Het kan niet op met de films deze week, afgelopen dinsdag naar de film.. de zondag ervoor ook nog en afgelopen zaterdag ook nog een film en juist afgelopen zondagvanavond weer eentje. Deze film is een aanrader, ergens is het begin van de film erg mooi en zet het je aan het denken, maar gaandeweg het verhaal worden je dingen duidelijk en komt er toch iets anders uit dan waar het in het begin om ging. Niet verrassend eigenlijk maar wel erg ontroerend.. zeker het eindbeeld is aangrijpen, Ik kon het ( oude sentimentele man die ik ben) niet droog houden... kortom een mooie film die ik een ieder aanraad om te kijken
recensie van de film:
Regie: Phillipe Lioret | Cast:
Pierre Delandonchamps (Mathieu Capelier), Gabriel Arcand (Pierre
Lasage), Catherine de Léan (Bettina), Marie-Thérese Fortin (Angie),
Pierre-Yves Cardinal (Ben), Patrick Hivon (Sam), Romane Portail
(Carine), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2016
Dertiger
Mathieu Capelier is altijd zonder vader opgegroeid. Maar op een dag
krijgt de Parijzenaar een telefoontje uit Canada van een oude vriend van
zijn vader. Deze Pierre belt met de mededeling dat zijn vader tijdens
een weekendje vissen is verdronken. Het enige dat hij voor Mathieu heeft
achtergelaten is een klein pakketje. Geïntrigeerd besluit Mathieu de
reis naar Québec te maken. Daar neemt Pierre hem op sleeptouw en ontdekt
hij stukje bij beetje wat voor man zijn vader was.
In veel opzichten is Le Fils de Jean
een familiestudie. Bijna alle gezinnen in de film staan op de één of
andere manier wel op hun kop, en allemaal gaan ze daar op een andere
manier mee om. Zo kunnen Mathieus halfbroers na de dood van hun vader
nauwelijks nog door één deur. Ze ruziën constant over wat hij gewild zou
hebben. Mathieu zelf kan dit alleen maar van een afstand toezien. De
grote vraag is dan ook of dit een familie is waar hij wel bij wil horen.
Maar ook al laat regisseur Lioret hiermee zien hoe complex de
verhoudingen binnen een familie kunnen zijn en hoe ver die banden kunnen
reiken, hij kan zijn personages hier niet meer diepte mee geven.
Daarvoor doet hij simpelweg te weinig met de situatie waarin ze zich
begeven.
Ook als Mathieu meer over zijn vader te weten
komt, leidt dat niet tot meer diepgang. Wat hij hoort van zijn ruziënde
halfbroers en Pierre blijft slechts bij feitjes. Juist van Pierre zou je
verwachten dat hij wel een mooie anekdote of sterk verhaal over zijn
beste vriend zou hebben, maar die blijven nagenoeg uit. Regisseur Lioret
geeft nergens een beeld van wat voor persoon Jean nu eigenlijk was,
terwijl dat juist is waarom Mathieu de oversteek heeft gemaakt. Er is
niets voor Mathieu om zich aan vast te houden, en wat hij te weten komt
lijkt nauwelijks iets bij hem teweeg te brengen. Wat Mathieu nu
eigenlijk van de hele situatie vindt, wordt nooit duidelijk.
Pas
in de laatste minuten laat Lioret de stukken op hun plaats vallen. De
draai in het verhaal is geen grote verrassing, maar zet al het
voorgaande in een nieuw licht en beantwoordt zo een paar slepende
vragen. Het is jammer dat Lioret pas aan het einde tot de kern van het
verhaal komt: een familie die toenadering probeert te zoeken voordat het
te laat is, maar niet zo goed weet hoe. Een tikje melodramatisch is het
wel, maar alsnog geeft het Le Fils de Jean in de laatste
minuten toch nog een hart. Net zoals dat geldt voor Mathieu en zijn
nieuwgevonden familie, is dat beter laat dan nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten