste toespraak de hele boel op zijn kop zet in het Vaticaan.
Dat klopt.. zijn eerst toespraak, toen hij benoemd was, was een geweldige, hij predikte dat men vooral veel seks moest hebben, hij zei meteen dat homoseksualiteit geweldig was etc. Je zag, er zit ook echt humor in de serie, een rijtje kardinalen achterover klappen op een balkon die vielen flauw.
Hij is een pope die niet traditioneel is en heel anders denkt dan de vorige pausen, hij wil geen beeltenissen van hem, want zo zegt hij , ik ben de onzichtbare paus, welke mensen zijn beroemd geworden, mensen die je niet zag of weet wie het zijn. zoals Banskey en ga zo maar door..
Ik heb nu deel 1 gezien op Fox en deel twee zit nog onder de knop, die moet ik nog zien maar wat een heerlijke serie ik geniet nu al volop van deze serie
recensie van de serie
Lenny
Belardo, hoofdpersonage uit de serie ‘The Young Pope’, was
waarschijnlijk nog niet geboren toen in de zomer van 1967 jongeren naar
San Francisco trokken om de liefde en de vrijheid te vieren. Toch zal
hij er later veel van hebben meegekregen, als kind van hippieouders. Die
Summer of Love ging snel voorbij, maar had zijn ouders voorgoed
gevormd. De muziek uit die gouden maanden werd de soundtrack van hun
leven. Lenny’s ouders klampten zich hoogstwaarschijnlijk ook vast aan de
platen van The Mamas and the Papas of aan Sgt. Pepper’s Lonely Hearts
Club Band van the Beatles. Die ademden de vrijheid waar ze in bleven
geloven, maar die in de praktijk weerbarstig bleek te zijn..
De eeuwige afstand tussen leer en leven. Die geeft bij alle vormen van religie problemen.
De
Summer of Love speelt een belangrijke bijrol in ‘The Young Pope’, de
door de Italiaanse filmregisseur Paolo Sorrentino geschreven tv-serie,
die ruim een half jaar geleden uitkwam en te weinig aandacht kreeg in
Nederland. Hij gaat over de fictieve Lenny Belardo, die als beeldschone
en piepjonge Amerikaanse paus Pius XIII de gevestigde orde in het
Vaticaan totaal ontregelt. Je voelt die zomer ondertussen voortdurend,
als een kamer waarvan de deur steeds een stukje verder opengaat, en
Sorrentino steeds duidelijker laat zien hoe hij tegen die leeg gebleken
hippie-idealen aankijkt.
Droom
De
serie is nog maar net begonnen of Lenny (een weergaloze, erg geestige
Jude Law) houdt zijn eerste toespraak als paus, ten overstaan van een
afgeladen Sint-Pietersplein waar het giet van de regen. Eerst staat hij
stil met zijn armen wijd gespreid en verdrijft zo de neerslag. Hij haalt
de zomerzon letterlijk tevoorschijn. “Ciao Rome”, begint hij zijn
verhaal. “Ciao wereld.” Luid gejuich van de menigte. “Ik dien God, ik
dien jullie”, gaat hij verder. Alsof hij citeert uit een zelfhulpboek
uit de jaren zestig. “We zijn vergeten te spelen. Alleen zo komt het
leven in harmonie met God. En wat zijn we nog meer vergeten?” Het plein
is muisstil. “We zijn vergeten te masturberen, om voorbehoedsmiddelen te
gebruiken”, gaat hij verder. “Om ons het recht op abortus toe te
eigenen en om het homohuwelijk mogelijk te maken. Om priesters te laten
trouwen. Om seks te hebben zonder aan voortplanting te hoeven denken.”
Het
lijkt wel het evangelie van de Summer of Love. Maar deze preek vindt
niet echt plaats, het is een droom. Even later is Lenny Belardo weer
helemaal zijn ultraconservatieve - bij tijd en wijle botte en vileine -
zelf.
Als paus veroorzaakt hij een
enorme cultuurschok in het Vaticaan. Een Amerikaan op de stoel van
Petrus, een kettingroker, knap, nog heel erg jong voor pauselijke
begrippen en vooral aartsconservatief. De consternatie wordt alleen maar
groter als hij Sister Mary (een prachtige rol van Diane Keaton) een
hoge functie in het Vaticaan geeft. Als iemand Lenny kent, dan is zij
het wel. De jonge paus groeide op onder haar vleugels in een weeshuis
nadat zijn hippieouders hem daar hadden afgeleverd. Een traumatisch
beeld dat een aantal keren terugkomt.
