Weekend (film)

Gisteravond naar de film gegaan met als titel Weekend. Ik wilde deze film heel graag zien, en aangezien mijn filmvriendjes en vriendinnetjes op vakantie zijn of andere plannen hadden ben ik lekker in mijn eentje gegaan. Dit is op zich ook wel erg verfrissend vind ik omdat je toch wat anders kijkt naar een film en er veel meer in opgaat dan dat je met meer mensen gaat. Ik merk gewoon dan dat het minder gezellig is, en je niet even je verhaal kwijt kan na of tijdens de film, en dat is balen. Maar het is heerlijk om toch helemaal in de flim te verdwijnen om eerlijk te zijn.. heerlijk gewoon. Het is een mooie film waarin zo duidelijk de eenzaamheid van de mens komt, de onvoorspelbaarheid van de liefde. Twee mannen komen elkaar tegen, worden verliefd op elkaar maar die ene gaat voorgoed weg naar amerika, en dus ondanks dat ze vreselijk veel van elkaar houden  gaat hij.. en die ander blijft achter op het station.. zo voorspelbaar soms maar och wat weer een tranen en niet alleen op het witte doek.... kortom ik vond het weer een aanrader deze film


inhoud van de film:
Een toevallige ontmoeting tussen de verlegen Russell en extraverte Glen groeit onverwachts uit tot iets moois. Er volgt een weekend vol drank, seks en discussies. Herkenbare en grappige film over de strijd met het leven en de liefde. Winnaar van de SXSW Publieksprijs.

Als Russell na een wilde nacht wakker wordt naast Glen, is het eerste wat die doet hem een taperecorder onder de neus duwen. Het is voor een kunstproject, legt Glen uit, en of Russell de gebeurtenissen van de avond ervoor maar uit zijn eigen perspectief wil navertellen. Het is het begin van een weekend dat eigenlijk één lang gesprek tussen de twee is, omdat ze tot hun eigen verbazing merken dat de aantrekkingskracht tussen hen verder gaat dan die ene nacht.
Weekend is een Britse versie van het mumblecore-genre, en een variant op Brief Encounter (1945, David Lean), maar dan met hedendaagse, liberale seksuele mores. Andrew Haigh deinst niet terug voor de erotiek van de relatie tussen de twee mannen, en hoe ze omgaan met hun homoseksualiteit is een terugkerend onderwerp van gesprek.
Maar het dromerig gefilmde Weekend draait om voor iedereen herkenbare vragen. Ben je jezelf als je een nieuwe geliefde ontmoet? Of ben je wie je wilt zijn? En hoeveel geef je van jezelf bloot?
Resentie van de film:
Regie: Andrew Haigh | Cast: Tom Cullen (Russell), Chris New (Glen), Kieran Hardcastle (Sam), Sarah Churm (Helen), Laura Freeman (Jill), Jonathan Race (Jamie), e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2011

Glen is een kunstenaar die bezig is met een project over homoseksuele relaties. Of het resultaat een succes zal zijn betwijfelt hij. “Gays will only come because they’re hoping to see some cock, and they’ll be disappointed. And straights won’t come because it’s about gay sex.” Hij zou het hier net zo goed over Weekend zelf kunnen hebben. Een film over een ontluikende liefde tussen twee mannen, maar (helaas) ook te veel een politiek statement over wat men hiervan moet denken.

Na al een flinke portie alcohol binnen te hebben gekregen op een feestje met vrienden, besluit Russell nog even een club in te duiken op zoek naar een onenightstand. Deze vindt hij in Glen. De film slaat hun nacht over en pakt de draad op als de mannen de volgende dag koffie drinken in bed. Glen pakt een taperecorder en begint Russel te ondervragen over de afgelopen nacht. Het is het begin van een weekend durende dialoog over seks, liefde, homoseksualiteit en alles wat hier bij hoort.

Vrij snel wordt duidelijk dat Glen over twee dagen zal emigreren. Dit maakt dat de film sterk doet denken aan Before Sunrise, waarin Ethan Hawke en Julie Delpy in de loop van één nacht al pratend verliefd werden. Waar Before Sunrise echter voorzichtig toewerkte naar het (waarschijnlijk) seksuele slot, start Weekend met seks om achteraf pas aan verliefdheid te gaan denken. Gecombineerd met het feit dat de mannen al heel snel weten elkaar na dit weekend nooit meer te zien geeft dit de film de ruimte hun interactie te gebruiken voor een groter statement over homoseksuele relaties in de huidige samenleving.

Dit blijkt wel uit de gesprekken tussen de mannen. Onder andere het homohuwelijk, onenightstands met getrouwde mannen, affectie tonen in het openbaar en heteroseksuele vrienden passeren de revue. Hierin zijn de mannen het maar zelden met elkaar eens. Glen gaat graag met iedereen de confrontatie aan, Russell is iets terughoudender en houdt zijn seksuele voorkeur liever voor zichzelf. In soms felle, soms emotionele en soms grappige discussies verkennen de mannen elkaars levensvisie. Weekend kiest hierin nauwelijks partij en dat komt de film ten goede. Het voorkomt dat de mannen tot te verwaarlozen marionetten in een politiek pamflet worden gemaakt.

Toch gaat Weekend uiteindelijk te veel over homoseksualiteit en te weinig over twee individuen en hun ontluikende liefde. De film wordt weliswaar volop geprezen omdat de geaardheid van de mannen ondergeschikt zou zijn aan de romance, maar waarom gaan alle recensies dan toch voornamelijk over visies op homoseksualiteit? De reden is dat Weekend meer politiek pamflet is dan de film zelf wil toegeven. Zelfs bij de verder mooie slotscène van de film vindt regisseur Haigh het nog noodzakelijk om de liefde tussen twee personen te overschaduwen door statements over openlijke homoseksualiteit in de maatschappij. Als de mannen zoenen en in de verte een kwetsende opmerking te horen is, draait Russell zich om en kijkt nog net niet heel boos in de camera. Een intiem moment, verpest door een veroordelende vinger.