limes etappe 12

 

Als je ineens toch verkouden bent, je eigenlijk een naar een feestje moet maar dat je denkt dat ga ik dus mooi niet doen, wil niet iemand aansteken. dan maar besluiten om te gaan wandelen dat is dan toch wel het beste lijkt me, er toch even uit

Dus ging ik in volle enthousiasme, nadat ik mijn bed wat moeizaam uit was gekomen, me aankleden, spullen inpakken, de lunch en andere nodige dingen, in de auto op weg naar Lienden in het land van Flipje.

De rit was gelukkig niet zo heel lang, het viel erg mee, maar een uurtje, toch vind ik het altijd weer wonderlijk hoe de tomtom je laat rijden en feilloos de weg weet. Inmiddels ben ik wel zover dat ik hem ga vertrouwen, maar hij blijft Thomas heten.. soms heb ik het idee dat hij de route wat lastiger maakt dan echt nodig is.

Terwijl ik zo door de prachtige omgeving reed zag ik diverse borden aan de kant van de weg waarop stond dat de kersen nu wel heel goedkoop waren, aangezien ik vorige week al een pondje kersen had gekocht en deze waren en groot en erg lekker zoet, besloot ik op de terugweg maar wat kersen te halen voor zowel de buuf als voor mezelf, tenslotte moet je jezelf soms ook wat verwennen.

Bij aankomst in Lienden vond ik een prachtige parkeerplaats, precies in het midden van de bushalte en van het beginpunt van de etappe. Lienden naar Wageningen haven..

Met dit keer mijn tenen wel in getapet met zowel compeet als met tape en daarover heen wandelwol begon ik aan de eerste wederom asfalt, ik begrijp best dat het soms lastig is om een route te maken die iedereen naar het zin in, maar dit is net als de etappes van het Pieterpad, Sleen  Coevorden en Coevorden naar Hardenberg.. een noodzakelijk kwaad omdat er geen betere mogelijkheid is. al hoewel, ik denk dat men had kunnen besluiten om niet over de weg te lopen maar om te gaan lopen langs de weilanden aan de onderkant van de dijk, maar dat zal men wel niet gedaan hebben uit veilgheidsoverwegingen.

Het was een erg afzien maar ik wist dat ergens er een einde zou komen aan zoveel asfalt geweld. Dus ik bleef lekker doorlopen om in totale verwarring te geraken omdat er ineens 4 pijltjes stonden die van alles zeiden maar dat het totaal onduidelijk was wat te doen. De komoot is dan heel nuttig die pak ik er dan bij en die volg ik., misschien is het dan niet de juiste route volgens het boekje of de pijltjes maar inmiddels heb ik wel geleerd dat deze met het meest veilig naar mijn eindbestemming brengt.

Dat dit een goede keus was bleek wel toen ik nadat ik een behoorlijke klim had gemaakt ineens pijltjes zag staan die me dus een heel klein paadje op wezen, door struiken etc en stijl naar beneden, gelukkig was er iets van een houvast omdat ik geen zin had om uit glijden op de modder en zo onderaan de dijk te belanden, kon ik mijn weg vervolgen, mijn hart ging open, dit vind ik leuke paden, paden die ik zelf niet bedenk, laat staan ga lopen als ik wandel omdat ik niet weet waar ze heengaan. Ik hou er wel van, maar het is heel rot als je dat pad volgt en dan ineens tot de ontdekking komt dat je dus terug moet na 5 km omdat het pad doodloopt. 

Dus dan is een voorgeprogrammeerde route heerlijk.

Het pad ging langs een gedeelte van de Rijn en je liep over de uiterwaarden, er mooi, tussen de schapen door om weer uit te komen op de dijk met juist weer kilometers asfalt maar goed ik had wel mijn leukste stukje gehad. 

Net als bij de vorige etappe, had ik om 12.00 behoefte aan een pauze, maar wederom nergens een bankje te vinden om te zitten, daar zijn ze toch wel schaars mee valt me op..

Gelukkig aan het einde van het asfalt zag ik een prachtig plekje waar ik kon gaan zitten . en daar ben ik gaan zitten tussen de stuiken op een blok beton.. de charme van het lopen en de picknick.

Nadat ik de call of nature had beantwoord, mijn afval zorgvuldig in een bij voorbaat  meegebrachte plastic zak, had gedaan om deze dan bij de eerste de beste vuilnisbak te deponeren, heb ik het laatste gedeelte gelopen van de route om aan te komen bij de Haven van Wageningen.

Vanaf de Haven moest ik nog een behoorlijk stukje lopen van naar de bushalte, maar het was een mooi stukje door het centrum van Wageningen. 

Even nog getwijfeld of ik zou besluiten om te gaan kijken bij het beroemde hotel waar na de oorlog het belangrijkste document is getekend, maar mijn voeten zeiden heel hard nee.. dus dat ga ik doen als ik mijn wandeling verder vervolg en start in Wageningen. 

Inmiddels ook al bedacht waar ik de auto goed kan parkeren zodat ik me daar geen zorgen over hoef te maken.

Met de bus terug naar Lieden, de laatste paar km gelopen naar de auto, met een mooie 20 km in  de benen terug naar huis om inderdaad me de beloofde kersen te kopen en een fles kersensap.. tenslotte moet je het leven wel een beetje vieren.