Deze ochtend was ik aan de beurt om te gaan lopen voor mijn schooltje met als doel een uur te lopen om zo de estaffete in gang te houden. Ik vroeg me steeds af waarom we 24 uur het parcours bezet moesten houden maar deze wandeling staat symbool, begreep ik, voor de strijd tegen kanker... dus erg mooi vind ik dat. Maar goed om kwart voor 6 gaat mijn wekker... ik stap wat verdwaasd in de wereld en denk ineens wat klopt er niet... toen ik ging slapen was het mooi weer, een zwoele avond en nu... ineens blijkt de hemel mee te huilen met de mensen die iemand hebben verloren....en ik mag gaan lopen, ik vond het eerst moeten.. maar nee het is mogen want het is een eer om mee te mogen lopen in deze tocht met mijn school om duidelijk te maken dat we strijden tegen een ziekte die we zo graag al jaren willen overwinnen...
En eigenlijk besefte ik terwijl ik daar liep.. hoe mooi het is dat het regent, want hoe je het ook bekijkt de strijd tegen deze ziekte heeft zijn zonnige kanten, op momenten als je weet dat je de strijd gaat winnen, of een uitslag is positief voor jou, het heeft zijn hele kleine lichtpuntjes, in een donkere nacht.. en ik denk dan vaak aan wat mijn oma zei.. er is geen nacht zo donker of er is wel een ster die licht geeft... de lichtpuntjes die men krijgt als er weer hoop is op misschien genezing, of als er weer een nieuwe medicatie is ontwikkeld die misschien nog beter werkt.....het lopen met een fakkel, de teamcaptens met naast zich een winnaar van of strijder tegen...... zo mooi hand in hand, alsof we zeggen kom op we gaan er en ik ben er voor je.. we gaan lopen en nemen het licht wel mee.. zo prachtig.. daarnaast de regen voor de tranen die om zoveel mensen is gevallen die zijn overleden door deze ziekte, ook het stil moment om te gedenken... alles past in die 24 uur, het is niet alleen een wandeling van maar 10 minuten per rondje, het is meer, het is het doorlopen van een heel proces van mensen die tegen deze ziekte strijden, eigenlijk is het prachtig bedacht, ik heb geen idee wie dit ooit bedacht heeft en of iemand ooit dit zo heeft gezien. ik denk de regen kan je niet voorspellen.. maar in dit geval is het prachtig... ook heel symbolisch van een warme dag naar de nacht naar de tranen..... en dan ik hoop om 14,.00 als het slotceremonie word gedaan dat het warm en licht is.. zou heel mooi zijn.
Vanochtend dus vroeg uit de veren en gaan lopen in het park, eerst opgehaald door een collega, even de tent binnen gegaan waar we zo trots op zijn omdat het zo goed loopt de verkoop, en ook de collegas die er zijn die lopen, en als iemand om wat voor reden even niet komt, iemand wat langer blijft om toch te lopen met die ander, zodat eigenlijk niemand echt alleen hoeft te lopen... Maar goed bij aankomst was het nat, stonden een aantal ex leerlingen van mij als beveiliger aan de kant van de weg, en op mijn vraag hoe lang ze al staan blijken ze al meer dan 12 uur soms op die plek te staan en het in de gaten te houden, waarop ik zeg wat zwaar, en dan krijg ik het antwoord klopt maar waar we het voor doen is het waard en wij hebben als je er over nadenkt eigenlijk niet zwaar.. wij hebben die ziekte niet.. En dan smelt ik weer, die kids die zo mooi dit kunnen verwoorden en ik raak weer emotioneel.. dus dat uurtje rondjes lopen , wat ook een mooi symbool is het soms in een rondje blijven lopen om uiteindelijk weer er uit te mogen stappen.. is niets en is heerlijk... en oh wat hoop ik dat over twee jaar nog meer mensen en ook zeker leerlingen mee gaan lopen om dit te ervaren hoe bijzonder het is dat je dit mag doen.. en daarnaast.. heel erg mooi, de sfeer is geweldig, het is prachtig.. omdat het net een klein dorpje is.. waar je zit en onderling is een prachtige sfeer... heerlijk.. laten we hopen dat de samenloop voor hoop bij iedereen een steentje neerlegt en dat we hierna ook met elkaar blijven knokken en er voor elkaar zijn.... wat een bijzondere ervaring...
zoals de
wind
stille
fluistering
die
zachtjes
je
naam
bij
mij
binnen
brengt
mijn
voeten
op de
aarde
die me dragen
zal
de
regen
die mijn
tranen
onzichtbaar
vallen
laat
de
zon
die mij met zijn
warmte
aanraakt
zoals de
wind
jouw
naam
fluisterend
bij
mij
binnen
laat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten