bijzondere man en vriendschap

Aangezien ik vandaag vertrek naar London om vriend Erwin te bezoeken die ik in ongeveer 5 jaar niet heb gezien, brengt dit naast heel veel zin in ook altijd een soort van spanning mee. Heel kenmerkend is het voor onze vriendschap dat het altijd een tijd is van intensief contact het zwakt af en ineens komen we elkaar weer op een kruispunt van het leven tegen en moeten we er wat mee. Heel bijzonder. Heel lang geleden heb ik hem leren kennen in Amsterdam in een kroeg en daar hebben we uren zitten praten. Dit was zo leuk dat ik hem toen mijn adres en telefoonnummer heb gegeven van mijn kamer in Groningen en heb gezegd kom maar een keer langs. Dat deed hij dus ook, het was samen genieten van het samen zijn. Een hele bijzonder jongen is hij, een kijk op de wereld die erg aansluit bij de mijne maar die ook zo verschillend kan zijn. Zoals het gaat, schreven we elkaar veel brieven, ja ik ken hem nog uit de brieventijd, en uit de tijd dat een mobiele telefoon een telefoon was met een heel heel lang snoer. Uiteindelijk vertelde hij dat hij terug ging naar Duitsland, daar wilde hij weer gaan wonen en het werd Hamburg. Natuurlijk heb ik hem in Hamburg bezocht, met zijn toenmalige vriendje, het was bijzonder met elkaar, het samenzijn is altijd intensief en ook erg verrassend ondanks dat hij een vriendje had was het wederom bijzonder. Nadat hij wederom was verhuisd in Hamburg, besloten we om samen in Munchen bij zijn ouders oud en nieuw te vieren, het grappige is wel dat ik dus niet met Erwin op 1 kamer mocht slapen maar dat hij op de zolder moest slapen. Dat we gewoon vrienden zijn, en allebei homo, dat kon kennelijk niet. Geen punt was dit, het was prima vond ik. we hebben weer samen vreselijk genoten en vreselijk veel lol gehad.Wederom ging Erwin verhuizen en nu naar de stad die ik nog steeds lief heb Berlijn, Deze stad zit in mijn leven verpakt, als ik er ben is het thuis komen. Natuurlijk mocht ik bij Erwin logeren en dat heb ik ook gedaan, we hebben samen veel uitgespookt in Berlijn, zijn kroegen wezen bezoeken, hebben veel onderzocht en altijd was er de wetenschap dat het tussen ons goed zat en zit. In de tijd dat ik voor het eerst bij Erwin kwam, was de muur er nog, wat een hele vreemde sfeer gaf. Nadat de muur was gevallen ben ik nog een keer bij Erwin geweest en hebben we daar heerlijk gekeken. Natuurlijk heb ik een stukje muur gevonden, maar aangezien dat stukje muur gewoon grijs was heb ik hem zelf maar voorzien van een paar kleuren met stiften, samen met Erwin hebben we wat meer stukjes geverfd en gelakt en dit heb ik voor veel mensen in Groningen meegenomen als souvenier.. die hebben ze waarschijnlijk nog steeds liggen als stukje muur uit Berlijn. Na een tijdje van verstrijken, ik was inmiddels van mijn kamer in de Peperstraat, naar mijn appartement in Groningen verhuisd, ben ik met een vriendje naar Erwin gegaan, om daar met dat vriendje als stel weer  vandaan te komen. Berlijn heeft ons samen gebracht en voor we het wisten waren we een stel samen. Erwin heeft dit gevolgd en was alleen maar blij. Na tien jaar was de relatie en de liefde over en ging ik weer naar Berlijn om de relatie af te sluiten op mijn eigen manier. Inmiddels was ik ook verhuisd naar Alphen aan den rijn, Erwin was verhuisd in Berlijn en had nu een eigen appartement met een heel groot trappenhuis waar ik in de late avonden veel heb zitten roken, wat ik toen nog deed. Samen gingen we naar een tentoonstelling van Andy Warhol, waar ik met hem bijna een uur heb staan te praten over een schilderij waarom ik deze niet mooi vond en hij hem wel mooi vond.. heerlijk dit soort gesprekken. Ik weet nog dat ik een pakket had gemaakt dat ik in spree heb gegooid op de brug waar ik met mijn toenmalige vriendje voor het eerst in de late avond heb gezoend, met voor elk jaar een symbool dat verdween in het water om het zo te laten gaan. Hou soms erg van dramatisch dingen en tradities om dingen goed af te sluiten, kan er een boek over schrijven maar dat doe ik maar niet.  Inmiddels bleken onze wegen weer wat uit elkaar te gaan totdat ineens het bericht komt dat Erwin verhuisd is naar London, wat natuurlijk meteen moet worden onderzocht of London wel een plek voor hem is in mijn ogen. Het was wederom een bijzondere ervaring met Erwin, hij woonde op kamers bij een jongen wat ik erg bijzonder vond, mede omdat ik dacht het word toch tijd dat je op jezelf kan wonen. Uiteindelijk hebben we wederom hele gesprekken gehad, veel gepraat over van alles en nog wat en was het contact wederom erg intensief en goed.  We hebben uren staan praten, bij een stel stoelen, naar aanleiding van de vraag welke stoel ik zou willen zijn, in een van mijn bundels, staat deze foto nog met daarbij een flard hierover. Ik koos uit die hele stapel stoelen een stoel die vooraan stond, aan de zijkant en die afwijkend stond van de rest dat in het gareel stond. Kenmerkend voor mij, ik hou niet zo van hokjes geest, van in de pas lopen en mee doen met de meute en observeer graag ook de massa. vaak te zien in mijn foto's. Zoals het vaak met ons gaat verwaterd het een beetje en dan komen we weer in elkaars leven terecht. Zomaar raken we elkaar weer aan en dus gaan we elkaar weer zien, dat zal aanstaande weekeinde gebeuren. Inmiddels een stuk wijzer geworden, dus ik weet inmiddels dat de bootreis die ik destijds maakte toch niet echt je van het is, ik vliegen inmiddels heerlijk vind, word er dus gevlogen naar London. Erwin heeft inmiddels mij haarfijn uitgelegd hoe ik met de metro naar zijn huis moet komen, en ik heb ook de metro grondig bestudeerd, en ben zo blij dat ik niet kleurenblind ben want dan zou ik al die lijnen niet kunnen volgen. Op hoop van zegen hoop ik vrijdagavond zo rond 20.00 Erwin weer te zien in Brixton, om wederom onze vriendschap te vieren en intens te genieten van het samenzijn in welke vorm dan ook. Er zullen vast verslagen volgen en wie weet komen er nog fotos ook tussendoor als ik daar wifi heb.De kaarten van de metro staan hier natuurlijk niet voor niets, het gaat niet alleen om het uitzoeken van de route maar soms lijkt de vriendschap die ik met Erwin heb wel op een kaar van een metro, we komen uit heel verschillende richtingen en toch kruisen onze wegen elkaar steeds weer en gaan we weer een stukje samen op om uiteindelijk allebei weer onze eigen weg te gaan om weer op een bepaald moment elkaar weer te kruizen...