Jihad

Gisteravond met vriendin Heleen afgereisd naar het wonderschone Capelle, dit omdat ik, tijdens de bezoekjes aan het theater met vriend Frans, deze voorstelling zag hangen op een poster. Aangezien ik deze voorstelling al heel vaak had horen aanprijzen, maar telkens niet kon, omdat het onder schooltijd is, Ik ga geen vrij vragen voor een voorstelling. Ik wilde hem zien, mede omdat ik het belangrijk vond om de beweegredenen te zien van kinderen om je aan te sluiten en te vechten voor de heilige oorlog.

Het stuk is bijzonder mooi en goed. Het spel is overtuigend, ook hun het gedrag van de spelers naar het publiek. Van te voren word duidelijk gemaakt dat de spelers al hun concentratie nodig hebben, en als men te druk is dan zal de voorstelling stoppen en dan zullen ze de mensen die dit veroorzaken uit de zaal sturen.
Dit gebeurde precies 1 keer, twee jongens werden naar de eerste rij gehaald, en tevens werd de docente die steeds achter in de zaal ssst zat te roepen, tot de orde geroepen, omdat het stoorde  het geluid dat ze maakte.


Het verhaal wat de jongens spelen is goed, ze zitten eerst met elkaar computer games te spelen, met schieten etc. Ze besluiten hun auto te verkopen om te vertrekken naar Turkije om daar de grens over te steken naar Syrie.

De vlucht levert hilarische momenten op, het is vreselijk lachen. daarnaast zit ook de ernst er in. Zeker als eigenlijk de aanstichter van dit plan, die door zijn vader, wegens slecht gedrag, naar de moskee word gebracht en door de Iman word geronseld voor de heilige oorlog, met een koptelefoon op zijn hoofd zit met daarop teksten uit de koran

Het is schokkend om te zien, dat ze moeten gaan schieten, maar eerst niet echt beseffen dat ze dat moeten doen.  Het is voor hun een soort van game in het echt wat ze spelen. Zeker als ze een man tegenkomen die zijn vrouw net heeft verloren, die prachtige teksten zingt uit de koran, het lied van de doden. Zijn vrouw word begraven, en ze delen brood, totdat de man verteld dat hij geen moslim is. De leider van de groep wil hem doodschieten, de andere twee willen dit niet, Ze zien hun vijand niet dus dat is gemakkelijk, maar ineens is het een gezicht geworden en dat kunnen ze niet, ze besluiten deze man te laten leven, helaas is er een aanval en word deze man doodgeschoten. Ze besluiten hem te begraven. Uiteindelijk word eentje van deze drie doodgeschoten en dan komt het breekpunt. Eentje, diegene die dit plan bedacht heeft, naar IS, de ander weet het niet, houd een heel verhaal over dat hij het niet meer begrijpt, hij zou een tekening willen kunnen maken, maar dat mag niet vanuit het moslim zijn, dat is haram, die iedereen mooi vind, zodat een ieder met elkaar om de tafel kan zitten om deze tekening te bekijken en met elkaar zouden praten. Hij verteld over zijn moeder die het lied van Blof zo mooi vind, omdat er werd gezongen Alah is liefde ( Alles is liefde), over dat hij verlangt naar het eten van zijn moeder, en naar thuis, Almere. Het is indrukwekkend en helemaal stil in de zaal als deze speler heel kwetstbaar zijn verhaal doet.

Ik weet het zeker, dit is een voorstelling die heel veel mensen moeten zien, zeker docenten, zeker jongeren, om te zien wat er gebeurt maar ook  dat ze zien waar ze in terecht kunnen komen... maar ook om het door te kunnen geven aan leerlingen wat er gebeurt.

Een geweldige voorstelling.