Op aanraden van vriendin Nadria heb ik deze film voorgesteld in de filmgroep. Dus we zijn gegaan. Even was er wat onrust, Els had gereserveerd maar helaas stond ze volgens de mevrouw niet op de reserveringslijst. Dus wij balen. Uiteindelijk kwam Els en die zei al ik heb gereserveerd, dus wij terug bleek dat ze het niet op haar naam hadden ingevuld maar op haar afkorting van school, dus we konden de film in. De film was uitverkocht.. vond ik bijzonder, dat had ik niet verwacht op zondagmiddag. De zaal zat vol met de bewoners van diverse bejaardenhuizen, dus ik voelde me een jonge god tussen de goddelozen. De film is onderhoudend voor een zondagmiddag. Het verhaal speelt zich af in Istanbul maar daar zie je niet veel van terug, ja okey de Blauwe Moskee en ook zie je een stukje van de souk, maar meer is er eigenlijk niet. De straatjes waar het zich afspeelt is voor mij onbekend maar toch het is een aardige film. Geen topper dat moet ik bekennen maar vond het wel een film die de moeite waard was. Ik was met name geraakt door de karakters van de Charmeur en de Gentleman.. geweldige katten....
In mijn visie is het echter zo dat ik weet dat heel veel mensen in grote steden, zoals Istanbul, Marakesch en noem maar op toch minder liefdevol omgaan met de katten dan wat men in deze film probeerde te laten zien. Toch erg leuk om te kijken.
In mijn visie is het echter zo dat ik weet dat heel veel mensen in grote steden, zoals Istanbul, Marakesch en noem maar op toch minder liefdevol omgaan met de katten dan wat men in deze film probeerde te laten zien. Toch erg leuk om te kijken.
recensie van de film:
Regie: Ceyda Tourin | Cast: De katten van Istanbul, e.a. | Speelduur: 79 minuten | Jaar: 2016
1
Mag een documentaire wel een sprookje zijn? Deze vraag werd onlangs veel gesteld naar aanleiding van The Eagle Huntress. Kedi roept hem ook op. Kedi
(Turks voor kat) presenteert een vrolijk, lief beeld van de
straatkatten van Istanbul en de mensen die met liefde voor hen zorgen.
Als zodanig is het een aangename film waar vooral kattenliefhebbers hun
hart aan kunnen ophalen. Maar sommige dierenliefhebbers in Istanbul
boycotten de film, omdat zij de documentaire een leugen vinden, die de
veel minder rooskleurige werkelijkheid verhult.
In realiteit worden de meeste zwerfkatten in Istanbul genegeerd, weggejaagd, opgejaagd of zelfs mishandeld. Veel mensen hebben een hekel aan de beesten. Daar zie je helemaal niets van terug in het romantische Kedi. Iedereen die aan het woord komt houdt van katten of plaatst ze zelfs op een voetstuk. De mensen geven eten aan de katten, geven ze namen, aaien ze en geven ze soms zelfs tijdelijk onderdak, als de katten dat willen.
De manier waarop sommige Istanbulse burgers praten over de dieren doet bijna denken aan de verafgoding van katten in het oude Egypte. Anderen noemen de dieren een geschenk van God, vooral de man die elke dag een nest jonge, verlaten poesjes in de haven eten komt geven en aaien. Hij vertelt over hoe hij ooit failliet was gegaan en op een dag geen geld meer had om te eten. Net op dat moment komt er een kat langs met een portemonnee in zijn bek, die het beestje voor de voeten van de man deponeert. Er zit precies genoeg geld voor één maaltijd in. Een geschenk van God, en een teken volgens de man dat hij voortaan voor de katten van Istanbul moet gaan zorgen.
Andere mensen openen simpelweg hun deuren voor de katten, en hopen ze dagelijks te zien. Sommigen geven onderdak aan een nest terwijl de zwervende moeder in de stad eten verzamelt. Restauranthouders voeden de beestjes. Allemaal hebben ze een mooi verhaaltje te vertellen over katten in het algemeen of specifiek de kat die bij ze langskomt en bijna altijd wel een naam heeft gekregen. Zo is er een kat die als de koningin van de buurt wordt gezien en haar territorium fel verdedigt tegen andere katten onder het motto 'deze gratis voedselbronnen zijn van mij'.
De vechtende kat staat haaks op de bewering van sommige mensen in de film, die de katten beschouwen als betere wezens dan mensen, omdat mensen elkaar zo naar het leven staan. De cameraman brengt ondertussen een aantal keer de graffitileus 'Erdo-gone' in beeld, een verwijzing naar de Turkse president Erdogan die in grote delen van Istanbul bepaald niet geliefd is. Maar of de zwerfkatten het in Istanbul het nou echt beter hebben dan de mensen valt te betwijfelen, ondanks het rooskleurige beeld dat het (te) lieve Kedi schetst.
In realiteit worden de meeste zwerfkatten in Istanbul genegeerd, weggejaagd, opgejaagd of zelfs mishandeld. Veel mensen hebben een hekel aan de beesten. Daar zie je helemaal niets van terug in het romantische Kedi. Iedereen die aan het woord komt houdt van katten of plaatst ze zelfs op een voetstuk. De mensen geven eten aan de katten, geven ze namen, aaien ze en geven ze soms zelfs tijdelijk onderdak, als de katten dat willen.
De manier waarop sommige Istanbulse burgers praten over de dieren doet bijna denken aan de verafgoding van katten in het oude Egypte. Anderen noemen de dieren een geschenk van God, vooral de man die elke dag een nest jonge, verlaten poesjes in de haven eten komt geven en aaien. Hij vertelt over hoe hij ooit failliet was gegaan en op een dag geen geld meer had om te eten. Net op dat moment komt er een kat langs met een portemonnee in zijn bek, die het beestje voor de voeten van de man deponeert. Er zit precies genoeg geld voor één maaltijd in. Een geschenk van God, en een teken volgens de man dat hij voortaan voor de katten van Istanbul moet gaan zorgen.
Andere mensen openen simpelweg hun deuren voor de katten, en hopen ze dagelijks te zien. Sommigen geven onderdak aan een nest terwijl de zwervende moeder in de stad eten verzamelt. Restauranthouders voeden de beestjes. Allemaal hebben ze een mooi verhaaltje te vertellen over katten in het algemeen of specifiek de kat die bij ze langskomt en bijna altijd wel een naam heeft gekregen. Zo is er een kat die als de koningin van de buurt wordt gezien en haar territorium fel verdedigt tegen andere katten onder het motto 'deze gratis voedselbronnen zijn van mij'.
De vechtende kat staat haaks op de bewering van sommige mensen in de film, die de katten beschouwen als betere wezens dan mensen, omdat mensen elkaar zo naar het leven staan. De cameraman brengt ondertussen een aantal keer de graffitileus 'Erdo-gone' in beeld, een verwijzing naar de Turkse president Erdogan die in grote delen van Istanbul bepaald niet geliefd is. Maar of de zwerfkatten het in Istanbul het nou echt beter hebben dan de mensen valt te betwijfelen, ondanks het rooskleurige beeld dat het (te) lieve Kedi schetst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten