Het leek deze week wel de survival of the fittest. heel veel collega's liepen de laatste lesweek op hun tandvlees. Veel dingen moesten gedaan worden en geregeld. Rapport vergaderingen, feestavonden, even helpen bij iets, de sponsorloop voor serious request, bezoek van een kerstvoorstelling in de aula, tussendoor nog een project week, wat gewone lessen geven aan andere leerlingen. Kortom een week om af te zien. Het was bikkelen, het was doorbijten, het was ademen, het was vloeken, het was niet nadenken maar doen, helpen waar het kan en noem maar op, het was gewoon niet het leukste van deze tijd, maar het was wel goed. Natuurlijk doe je wat je kan en doe je hoe het kan, dat is geen punt, dat doen we, alleen is het wel bizar dat je echt op je tandvlees loopt en dat je denkt was het maar gewoon klaar. De laatste lesweek van dit jaar had natuurlijk zijn hoogte punten, zoals het kerstfeest bij de isk, zo genieten, zo heerlijk, zo prachtig, zo intens mooi het kerstgala waarin leerlingen komen in prachtige kleding, die er geweldig uitzien, en stralen. De keren dat je met collega's weer eens echt contact hebt. Hulp momenten bij en met elkaar, het helpen met het maken van een maaltijd voor de docenten bovenbouw, het afwassen, het in de vroeg ochtend helpen van een collega om haar kerstkaarten voor haar klas af te krijgen omdat ze gewoon geen tijd heeft gehad deze week, het opruimen met elkaar van de aula na een voorstelling, Het met elkaar lachen om de dingen die gezegd worden, een opmerking van een collega, die mij zag worstelen met mijn kerstmannenopblaaspak : "M. (is een man en ik ga hier geen namen noemen) Help Harry even van achteren" Plat gelegen. een collega die staat te zingen: "All i want for Christmas is you" Waarop ik reageer: "Wow dat je dat voor mij zingt" De leerlingen die intens mooie stukken spelen waar ik vreselijk om heb gelachen. Maar ook de momenten van minder blij zijn, een leerling die zijn neefje heeft verloren aan leukemie, die dat komt vertellen, en bij een voorstelling ineens begint te huilen, een leerling die een week van te voren net zijn moeder heeft verloren aan kanker, die ineens opstaat en weg loopt bij een voorlichting over de mantelzorg, omdat hij dat nu net even niet trekt. De leerlingen die moe zijn, die het even niet meer weten wat te doen, en daardoor soms net iets te fel reageren dan nodig is. Dat wat je moet sussen, dat wat je moet aan pakken, Kortom er is een hoop gebeurt en een hoop gedaan. Als ik zo terug kijk op deze heftige laatste week, ben ik blij dat we het zo goed gedaan hebben, wel met veel uitval maar goed dat is nu even niet anders.. we zijn er goed doorheen gekomen en dus kunnen we heel goed er op terug kijken en zeggen al die collegas die het hebben gehaald deze week zonde kleerscheuren, zonder ziek te zijn, het blijk nu echt te kloppen
Wij zijn de sterkste vechters, we hebben deze slachtveld op onze energie overleefd en een intense maar ook mooie week doorstaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten