Op 1 van mijn wandeltochten met de buuf, hadden we een wandeling van 11 kilometer uitgezocht om te gaan lopen.
We begonnen in het dorpje waar we wonen en vanuit het huis liepen we al kletstent en grappen en grollen makend, naar de 207, deze gevolgd om uiteindelijk bij het kruispunt bij Woubrugge aan te komen waar we de weg richting Langeraar en Ter Aar gingen volgen. Dit is lang stuk langs een weg en is wel genieten ook, je ziet tenslotte onderweg altijd van alles en blijft het leuk.
Terwijl we zo pratend liepen vorderden we best snel en voordat we het wisten waren we al bij Ter Aar waar we rond de kerk liepen en het pad namen door de polder om op het andere pad uit te komen dat door de polder naar Alphen loopt.
De buuf had ik een ijsje beloofd, mede omdat ik wist dat ze dat erg lekker vind, dus we zijn bij de boer nog even gestopt, allebei een lekker ijsje en zitten te kletsen op een boomstam.
Daarna gingen we verder dwalen door de natuur, wat ik het meest wonderlijk vind altijd daar is dat er een huisje staat, in de middel of niets en daar wonen mensen. je kan er met je auto niet komen, en je bent door iedereen en God verlaten.. dus ik begrijp niet dat iemand daar wil wonen..
Maar we liepen verder en ineens zag ik daar een vogel in de berm liggen die heel stil daar lag. dus nieuwsgierig als ik ben wilde dat wel eens goed zien en liep naar die vogel toe, in de veronderstelling dat hij wel eens overleden kon zijn, of hulp nodig had. Maar toen zijn oogjes begonnen te draaien, pakte ik voorzichtig mijn telefoon om er een foto van te maken.
De vogel, een patrijs schrok er behoorlijk van volgens mij en vloog dus op. ik weet niet meer het fijne van alles, ik heb vast gegild. de buuf die naast mij stond, lees vooral stond, ook, die gilde ook, en ik de held duwde haar naar voren...
Ik dacht alleen maar bij gevaar is het altijd vrouwen en kinderen eerst. dus daar heb ik me aan gehouden op dat moment
Nadat we een beetje bijgekomen waren begonnen we vreselijk te lachen, net zoals een aantal andere mensen die achter ons liepen. ze kwamen niet meer bij. wij ook niet om eerlijk te zijn. gierend van de lach zijn we samen verder gelopen naar huis..
Denk dat dit verhaal nog vaak zal worden verteld dat kan haast niet anders..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten