Vorige week zondag reed ik langs het complex waar men al een jaar aan het bouwen is.
Ik volg dit met belangstelling omdat ik weet dat er een collega van mij komt te wonen. Dus ben ik benieuwd wat er gebeurt en hoe het er uit gaat zien.
Zoals men weet heb ik soms oog voor details, zo ook dit keer. Het regende behoorlijk en tot mijn grote verbazing zag ik een jonge vrouw in de stromende regen druk bezig met in het kale stuk, vol met zand, planten te poten. Haar huis was nog niet eens ingericht, er hing niets voor de ramen.. maar er werden kleurige gele bol chrysanten in de grond gezet, aan het begin van de tuin en het tegelpad.
Dit raakt me dan, het beeld, van iemand die ergens opnieuw gaat wonen en dan toch eerst, voor ze ook maar wat kan doen, eerst bloemen in de tuin zet.. zo van hier woon ik, en wat ben ik blij dat ik hier mag wonen. Ik ga mijn leven een feestje maken en zet meteen de bloemetjes buiten... zodat ik welkom ben en ik me welkom voel.
Dit is natuurlijk allemaal invulling van mij maar toch.. ik hoop dat die jonge vrouw heel gelukkig in haar huisje gaat worden, ze heeft er in ieder geval zin in.
Vorig jaar net voor kerst kreeg een ander collega van mij haar huisje, ze moest heel veel doen. Ik heb me niet bedacht en gaf haar meteen een nep kerstboompje met lichtjes en heb gezegd, hoe dan ook, al staan er alleen maar tuinstoelen, je moet een kerstboompje neerzetten want dan ben je thuis.. Het hoort gewoon.
Ze heeft het gedaan en natuurlijk kreeg ik er een foto van. en het klopte , ze maakte op dat moment haar bouwval tot een paleisje... het werd mooi en ze voelde zich thuis.
Het zijn inderdaad de kleine dingen die het soms doen, die je thuis laten voelen. Ik weet nog dat ik ooit bij een vriend ging logeren in Utrecht, hij had er net een kamer, hij voelde zich er zo niet thuis, hij was er stok ongelukkig, kende bijna niemand dus het was pittig om het zo maar te zeggen. Ik kwam bij hem op bezoek, hij liet me zijn huis zien, zijn kamer waar hij woonde, hij ging vertellen, we gingen samen de stad in, hij wees me zijn buurtwinkel, zijn school etc.. Na afloop van de logeer partij, toen ik naar huis ging, kreeg ik een telefoontje, dat hij zich nu pas thuis voelde, hij was thuis gekomen.. heel eenvoudig, hij had aan mij zijn wereld laten zien, en mij dingen verteld die hij alleen wist daar..
Zo herinner ik me mijn verhuizing naar Alphen, ik weet nog dat ik hier woonde, en me zo ongelukkig heb gevoeld, ontheemd kun je wel zeggen, Als ik door het dorp liep voelde ik me vreselijk bekeken, ik voelde me een soort van lopend kunstwerk, maar niemand betaalde. Als ik de supermarkt in ging wilde ik het liefst onder de schappen door om niet gezien te worden. Afschuwelijk.
Toen eindelijk de school begon, ging ik naar school om even met de docenten kennis te maken.. en de eerst man die ik tegenkwam was de toenmalige lokatieleider,. hij zag mij gaf me een hand en zei, wat goed om je te zien. .....
Ineens viel ik op mijn plek, ik was er, ik werd gezien en hoorde erbij.. vanaf toen werd Alphen, ondanks vele hobbels en strijd langzaam mijn thuis... en nu zeg ik nog steeds, ik wil graag verhuizen naar Amsterdam, maar doe het niet, ik ken daar geen mensen en ik ben bang dat ik daar heel eenzaam ga worden als ik daar naar toe ga... zeker als je er geen werk hebt...
Het zijn zoals ik al schreef de kleine dingen die je thuis laten voelen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten