Zomaar op straat zie ik hem liggen, het kleine hondje, wat ik herken van vroeger, ineens ben ik weer terug in mijn jeugd in Mussel. Mijn broer was helemaal van het houten fort met indianen en cowboys, en speelde hele middagen hiermee, vooral dat vond hij leuk, hij liet altijd de cowboys winnen,. Als kind had ik kennelijk al heel veel oog voor de minderheden, voor de onderdrukten want ik was altijd voor de indianen en liet die natuurlijk ook altijd winnen, dat kon niet anders. Toch was mijn liefde voor dieren veel groter en dus bedachten mijn ouders dat ik een boerderij kreeg met dieren van plastic en met een tractor etc. Een kleurrijk geheel waar ik hele middagen mee zoet was, ik speelde en speelde er mee alsof er niets anders meer in de wereld was. Zo gaaf was dit, ik zie me nog de koeien verplaatsen na de weide, en weer naar de stal om ze te melken, de paarden die dan ook weer naar stal moesten etc. Uren heb ik hiermee stuk gemaakt, en het gekke was dat het nooit verveelde. Als ik nu soms naar de kids kijk van nu, zie ik dat ze meer met de i-pad bezig zijn, met de compu met de tv. Bij ons was dat nooit zo wij keken bijna geen tv wij speelden buiten en als het regende in huis met of onze dieren van de boerderij of onze eigen echte hond. Noem maar op, door een simpel klein hondje gevonden op straat sta ik zo weer in mijn kindertijd, of ben ik misschien toch al aan het dementeren?+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten