8 dappere soldaten

Nee dit is geen verhaal over 8 soldaten die naar het veld van eer gingen, maar over 8 leerlingen die als dappere mannen en vrouwen mee gingen naar iets wat ze vonden dat ze moesten doen. Hun klasgenoot zijn moeder was overleden en ze vonden dat ze met elkaar toch naar de crematie wilden. Het bijzondere was, dat heel veel collega's van mij mee waren, om ze op te vangen als het mis zou gaan. Bij aankomst komt hun klasgenoot aanlopen en ze vliegen op hem af, ze omarmen hem, condoleren hem, knuffelen hem, en praten met hem. Ik heb dit staan bekijken en dacht alleen maar, wat mooi en teer is dit moment, dit is een band voor altijd, ze zijn er en ze vangen hem op. Na een hele lange wachttijd konden we met elkaar naar binnen, waar de plechtigheid begon. De kids waren onder de indruk. Telkens als iemand bijna brak, of begon te huilen, hielden ze elkaar vast, legden de armen om elkaar heen, ze steunden elkaar op dit moment. Het was dat ze er waren voor hun klasgenoot die zoveel verdriet had. Ze stonden als dappere soldaten rechtop, af een toe een traan maar ze waren er. Na de dienst, mochten we de familie nog condoleren, wij als docenten hadden al bedacht dat we eigenlijk maar moesten gaan omdat het best heel lang kon duren, maar nee zij bedachten dat ze wilden condoleren, de hele familie, dus wij bleven, zo werden we nog even op gevoed door deze gasten. Tijdens de dienst heb ik continu de leerlingen in de gaten gehouden, ik zag de emoties over hun gezicht stromen, maar ze waren er. Af en toe knipoogde ik even naar, of deed even mijn wenkbrauwen omhoog, en zag dat het goed ging met ze. Zo heb ik ook goed op mijn collega's gelet, omdat ik vond dat zij er ook toe doen. Aan het eind gingen we weer onze weg naar huis.  De leerlingen werden of opgehaald of werden naar huis gebracht. Terwijl ik dit opschrijf besef ik ineens dat we zulke mooie kinderen in de school hebben. De dag dat ze hoorden dat het slecht ging met de moeder van hun klasgenoot hebben ze geld ingezameld om iets voor hem te kopen.  Ik besef me zo erg wat een gouden baan ik heb, al weet ik dat het echte gevecht nu gaat beginnen voor die leerling, ik weet nu dat hij het moet gaan doen, maar zolang deze 8 soldaten om hem heen staan, er voor hem zijn, hem opvangen, komt het goed. Diep van binnen weet ik ook, dat zolang we nog dit soort kinderen hebben  met het hart op de goed plek, zijn we nog lang niet verloren. is er nog een hele mooie toekomst.