“Heilige
Vader, u bent zo jong, maar u heeft zulke oude ideeën”, zegt een van de
kardinalen tegen hem. Pius XIII legt zelf het verband tussen zijn
behoudende opvattingen en het feit dat zijn ouders hem bij het klooster
van Sister Mary dumpten, zodat zij hun hedonistische leefstijl konden
voortzetten.
Ik heb een vriend die in
het Vaticaan werkt. Hij is geen fan van paus Franciscus. Hij vindt hem
te onduidelijk als het gaat over de leer, te ‘gewoon’ en eigenlijk te
weinig paus. Onlangs vertelde hij me dat collega’s hem op ‘The Young
Pope’ hadden gewezen. “Dát is nog eens een paus die je zal aanstaan”,
zeiden ze erbij. Inderdaad is Pius XIII in bijna alles het
tegenovergestelde van de Argentijnse paus Franciscus. De laatste is een
man van de straat, die zich elke week op zijn eigen plein laat
toejuichen door de massa. Keer op keer datzelfde rondje in die witte
jeep. Nooit te beroerd voor een selfie. Nog nét geen allemansvriend.
Het
kan bijna niet anders of regisseur Sorrentino had Franciscus in
gedachten bij het schrijven van de serie. Zijn jonge paus is in bijna
alles een tegenpool van zo’n beetje de meest geliefde paus in zestig
jaar. Let wel: de meest geliefde paus bij het progressieve deel der
katholieken. Traditionelen moeten weinig van Franciscus hebben. Ze
verwijten hem dat hij liever met filmsterren als George Clooney en
Leonardo di Caprio op de foto gaat dan dat hij zich bekommert om de
zuiverheid van de leer.
Zuiver
Nee,
dan deze jonge paus. Die verbergt zich het liefst voor het volk Gods en
gaat met niemand op de foto. Als hij zijn eerste echte toespraak (geen
droom) houdt vanaf het balkon van de Sint-Pieter, zien de gelovigen
slechts zijn silhouet. En als het hoofd marketing van het Vaticaan
afspraken komt maken over de merchandise die er van hem geproduceerd kan
gaan worden - ze ziet het wel zitten met deze gebeeldhouwde schoonheid -
wijst hij alle ideeën af. Even later komt hij aanzetten met een
smetteloos, wit bord. Geen portret van hem erop, geen bloemenmotief,
gewoon een wit bord. Het beeld moet zuiver blijven.
Pius
XIII staat een heel andere kerk voor dan Franciscus. Die laatste is een
vriend van de armen die vindt dat de kerk zich zoveel mogelijk van zijn
wereldse rijkdommen moet ontdoen en moet kiezen voor de mensen in de
marge. Een kerk als een veldhospitaal voor de zondaars en niet een
museum voor de heiligen. Een kerk van de armen voor de armen. Franciscus
woont niet in het Apostolisch Paleis, maar in een eenvoudig pension
elders in het Vaticaan. De pauselijke limousine heeft hij vanaf het
begin van zijn pontificaat verruild voor een compacte middenklasser. Ook
in de keuze van zijn liturgische kleding houdt hij van eenvoud. Meer de
opvolger van een visser uit Galilea dan een kerkvorst.
De
jonge paus hult zich het liefst in de paramenten uit een tijd dat de
paus van Rome zich nog torenhoog boven het gewone volk verheven wist en
nog werkelijk ontzag inboezemde. Hij besluit zelfs de pauselijke
tiara waarvan paus Paulus VI in 1964 afstand deed, terug te kopen. Die
tiara bestaat echt en werd door de paus verkocht aan de Amerikaanse
katholieke kerk, die besloot ’m permanent tentoon te stellen. De
opbrengst ging naar de armen. Pius XIII zet dit symbool van wereldlijke
macht maar wat graag weer op zijn hoofd. Niet het kleine of marginale
brengt mensen terug bij God, maar het heilige en het verhevene.
Om
de vergelijking nog maar even door te voeren: de jonge paus mijdt de
pers, Franciscus staat het ene na het andere interview toe. Zijn
persconferenties in het vliegtuig op de weg terug van een buitenlandse
reis zijn geen verplicht nummer, maar een werkelijke ontmoeting met de
pers. En dan zegt Franciscus altijd wel iets waarmee hij de
conservatieve vleugel de gordijnen in jaagt. Zoals in de zomer van 2013,
als hij na een bezoek aan de Wereldjongerendagen in Rio de Janeiro op
de weg terug naar Rome in het vliegtuig zijn beroemde uitspraak over
homoseksualiteit doet: “Als iemand homoseksueel is, van goede wil is en
de Heer zoekt, wie ben ik dan om te veroordelen?”
Onacceptabel
De
jonge paus is van een ander slag. Als zijn kardinaal-staatssecretaris,
Angelo Voiello, voorstelt om pedofiele priesters hard aan te pakken,
zegt Pius XIII: “Laten we het breder aanpakken. Laten we alle
homoseksuelen tevoorschijn brengen en ze uit de Kerk verdrijven. En
laten we ervoor zorgen dat geen nieuwe homoseksuele priesters worden
gewijd. We moeten het gewoon doen, zonder uitzondering en zonder
hypocriet te zijn.” Kardinaal Voiello is verbouwereerd. “Maar Heilige
Vader, pedofilie en homoseksualiteit zijn totaal verschillende dingen”,
stamelt hij. “Het zijn twee verschillende dingen die allebei
onacceptabel zijn voor de katholieke kerk”, antwoordt de jonge paus.
Niks
vrije liefde, niks bloemen in je haar. Als je het aan hem zou vragen,
zou Pius XIII zeggen dat ook de kerk niets met het hippiedom is
opgeschoten, terwijl veel gelovigen de idealen van de Summer of Love
maar al te graag omarmden. Die pasten naadloos bij een tijd waar toch al
alles aan het schuiven was. Het waren de jaren van vlak na het Tweede
Vaticaans Concilie, dat van 1962 tot 1965 in Rome werd gehouden. De
initiatiefnemer, paus Johannes XXIII, zette de ramen van de kerk open om
haar bij de tijd te brengen. De wereld werd stukje bij beetje
binnengelaten. De priester draaide zich om naar de gelovigen en de mis
mocht voortaan in de volkstaal gevierd worden. De beatmissen waren de
toekomst van de kerk.
Maar die
katholieke lente duurde niet lang. “Niets ervan heeft standgehouden, en
als truc om jongeren de kerk in te krijgen heeft het maar heel even
gewerkt”, constateerde kerkhistoricus Ton van Schaik aan het eind van de
vorige eeuw. Ook op het gebied van huwelijk en seksualiteit veranderde
er officieel niets. Geen voorbehoedsmiddelen, geen homohuwelijk, en
seksualiteit is nog altijd alleen toegestaan binnen het traditionele
huwelijk van man en vrouw. Wie dacht dat het anders zou lopen, droomde.
Symbool
De
idealen van de jaren zestig waren mooi, maar zijn uiteindelijk leeg
gebleken. En ook God heeft ons niet kunnen redden. We hebben hem massaal
de rug toegekeerd en hij heeft ons niet vast kunnen houden. In feite
zijn we hulpeloos geworden. De jonge paus van Sorrentino is het symbool
van het antwoord op die leegte.
En toch
verandert er iets in dvd-paus Lenny naarmate de serie vordert. Bij haar
aantreden zegt Sister Mary tegen hem dat als hij wil slagen als paus,
hij het verdriet uit zijn jeugd achter zich moet laten. Dat doet Lenny
Belardo niet. Hij spreidt zijn armen en nodigt het verleden telkens weer
uit bezit van hem te nemen. Wat volgt zijn zachtgele flashbacks naar
zijn jeugd, waarin de zon flauw schijnt. In goed Nederlands heet dat
verwerken. Uiteindelijk ziet hij zijn ouders ook terug.
Zijn
botheid verdwijnt, met horten en stoten. Aan het einde van de serie
weigert hij eerst nog het personeel te zegenen van een wegrestaurant,
waar hij even is gestopt om zijn brevier te bidden. Maar niet veel later
maakt hij het goed met de massa die voor hem naar het San Marcoplein in
Venetië is gekomen. Hij brengt ze samen met God aan wie hij zich
uiteindelijk overgeeft. Verlost van zijn jeugd en van zoekgeraakte
idealen. De jonge paus is volwassen geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten