Het jaar kent altijd zijn moment van dag zeggen, en dat vind ik lastig altijd, Elk jaar weer zie ik op tegen dit moment, de leerlingen van de ISK (Internationale Schakelklas) gaan weer verder, ze waren op visite en gaan weer verder, zo hoort het en dat hoort ook bij het leven, mensen komen en mensen gaan. Dit jaar was de club wederom kinderen met diamanten in hun lijf en stralende ogen. Het was genieten met ze, ik zie ze in mijn lessen en ze werden steeds losser, ze durfden steeds meer, ze deden ook steeds meer, zelfs de meest verlegen jongen kreeg ik zo ver, dat hij in een jurk op het podium ging staan, hij durfde uit vertrouwen naar mij en wist ook dat vanuit respect naar elkaar toe heel veel goed kan gaan en gaat. Zo zijn er veel leerlingen geweest waar ik mee gepraat heb, gewoon zo tijdens de les, soms in de pauze, gewoon zoals het uitkwam, ze weten mijn deur staat altijd open en ze komen altijd binnen dat mag ook, ze zijn meer dan welkom altijd. Het mooie is dat ze bij mij zijn en het is altijd goed, ze zitten vaak dicht bij mij, voor een veilig gevoel en ze genieten. Ik zie het en ik weet het. Vandaag stond dus in het teken van afscheid nemen van de leerlingen. Het begon al bij de klas die ik een lange tijd als vervangende coach heb begeleid. Het is lastig om het los te laten maar het moet, dus ik heb vandaag eerst bij hun presentaties gekeken over het thema vakantie, daarna heb ik samen met mijn beste collega en vriendin, wiens klas het echt is, de klas een kadootje gegeven. Ik vertelde het verhaal erbij dat ze toch wel heel veel geduld moesten hebben gehad dit jaar zowel met de juf als met mij en dat ze kanjers zijn omdat ze dit aankonden. Daarom om hun geduld nog meer te oefenen kregen ze een kleine kubus die ze dus moesten draaien om alles weer goed te krijgen. Ze vonden het erg leuk, daarna kwam ik mijn lokaal binnen en lag daar een prachtig ornament voor mij, van mijn collega als dank je wel voor het opvangen van haar klas, voor het doen van de huisbezoeken etc, zo lief dat dit is gezien en ook voor bedankt is. Daarna moest ik naar het afscheid van de ISK, dit vind ik altijd erg ontroerend en het raakt me altijd mede omdat het echt afscheid is, je weet gewoon dat het dan klaar is en ze gaan verder, ze gaan de wereld in en ik hoop altijd maar dat ze iets op gepakt hebben van wat ik ze hopelijk heb gegeven, maar dat weet je nooit. Na de verhaaltjes van de juffen, die voor elke leerling een persoonlijk verhaaltje hadden geschreven, kreeg ik gelukkig ook tijd om voor het drinken en koekjes met de klas, wat tegen ze te zeggen. ( Ik vind het altijd prettig als dat zo kan, op het moment als ze zitten te eten en te drinken is er toch minder concentratie en dat vind ik dan jammer) Ik geef altijd aan de kinderen die weg gaan een vingerpoppetje, en vertel ze dan daarbij, dat ze weg gaan en dat ik ze zal missen omdat ze toch een beetje mijn vriendje zijn geworden, maar omdat ik niet wil dat ze zich waar dan ook alleen voelen krijgen ze een vingerpoppetje zodat ze misschien af en toe nog even aan mij kunnen denken, en dat ze als ze zich eenzaam voelen met de poppetjes kunnen praten zodat ze altijd een gesprekspartner hebben. De poppetjes deel ik dan uit in een zakje, zodat ik niet weet wie welke krijgt, maar het meest bijzonder is dat ze toch een poppetje krijgen die bij ze past. Erg leuk vind ik dat. Daarna gingen we wat drinken en eten en kregen we van een meisje uit de klas een bloem die je hier onder ziet met een toespraak. De toespraak die ze mij gaf raakte me heel diep in mijn hart, ze vertelde, en ik vat het even samen, in het kort: "U leeft en dat zie ik en ik wil u bedanken omdat u mij ook heeft geleerd van het leven te genieten en te gaan leven" Vind ik ontroerend mooi en het raakt me diep zon zin. het gaat echt over hoe ik hoop over te komen en wie ik ben, omdat ik inderdaad wil leven en het naar mijn zin wil hebben en de leerlingen ook wil laten zien dat ik leef. Een leerling gaf een toespraak voor ons waarin hij ons bedankte voor alles, zo prachtig vind ik dit. Natuurlijk zijn er ook tranen, en dat is mooi, een meisje vertelde dat ze met een jongen samen moest werken en dat vond ze vreselijk maar nu beseft ze dat ze hem vreselijk gaat missen omdat hij er altijd voor haar was en is.. ze begon te huilen en ik heb altijd de gedachte laat ze maar huilen ga niet troosten, de tranen mogen er zijn, en laat ze maar even echt voelen. De gedachten om meteen je arm om een kind te slaan geeft eigenlijk aan dat het verdriet er niet mag zijn, als de tranen gedroogd zijn dan pas laat je merken dat je er bent, het zelfde is met het beruchte glaasje water, bij het minst of geringste bieden we een glaasje water aan, terwijl in de meeste gevallen beter is omdat juist niet te doen, zeker niet als je niet weet wat er erg aan de hand is. Daarna was het nog even op verschillende ruggen een kaartje plakken met teksten schrijven, bij 1 leerling heb ik geschreven dat ik hem een overwinnaar vind, omdat hij over zoveel grenzen is gekomen en gegaan dat ik trots op hem ben. Daarna was het afscheid nemen, fotos maken en tranen met tuiten maar het was goed. ze mogen en kunnen Nederland aan. ze hebben tenslotte Nederland al overleeft, dus de rest kunnen ze ook aan. Ik maak me geen zorgen over ze, zij gaan weer prima mensen worden die de Nederlandse maatschappij verrijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten