Zoals zo vaak denk ik leuke serie lijkt me dit. maar dan denk ik, ach ik heb zoveel te zien dus laat maar, maar dan als ik eenmaal begin aan de opgenomen serie is het vaak zo dat mijn gevoel klopte.. dan is het een geweldige serie.. Deze serie speelt zich af op een middelbare school en is voor mij erg herkenbaar over sexthing etc. veel dingen komen voor, ook bij ons op school, je ziet het gebeuren, ook als docent waar je mee geconfronteerd word. Daarnaast is er oog voor zowel het slachtoffer als de daders, maar ook over de chantage praktijken tussen sommige vrienden, soms uit jaloezie. kortom een serie van deze tijd. en natuurlijk zend de BNN/VARA deze serie weer uit hoe kan het ook anders.
recensie van de serie:
‘Dus…. ehm… kan je het met je broek aan?’
Op één gebied benijd ik de jeugd van tegenwoordig zeker niet. Ik kom zelf uit een tijd dat je het aantal middelbare schoolleerlingen met mobiele telefoon op één hand kon tellen (ik weet het, ik ben héél oud). Het begrip ‘sexting’ bestond nog niet eens, laat staan dat je er misbruik van kon maken.
Het begint allemaal redelijk onschuldig in de Australische miniserie The Hunting, die de dagelijkse beslommeringen volgt van een handvol scholieren op twee nabijgelegen middelbare scholen in Adelaide. Amandip (Kavitha Anandasivam) stuurde een enigszins bloot, maar niet wereldschokkend fotootje naar haar kersverse vriendje Nassim (Yazeed Daher). En ook de gezamenlijke masturbeer-, pardon, chatsessie tussen Zoe (Luca Asta Sardelis) en Andy (Alex Cusack) kan op het moment zelf gezien worden als gezonde seksuele ontplooiing (en dan ook nog eentje zonder risico op ongewenste geslachtsziekten en zwangerschappen).
Het grote gevaar schuilt in de momenten daarna. Eenmaal verstuurd, of opgenomen (iets waar Zoe niet van op de hoogte is), heb je al snel niet meer in de hand wat ermee gebeurt. En dan is het wachten tot je vriendje aan andere jongens wil bewijzen dat hij wel echt een vriendinnetje heeft, of todat je lover vindt dat je hem onheus bejegend hebt. In de handen van Andy wordt de video van Zoe opeens een wapen, wanneer ze – iets te eerlijk – een uitnodiging van hem afslaat. En zo belandt haar foto opeens op een lokale website, waar jongens tegen elkaar opbieden met de meest expliciete meidenselfies. Met verstrekkende gevolgen.
Andy toont zich van zijn meest schofterige kant. Wanneer Zoe hem in het bijzijn van de schooldirecteur confronteert met het screenshot dat ze op haar kluisje vond, zet hij de hakken in het zand. Die foto kwam echt niet van hem vandaan, ze onderhoudt vast meerdere van zulke chatsessies met andere jongens van school. Zoe is verbijsterd. ‘Maak je me nu echt uit voor slet?’ Andy haalt zijn schouders op. ‘Wie de schoen past…’
Gelukkig is de serie slim genoeg om te laten zien dat Andy’s wanstaltige gedrag niet zomaar uit de lucht komt vallen. Zijn moeder (Asher Keddie) mag zich dan afvragen hoe haar zoon zo heeft uit kunnen pakken, eigenlijk hoeft ze niet verder te kijken dan haar eigen echtgenoot Nick (Richard Roxburgh, Dracula in Van Helsing). Nick ziet zijn vrouw het liefst altijd tipsy en zo schaars mogelijk gekleed, en doet nauwelijks moeite zijn minachting bij het zien van Zoe’s twee moeders te verhullen. Zelfs al heeft Nick direct door dat Zoe de waarheid spreekt, hij maakt zich meer druk over het imago van zijn zoon mocht het allemaal uitkomen, dan om het imago van het meisje.
Maar zelfs de volwassenen die wel het beste met de kinderen voor hebben ontkomen niet aan hun eigen, al dan niet onbewuste, dubbele moraal. Zo neemt een goedbedoelende meester (Sam Reid, Belle, Lambs of God) alleen de meisjes uit de klas apart om ze te waarschuwen voor de gevaren van het rondsturen van expliciete foto’s. Jongens moeten het vooral ook horen, vindt zijn vrouwelijke collega (Jessica De Gouw, tv-serie Dracula). ‘Jongens kunnen geen foto’s doorsturen die niet bestaan’, is zijn kortzichtige antwoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten