Een iets andere uitvoering dan de andere verhalen... ik had deze per ongeluk gewist dus het moest van een word bestand worden gekopieerd
De reis met de bus
valt haar erg mee, al zit ze wel te zweten, de airco heeft het inmiddels
begeven en er is weinig hoop op dat het nog gaat lukken dat ze het kunnen
maken.
Bij aankomst bij
Petra, gaan ze de bus uit, lopen in een groep naar de kloof die ze naar de
verborgen stad zal brengen. Daar begint de lange wandeling die ze moet maken.
Ze loopt met de groep mee, de gids verteld veel over de kloof, verteld over de
rotstekeningen waarop je een paar dromedarissen ziet geschreven, met een
handelaar, hij wijst op een plek waar men steentjes in gooit om zo het geluk af
te dwingen, ze lopen langs een soort nis waar men mensen liet trouwen. Het is
een prachtige maar wel lange wandeling die ze aflegt. Ze heeft het warm, maar
of het door de hitte komt of door de spanning ze weet het niet, maar ze geeft
niet op dat nooit. Ze is tenslotte geen 80 geworden, ze heeft niet voor niets
een oorlog doorstaan, 10 kinderen gekregen en groot gebracht, al diverse
missies volbracht dat ze zich niet door wat hitte laat kisten. Geen haar op
haar hoofd die daar aan denkt.
Ze loopt mee met de
groep en ziet dan ineens het wereldwonder dat gemaakt is ooit lang geleden, een
prachtige tempel uitgehouwen in de rode rotsen. Ze hapt naar adem zo bijzonder
vind ze dit. Ze hoort maar half het verhaal van de gids, ze kan alleen maar
wezenloos staren omdat ze dit zo bijzonder vind, dit zo graag wilde zien en nu
dus voor het eerst in het echt ziet. Ze is verbaasd.
Na enige tijd komt ze
terug in het nu en kijkt om zich heen, en ziet een vrouw zwaaien met een
paraplu.. ze kijkt nog een keer goed, ziet dat die vrouw haar wenkt met haar
hand. Ze kijkt om, ziet dat de gids nog steeds druk is met uitleggen van
wat ze moeten zien, besluit om dan toch maar naar haar intuïtie te luisteren en
maar naar de vrouw toe te lopen.
Ze gaat langzaam er
naar toe, loopt alsof ze wat loopt te dwalen, komt aan bij de vrouw.
De vrouw kijkt haar aan en zegt het wachtwoord : "Witte rozen zijn mooier
dan rode rozen" Ze zelf zegt de zin: "Rode rozen staan voor de
liefde, de witte rozen voor het afscheid" De vrouw kijkt haar aan en geeft
haar onopgemerkt een enveloppe, die zwaar aanvoelt. Ze weet wat
dit betekend deze inhoud is erg belangrijk en ze zal er goed op moeten passen.
Ze knikt nog een keer naar de vrouw en loopt naar haar groep terug, ze hoort
nog net de gids zeggen dat ze vrije tijd hebben tot half 3 en dat ze dan terug
moeten zijn bij de bus. De tocht door de kloof duurt per voet
ongeveer een half uurtje. Dan kijkt de gids haar aan en vraagt aan haar
waarom zij met de beroemde schrijfster uit Nederland heeft staan te praten. Zij
heeft het boek geschreven over haar leven in een grot, als één van de
weinig vrouwen die hier echt hebben gewoond. Ze kijkt met grote
ogen naar de gids. Verzint dan maar dat ze haar boek wilde
laten signeren, en dat ze de schrijfster herkende van de foto van
haar boek. De gids kijkt haar aan, de andere reisgenoten zijn volop
verbaasd, dat haar dit gelukt is. Ze bedenkt zich meteen dat ze nog even
terug zal moeten gaan, als ze niet op haar letten om een boek te kopen en die
te laten signeren, zodat het niet teveel opvalt. Dom van haar dat ze daar
niet meteen aan dacht dat te doen.
Vaak komt bij haar de
oplossing later dan vooraf, dat maakt haar ook zo goed denkt ze nog.
Na een middag door
Petra te hebben gelopen, ze nog snel een handtekening en een boek heeft
gescoord vertrekt ze naar de bus, ze lijkt op wolken te lopen, haar missie
is weer geslaagd tot dusver, nu alleen nog de enveloppe uit het land
krijgen maar dat is vast een fluitje van een cent, zoals altijd stopt
ze dit gewoon in haar koffer .
Ze loopt naar
haar kamer en gaat in haar bed liggen. Nu pas kan ze echt genieten, nog
twee spannende dingen te doen, ten eerste een nacht in de woestijn, daarna nog
de dode zee, waar ze erg naar uit ziet, een keer drijven op water in
plaats van er in te zinken.. het lijkt haar zo uniek.
Ze draait zich om en
valt in slaap, morgen weer een dag.
morgen deel 5 en slot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten