Ooit al eens eerder geschreven maar toch blijf ik me er over verbazen, dat als je een vraag stelt, je meestal niet het antwoord krijgt wat je wilt, maar vaak iets vaags waar je niets mee kan. Voorbeeldje:
"Hoe kan het toch dat ik na de sit-ups (voor de leken dit zijn buikspieroefeningen die je doet bij het sporten waarbij je je hele lichaam optilt om voor je benen te tikken en om achter je hoofd het aan te raken) toch altijd van die wrijfblaren op mijn billen krijg. " Lijkt mij een hele duidelijke vraag. antwoord: " Ja vervelend, heb ik ook vaak last van..." Okey het antwoord is dus kennelijk heb ik ook vaak last van, volgens mij is de vraag anders gesteld.. dus ik nogmaals : "Wat kan je er aan doen? " antwoord: "Het is heel vervelend, veel mensen hebben er last van...."Duh.. dat is niet de vraag, de vraag is "Hoe komt het dat ik dat krijg en hoe kan ik dit voorkomen" Het antwoord is denk ik nog zoekende naar de vraag,. het antwoord is er nog niet..... ik wacht nog maar een week.....
Daarnaast zijn er mensen die je vragen hoe het gaat, maar die willen niet het antwoord horen, ze willen hun eigen verhaal kwijt. Inmiddels ben ik door de wol geverfd, als men mij vraagt hoe het gaat, zeg ik naar waarheid dat het goed gaat, of niet zo lekker gaat, maar daar blijft het bij, Een goede verstaander vraagt dan door wat er is, of niet is, een slechte vragensteller, begint dan meteen over zijn of haar problemen, of over mensen in de omgeving, kortom het is ergens toch wel vreemd hoe men vragen stelt en met welke reden. Vaak zijn de vragen die gesteld worden niet gericht op het antwoord, het oplossen van problemen maar op het laten vertellen of het vertellen van eigen verhalen. Ik blijf me er over verbazen. Een leerling van mij die nooit zoveel zegt, als je hem vraagt of het goed gaat, krijg je standaard het antwoord "Goed" inmiddels ken ik hem en vraag dan ook altijd extra "En als je heel eerlijk bent" Vaak komt dan het antwoord dat het niet zo goed gaat, ik ken hem en weet hoe graag hij wil dat het goed gaat voor de buitenwereld, maar hij moet ook leren om zijn gevoelens te verwoorden, vandaar dat ik altijd die extra vraag stel.
Vaak krijg je ook het verwijt als je een vraag stelt, dat de vraag niet gepast is, hoezo een vraag is niet gepast, misschien omdat men het antwoord liever niet wil geven?
Een mooie reactie die ik tegenwoordig toch steeds vaker toepas in mijn klassen is als men met een vraag komt die eigenlijk geen vraag is maar een opmerking. Voorbeeld: " Ik heb een 6 voor drama en Piet heeft een 8" daarop geef ik dan het antwoord, : "Klopt". mooier antwoord kan je niet geven toch.. De verbaasde blikken die dan komen, zijn onbetaalbaar. Men gaat er zo vaak van uit dat als men iets zegt er een verklaring komt en als je die niet geeft, zit men toch weer even omhoog, het zijn namelijk geen vragen. Een agent die je aanhoud en zegt "U reed te hard op een weg waar dat niet mag" kan je alleen maar het antwoord geven dat het klopt als het zo is. Waarom uitleggen of moeilijk doen, het is prima zo, en je vraagt wat hij nu gaat doen? Soms heb ik wel eens de oplossingen aangedragen over of je geeft me een boete, of je laat me rijden, of ik zing een liedje voor je, wat jij wil... Het mooie is dat men dan toch wel een beetje van slag is omdat ze geen tegenreactie krijgen, dus dat is wel weer heel mooi... ik hou daar van.
Kortom, stel een vraag en vraag als het antwoord niet het antwoord is wat je verwacht, de vraag nog een keer extra, zodat je wel het antwoord krijgt waar je wat aan hebt. Stel geen conclusie als vraag, maar stel een duidelijke vraag achter iets, dan denk ik dat er heel veel miscommunicatie tot het verleden gaat horen... kortom Stel de vraag achter de vraag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten