Terwijl ze afwacht totdat iemand haar aanraakt, blijkt dit niet te komen. De agenten lopen langs haar heen en lopen naar de douane waar ze met elkaar achter de douanemannen gaan staan. Het is hun taak het is de wisseling van de wacht. Nu ze door de bagage heen is, haar douane check is geweest haalt ze opgelucht adem, het is bijna volbracht, de reis van 5 uur in het vliegtuig is te overzien, dan nog door de douane, of als ze geluk heeft kan ze zo doorlopen, dan is ze weer in Nederland en bijna thuis. Haar missie is wederom volbracht.
Ze gaat met haar medereizigers mee de bus in, bij het vliegtuig worden ze vriendelijk onthaalt door de mensen van de vliegmaatschappij. Dat moet ze toegeven de vriendelijkheid, de service die men bied in het vliegtuig van de Jordaanse vliegmaatschappij is uniek en bijzonder, daar zouden heel wat vliegmaatschappijen wat van kunnen leren. Ze zoekt haar stoel op, pakt haar boek die ze heeft gekocht in Jordanië en wil beginnen te lezen. Ze slaat het boek open en ziet tot haar grote verbazing dat ze een Arabische versie heeft gekocht, dat kan ze dus niet lezen. De schrijfster heeft er nog een leuke tekst in gezet, "Lieve Zwaantje, mocht je dit boek helemaal uit hebben gelezen, de vertaling klaar hebben hoop ik je weer te ontmoeten in mijn mooie Petra" Liefs. Margarita., ze glimlacht, sluit haar ogen en valt in slaap in het vliegtuig. Ze merkt niet eens meer dat er hapjes langskomen, dat mensen praten, dat er turbulentie is, ze is moe van deze reis. De ontspanning na haar missie is altijd zo heftig dat ze even weer bij moet komen. Ze schrikt pas wakker als de stewardess haar zacht aanraakt en vraagt haar stoel recht op te zetten ze gaan landen. Schiphol is in zicht.
Het vliegtuig land heel rustig. Ze besluit haar spullen te pakken, zet haar hoedje op, draait haar jas weer binnenste buiten zodat haar zwarte kant weer zichtbaar is, loopt naar de bagageband, waar ze wacht op haar spullen. Gelukkig is dit keer haar koffer ook goed terug gekomen. Ze neemt afscheid van iedereen en loopt naar de uitgang, ze kijkt nog één keer om, dit leven is nu weer een tijdje over, ze zal weer terug moeten in haar rol die ze zichzelf heeft opgelegd. Ze loopt naar de plek waar, zoals ze al van verre ziet, haar rollator staat. Ze haalt het slotje eraf en gaat naar de taxi standplaats. Ze kijkt nog even rond, stapt in en gaat naar huis.
De volgende dag is het eerste wat ze doet, haar spullen uitpakken, de was draaien en dan de enveloppe in een plastic zak stoppen en deze meenemen naar haar bankje. Ze heeft dit keer grote rollen duck tape mee genomen, omdat het zon zwaar pak is. Terwijl ze eerst onschuldig zit te kijken, zet ze haar tas op haar schoot. Plakt grote stukken tape over de enveloppe en plakt hem onder het bankje. Ze kijkt nog een om als ze wegloopt, omdat ze zeker wil zijn dat niemand het pakje kan zien hangen als ze aan komen lopen.
Langzaam schuifelt ze naar haar verzorgingsflat, waar ze haar jongste zoon ziet staan voor de deur van haar kamer. Ze is blij hem te zien. Ze vraagt hem binnen en hij vraagt hoe haar reis was. Ze verteld hele verhalen over van alles en nog wat. Ze verteld dat ze net even naar het park was om daar even de eendjes te voeren toen hij al voor de deur stond. Haar jongste zegt dat hij moet gaan, maar hij wilde even, dat is zo gebruikelijk als ze op reis is geweest, altijd komt er dan even een kind van haar langs om te vragen hoe het is geweest, of ze weer veilig is aangekomen. Nadat haar zoon is vertrokken zit ze met een glimlach om haar mond in haar kamer en denkt bij zichzelf "Jullie moesten eens weten wat ik allemaal in het geheim doe"
Een paar straten verderop belt haar jongste zoon met zijn oudste broer, missie volbracht zegt hij . Ik heb de enveloppe te pakken hoor, ze had hem goed vastgeplakt onder de bank. Margarita heeft er nogal werk van gemaakt, ze heeft heel veel gelukkig nieuwjaarkaartjes ingepakt voor ons allemaal."
Zijn broer lacht, zegt dan dat hij dat al had verwacht, zo is zij. Toen Margarita hoorde dat de kinderen met elkaar hadden besloten dat ze hun moeder regelmatig op reis moesten sturen omdat ze anders zo vreselijk depressief dreigde te worden. Dat de oudste zus (na een uitvoerig familieoverleg met al haar broers en zussen) via een enveloppe van het ministerie van Binnenlandse zaken, waar ze werkte , een brief had gemaakt waarin hun moeder werd gevraagd of ze in het geheim reizen wilde maken om zo vertrouwelijke informatie op te halen in diverse landen, omdat ze in de oorlog in het verzet had gezeten. Ze de voorwaarden met elkaar hadden afgesproken hoe ze het zouden doen, wat de code moest worden, hadden ze de daad bij het woord gevoegd. Dat toen hun moeder had toegehapt, ze elke maand een bedrag met elkaar op een rekening storten, de bestemming gingen bepalen waar hun moeder dat jaar weer met de kerst heen zou gaan voor een geheime opdracht, dat ze vooral keken naar landen waar vrienden of vrienden van vrienden woonden die hieraan mee wilden werken, en dat ze op die manier dan toch altijd weer of een brief kregen, soms waren het kranten, soms gewoon mooie brieven met mooie teksten die hun moeder dan het land uit en in smokkelde. Was Margarita meteen voor, ze vond het prachtig dit. De kinderen zeggen elk jaar weer tegen elkaar
waar sturen we moeders dit jaar heen, en de vraag wat doen me met moeder met de kerst is inmiddels al opgelost ze sturen haar naar een land waar van één van de 10 of één van de tien aangetrouwde kinderen een vriend heeft zitten die wel mee wil werken.
En ja een paar hadden dit al verwacht, al moet ik zeggen dat ik tijdens het schrijven nog niet eens wist hoe het zou gaan aflopen.. maar zo dus..
Dank jullie wel voor het lezen van dit kerstverhaal, en wie weet gaat er volgend jaar weer een verhaal komen. Dit verhaal is trouwens in 3 uur geschreven, ik begon en voor ik het wist was het af en stond het er. De foto was de inspiratie dit keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten