Nadat ik De vliegeraar en het andere boek Duizend schitterende zonnen, die ik in het begin moeizaam vond om te lezen, het was worstelen maar al gaande het verhaal kwam ik er steeds meer in en wilde ik het boek uithebben... een pageturner zoals ze dat noemen. Bij dit boek echter had ik in het begin meteen het verhaal te pakken en het trok me mee, 413 blz lang. Ik bleef lezen, maar om nu te zeggen dat ik de essentie heb gepakt van het boek, daarover twijfel ik een beetje. Als ik zo de drie boeken naast elkaar leg, blijkt eigenlijk dat het boek Duizend schitterende zonnen afwijkend is van de andere twee. De twee boeken beginnen ergens in het verleden, en via een grote omweg komen het verleden en het heden weer samen in de vorm van andere mensen, soms zijn het de kinderen die met iemand uit het verleden in contact komen en die samen verder gaan, soms zijn het de verloren familie leden. Het blijft een prachtig gegeven dat je als het ware door een soort van lapjes deken ineens in het heden komt en zo even verschillende stukjes van het verhaal aanraakt.. ik geniet daar enorm van... eigenlijk is dit weer een boek die je moet hebben gelezen....
Recensie: Khaled Hosseini – En uit de bergen kwam de echo
Afghaans mozaïek
Er is een theorie die stelt dat iedereen op de wereld slechts zes keer handen schudden van elkaar verwijderd is. U geeft de buurman een hand, hij gaf ooit een hand aan Mark Rutte, die weer aan Barack Obama, die aan Jacob Zuma en hij weer aan een u totaal onbekende man in Johannesburg. Zou Khaled Hosseini aan deze theorie gedacht hebben toen hij En uit de bergen kwam de echo schreef?
In Hosseini’s derde roman (na de bestellers De vliegeraar en Duizend schitterende zonnen) zijn namelijk alle personages via talloze lijntjes met elkaar verbonden. Tegen de achtergrond van de oorlog in Afghanistan vertellen ze samen het verhaal van de Afghaanse broer en zus Abdullah en Pari die op een dag bruut van elkaar worden gescheiden. Daardoor hebben de broer en zus de rest van hun leven het gevoel dat er iets ontbreekt in hun leven.
Dit levert een interessante vertelling op. Hosseini wijdt ieder hoofdstuk aan het verhaal van één personage. Abdullah en Pari komen uiteraard aan bod maar daarnaast komt er een keur aan personages voorbij die ieder hun eigen stukje van de puzzel inbrengen. We lezen over hun oom Nabi die achter de breuk zit omdat hij in het gevlei wil komen bij zijn werkgever en over de Griekse arts Markos die later het huis van Nabi huurt. En zo zijn er talloze sprongen. Binnen Afghanistan maar ook naar Parijs, Californië en het Griekse eilandje Tinos.
Hosseini vertelt daarbij ieder verhaal weer anders. Soms in de derde persoon, een andere keer in de eerste persoon of in de vorm van een brief of interview. Daardoor krijgt ieder hoofdstuk een heel eigen gezicht.
Toch is het niet alleen maar hosanna. En uit de bergen kwam de echo is een pageturner maar wel een voorspelbare. Ondanks al die verschillende vertelperspectieven ziet een beetje lezer de plotwendingen al van mijlenver aankomen. En mocht dat niet zo zijn dan geeft Hosseini meer dan genoeg hints om de lezer snel weer op het juiste spoor te brengen.
Daarnaast is de thematiek van Hosseini niet bijster origineel. Ook dit boek gaat weer over het, met veel nostalgie beschreven, dorpsleven voor de oorlog met de Taliban en de worstelingen van de Afghaanse vluchtelingen in Californië daarna. En ook komt de verstikkende relatie met de ouders weer terug. Hosseini komt er in En uit de bergen komt de echo nog mee weg maar mag hierna best een andere richting in gaan.
Een aanzet geeft hij daar zelf al voor in het hoofdstuk over de Griekse arts Markos. Het is bijna een novelle binnen de roman en zijn de beste vijftig pagina’s van het boek. Los van Afghanistan, vol drama en bildung. Die kant moet het op, Hosseini!
Er is een theorie die stelt dat iedereen op de wereld slechts zes keer handen schudden van elkaar verwijderd is. U geeft de buurman een hand, hij gaf ooit een hand aan Mark Rutte, die weer aan Barack Obama, die aan Jacob Zuma en hij weer aan een u totaal onbekende man in Johannesburg. Zou Khaled Hosseini aan deze theorie gedacht hebben toen hij En uit de bergen kwam de echo schreef?
In Hosseini’s derde roman (na de bestellers De vliegeraar en Duizend schitterende zonnen) zijn namelijk alle personages via talloze lijntjes met elkaar verbonden. Tegen de achtergrond van de oorlog in Afghanistan vertellen ze samen het verhaal van de Afghaanse broer en zus Abdullah en Pari die op een dag bruut van elkaar worden gescheiden. Daardoor hebben de broer en zus de rest van hun leven het gevoel dat er iets ontbreekt in hun leven.
Dit levert een interessante vertelling op. Hosseini wijdt ieder hoofdstuk aan het verhaal van één personage. Abdullah en Pari komen uiteraard aan bod maar daarnaast komt er een keur aan personages voorbij die ieder hun eigen stukje van de puzzel inbrengen. We lezen over hun oom Nabi die achter de breuk zit omdat hij in het gevlei wil komen bij zijn werkgever en over de Griekse arts Markos die later het huis van Nabi huurt. En zo zijn er talloze sprongen. Binnen Afghanistan maar ook naar Parijs, Californië en het Griekse eilandje Tinos.
Hosseini vertelt daarbij ieder verhaal weer anders. Soms in de derde persoon, een andere keer in de eerste persoon of in de vorm van een brief of interview. Daardoor krijgt ieder hoofdstuk een heel eigen gezicht.
Toch is het niet alleen maar hosanna. En uit de bergen kwam de echo is een pageturner maar wel een voorspelbare. Ondanks al die verschillende vertelperspectieven ziet een beetje lezer de plotwendingen al van mijlenver aankomen. En mocht dat niet zo zijn dan geeft Hosseini meer dan genoeg hints om de lezer snel weer op het juiste spoor te brengen.
Daarnaast is de thematiek van Hosseini niet bijster origineel. Ook dit boek gaat weer over het, met veel nostalgie beschreven, dorpsleven voor de oorlog met de Taliban en de worstelingen van de Afghaanse vluchtelingen in Californië daarna. En ook komt de verstikkende relatie met de ouders weer terug. Hosseini komt er in En uit de bergen komt de echo nog mee weg maar mag hierna best een andere richting in gaan.
Een aanzet geeft hij daar zelf al voor in het hoofdstuk over de Griekse arts Markos. Het is bijna een novelle binnen de roman en zijn de beste vijftig pagina’s van het boek. Los van Afghanistan, vol drama en bildung. Die kant moet het op, Hosseini!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten