Vaderdag

Vandaag is het vaderdag( Ergens zat er geen behoefte om te gaan bloggen vandaag maar door de blog van mijn goede vriend Frans, weet ik dat je toch over vaderdag kan schrijven ondanks dat je vader er niet meer is)  en het geeft ergens een heel raar gevoel, mede omdat het nog zo helder is hoe het was vorig jaar op deze dag.   Wetende dat mijn vader niet meer thuis zou komen, wetende dat mijn vader bezig was met zijn laatste maanden om over te gaan naar die andere wereld, was het een speciale dag voor mij, Ik zie me nog in alle vroegte in mijn auto stappen om naar mijn vader te gaan in het verpleegtehuis in Veendam,.Een lange rit, met als kadootje voor vaderdag een aantal gekochte boeken over de oorlog. omdat mijn vader dat altijd erg mooi vond. Een dvd kon ik al niet meer kopen omdat hij die toch niet zou kunnen zien. En dus boeken gekocht bij de kringloop, niet omdat het daar goedkoper is maar omdat hij deze boeken niet kent en dus kan lezen. Het gekke was dat mijn moeder nog zo mooi had gezegd koop maar niks, en dat kon niet voor mijn gevoel. Ik zie me nog dat verpleegtehuis binnenlopen en de troosteloze sfeer die er heerste ondanks de goed bedoelde op leukerijtjes.. voor mijn gevoel was dit de plek om dood te gaan of op zijn minst er op te wachten. Ik kon kamers in kijken waar mensen op sterven lagen, soms lagen ze er alleen, sommigen lagen met twee tallen, en soms zag je een verdrietig familielid aan het bed zitten, maar toch heel veel mensen  lagen er in hun eentje te wachten totdat ze weg mochten. Ik werd er naar van, mede omdat ik wist dat mijn vader hier ook lag... en dit misschien wel zijn laatste plek was, niet eens een plekje voor hem zelf maar delen met anderen. Het eten wat op zich al iets bijzonders was , we gingen in de grote huiskamer zitten te eten met elkaar, en daar zat ook een hongaarse vrouw, haar man voerde haar liefde vol, haar kleinkind zat er naar te kijken,  en de vrouw kwijlde bij het eten, at met smaak en open volle mond te eten, de man bleef haar liefdevol strelen en haar eten geven... en ik keek er na en moet zeggen dat ondanks dat het gerecht speciaal voor mij was gemaakt ik toch minder lekker heb gegeten dan dat ik normaal zou doen. Mijn vader zat er ook te eten met zijn grote theedoek om om niet te knoeien, en mijn moeder at daar als of het de gewoonste zaak van de wereld was.. maar dat was het niet.. niet daar op die plek en zeker niet het eten. maar goed we weten allemaal dat je het niet altijd voor het zeggen hebt. Daarnaast zat dat kleine jongetje naast mij , en ondanks dat ik zijn taal niet sprak en hij de mijne niet, hadden we contact, het begon met elkaar  woordjes  te leren, ( dit joch was ongeveer 4 jaar) en toen ik het vingerpoppetje uit mijn tas haalde want die heb ik altijd bij me, meestal een paar, brak de lach door bij hem en hebben we samen zitten spelen met deze poppetjes... en ik zag dat zowel mijn ouders als zijn grootouders hiervan genoten... en dat was mooi..
Nadat het eten op was zijn we nog met elkaar even gaan zitten in de serre om naar buiten te kijken en ik moet bekennen dat ik dat we lekker vond maar toen het eindeiljk half 3 was kon ik voor mijn gevoel naar huis en ben ik vertrokken, met het besef dat dit de laatst vaderdag was met mijn vader omdat ik wist dat hij de volgende niet meer zou halen.... en ergens was dat ook goed daar.. het was prima..  de foto hierboven is van de rustplaats van de as van mijn vader... vond ik wel gepast hier nu