vrijdag begon het avontuur waar ik al weken mee bezig was, ik ga naar london naar een vriend van mij die daar 13 jaar woont en die ik 9 jaar niet heb gezien, en toch is hij er altijd. Vreemd voor velen maar zeker niet gek als je mij een beetje kent. De reis op zich was al bijzonder omdat ik geen idee had wat me te wachten stond. Voor het eerst op een vliegveld je weg zoeken en ook nog in een vreemde stad je weg vinden, in je eentje is een uitdaging voor velen en voor mij helemaal. Ik zie het als een ontwikkelingsproces die ik moet doormaken en die ik zeker nodig heb om dat kleine ventje los te laten die nog in mij zal blijven huizen, omdat ik gewoon niet anders kan, maar nu moet ik ook een beetje volwassen gaan worden en de wereld verder ontdekken. De buuf, die had me al aangeboden om me naar schiphol te brengen omdat ze daar toch werkte die dag, dus dat was een mazzel, ik was daar al zo blij mee. Had natuurlijk kunnen weten dat er een soort van vip behandeling bij zou komen. Ze heeft me helemaal door alles heen geloosd, bij de incheckmachine voor bagage, door de douane, ze zorgde er gewoon voor dat ik voor kon, regelde een betere plek voor mij in het vliegtuig en ik voelde me een echte vip, heerlijk. De vlucht was prima te doen, en ging goed. Het meest spannende moest nog komen, het weerzien van iemand die je 10 jaar niet hebt gezien of gesproken, wat is er van hem geworden en klikt het nog samen hoe zit het en hoe ziet hij er nu uit... en wat vind hij van jou. Inmiddels ben ik me er ook van bewust geworden dat men om mij heen ouder is geworden, al vind ik natuurlijk zelf dat je bij mij daar niets van kan zien of merken, heb tenslotte weinig getuigenissen daarvan omdat ik graag foto's maak maar zelden op een foto sta. Dus ik ben nog steeds 20... maar goed, het is spannend, het alleen al regelen van een kaart voor de metro voor 4 dagen kost een paar haren.. ja niet grijze haren want ja die van mij zijn donker bruin. Het duurt en duurt maar voordat ik aan de beurt ben.. dus het is ergelijk en de spanning gaat alleen maar meer stijgen.. Eindelijk aan de beurt en in mijn beste engels een kaart geregeld, en verdorie ik werd ook nog begrepen en perfect vriendelijk geholpen. Moet zeggen daar groeit een man van. Terwijl ik wederom al zingend door de gangen ,liep van de metro, dat galmt heerlijk, heb ik de metro genomen, en dan begint het toch wat te tintelen en wat spannend te worden. De overstap op green park, is al een belevenis , maar aangezien ik van vriendin Susan heb geleerd dat je niet elke trap maar zomaar moet nemen omdat je ook de trap van de avond nog moet nemen, neem ik wijselijk de lift. Het gaat helemaal goed, ik begrijp het helemaal en dan is het moment daar, ik zal Erwin gaan zien. Hij zal wachten voor de kfc en daar moet ik hem ontmoeten. Ik stap de lift uit en ik zie hem, beter gezegd mijn gevoel herkent hem, dat is zo bijzonder ik kijk hem aan , hij kijkt ook meteen op en het is pats boem we zijn weer tien jaar terug in de tijd, en het klikt meteen helemaal weer, het is goed. We kijken even zeggen dat we vinden dat we er goed uit zien, en we lopen als vanouds weer samen naar de bus om naar zijn huis te gaan. Pratend en lachend en wat dollend, en alsof er geen tijd tussen, is, natuurlijk zie ik ook wel dat we beiden wat ouder zijn geworden maar toch, ergens is dat niet zo. De tijd van de avond vervliegt we praten de hele tijd en er vallen zoals we gewend zijn geen stiltes. Deze dag is het begin van een intensief en boeiend weekeinde, waar ik met mijn hoofd klem heb gezeten tussen de deuren van de metro, ik prachtige foto's heb gemaakt , waar ik vreselijk veel heb gepraat en geluisterd Waar ik mezelf weer ontmoet heb. Waar de dood van mijn vader een plek kreeg, omdat nog maar 1 persoon het verhaal nog moest horen die zo belangrijk is, waar ik wederom in tranen zat om het te laten gaan., het weekeinde waar ik op schiphol erachter kom dat mijn bagage is verdwenen, en stiekem voelt dat heel goed, mede omdat ik zonder bagage, zoals ramses ooit zong, naar huis kon gaan. het voelde heel licht en ergens was het balen maar het was ook een mooi cadeau van de klm, om mij zo een stuk lichter en zonder bagage van het verleden te kunnen laten vertrekken. Waar ik werd opgevangen door de buuf die even alle verhalen wilde horen, die bij thuiskomst een roos, een witte, mijn favoriet, had neergezet.. kortom het is bijzonder geweest afgelopen weekeinde met emoties met gevoel met alles.. en dit is slechts een korte inleiding op wat nog gaat komen, incluis een paar fotos die nog niet op facebook staan.. morgen meer over London.. een ervaring om nooit meer te vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten