Het is een soort van cultuurshock... de wekker gaat op een onmenselijk tijdstip.. 7 uur en dan te bedenken dat hij op de rest van de week om 6.15 gaat. zoals ik al vaker zeg mijn gezicht ontstaat niet vanzelf in de ochtend daar is inmiddels het nodige kneep en restauratie werk voor nodig, het is wel verontrustend dat je steeds meer tijd nodig hebt in de ochtend, niks meer, wekker gaat, opstaan lap om je gezicht, wat deo en klaar, de deur uit.. nee nu is het serieus werk.. ik begin steeds meer de ouderen onder ons te begrijpen die zo vaak moe zijn, maar die, ondanks dat ze alle tijd van de wereld hebben, nergens tijd voor hebben, man man dat opstaan en dan je gezicht weer in de plooi brengen is op de oudere leeftijd van boven de tachtig een dagtaak.. je komt nergens meer aan toen.. laat staan het aankleden.. het alleen al in je dufheid je ene voet mikken in het juiste gat van je onderbroek.. en niet op dat lullige tussenstukje, zodat je bijna struikelend over je onderbroek door de badkamer loopt te springen op 1 been.. kortom ik geloof dat ik geen ochtend mens ben,
De eerste schreden naar mijn werk, is al een hele ervaring, de wetenschap dat ik dit pad de komende 40 weken weer ga lopen en terug.. maakt me blij, omdat ik weet dat het me veel oplevert, de nodige kilo's gaan weg, en het is vooral goed voor mijn geest van ontspanning en voor het besef dat je de natuur en het weer zo bewust meemaakt. Maar ben wel in schok dat er al zoveel mensen op de been zijn, er speelt een compleet andere wereld af, waarvan ik 6 weken totaal geen weet heb gehad.. al die mensen die lopen en die gaan,. bijzonder.
Goed nadat ik me had overgegeven aan het gevoel dat het echt waar is, dat ik moet beginnen, ben ik maar naar school gelopen, dat is al een cadeautje omdat je lekker buiten bent, alleen had ik een erg zware rugzak mee, zat te veel in, maar goed hij was te dragen.
Op school zit je er zo weer in, het is nog wat onwennig maar het is hallo zeggen, groeten en dan is het naar mijn lokaal, vriendin Marlous was er al, dus daar heerlijk mee bij zitten praten, Daarna even naar collega MArtin, ook bijpraten, en toen collega Rebecca kwam, was het feestje compleet. Kortom ik voelde me weer deel van de school en dat was heerlijk.
De opening was bijzonder, leuk om collega's weer te zien en vooral heerlijk om bij te praten over van alles en nog wat.
De opening ging redelijk, de unitvergadering ook, maar op een gegeven moment ben ik het zat, kan ik niet meer luisteren, ben tenslotte een doe mens en geen zit mens... dus ik dwaal af met mijn gedachten, ging op mijn telefoon zitten en dacht alleen maar.. ook dit gaat over
Na deze vergadering kregen we een lunch aangeboden van school, dus ik haalde mijn twee broodjes, en ging even met een collega praten om daarna naar buiten te gaan bij Marlous en Rebecca en langzamerhand komen er steeds meer mensen bij. erg gezellig. dus we klieren wat, we praten wat, ook Menno onze nieuwe unitleider kwam erbij en dat wat ook erg gezellig. we treffen het met hem,.
Op een gegeven moment kwam hij naar mij toe en vertelde dat hij op zijn vorige school een bbq had gehad, als een soort van afsluiting van zijn werk daar, en dat daar een mevrouw achter de receptie werkt, die heeft een kleindochter die op onze school op bezoek was tijdens de talentmiddag, ze had een grote man in helemaal in het zwart zien lopen, en toen ze thuis kwam vertelde ze dat, en ze zei.. naar die school wil ik want door die meneer weet ik dat je daar jezelf mag zijn... ik kreeg er kippenvel van.. zo mooi en langzaam oogst ik dus. dat is een groot goed... ik koester dit.
Daarna nog wat kopietjes gedraaid om daarna de toko te sluiten en naar huis te gaan.
rustig naar huis gelopen en het was goed voor de eerste dag.. genieten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten