Afgelopen week behoorlijk wat getraind, wat erg lekker was, je pakt dan toch net andere spieren aan dan de spieren die je thuis doet.. erg lekker.
Ook de variatie van de hoeveelheden en de oefeningen spreken voor zich, dus je doet maar je best denk ik dan.
Toch begon donderdag ongemerkt heel liefjes een klein pijntje te ontstaan ergens in mijn benen. maar ach dat is toch wel te overleven dacht ik nog even.... dat klopt ook, een rustig dagje op school en dat was het dan.
Echter toen ik vanuit school terug liep naar huis, begon het toch wat meer op te spelen, kreeg ik toch ook wat last in mijn billen.. waarop ik nog denk, komt vast door mijn schoenen die ik aan het inlopen ben.. hoe dom kan je zijn, maar toch zo wil ik dan nog wel denken.. dus ik loop door..
De avond begon ergens bij mijn navel ook een pijntje te ontstaan van waar ik me bedacht, dit is niet lekker. het had zijn weg gevonden, als een soort brandende plek ging het zich verspreiden en toen ik de afgelopen nacht dacht, ik moet even naar het toilet, kwam ik amper uit mijn bed....
Dus ik toch maar er naar toe want ja je hebt geen keus natuurlijk, dus ik zwoegde voort, alsof ik het leuk vond. .maar goed terug in bed leek het alsof mijn hele buik in protest was... een onbekend gevoel voor mij
Gelukkig slaap ik altijd goed, dus toen ik eindelijk mijn bed uit mocht om naar mijn werk te gaan ,merkte ik dat mijn benen nog erger waren geworden, mijn billen deden ook heel goed mee met het protest, zo ook mijn buik.. en inmiddels begon het ook in mijn schouders te ontstaan.
Ik kon precies de training in mijn lijf volgen, in welke volgorde er was gewerkt. en geloof me ik vind dat prima maar ook weer niet nu .. ik stikte van de spierpijn wat ik al in geen jaren meer gehad heb..
Terwijl ik in de keuken mijn ontbijt aan het maken was viel er een mes op de grond. gewoonte getrouw boog ik voorover om hem op te pakken.. maar mijn lichaam riep heel hard NEE!!. dus dan maar niet dan maar door de benen zakken... mijn lichaam riep nog harder NEE NEE!!!, dus ik besloot hem maar te laten liggen, met in mijn achterhoofd de gedachte.. had ik nou maar zon stok waar je al die aardige dames langs de weg ziet lopen die het vuil opruimen dan kon ik in ieder geval dat mes oprapen.
Ik heb besloten dat ik het maar even laat liggen totdat de ergste spierpijn over is, dus heb ik hem heel voorzichtig met mijn voeten aan de kant geschoven in de hoop op betere tijden...
Hoop alleen dat ik niet nog meer laat vallen de komende dagen.. zou wel eens een struikelblok kunnen worden dan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten