Vandaag naar Mussel om mijn moeder te vereren met een bezoekje, dit staat al maanden vast, en dus gaan we. Broer met gezin komen ook, dus het beloofd een prima leuke zondag te worden. Hoe kan een mens zich soms vergissen... hoe stom kan een mens zijn, de tekenen waren er al een tijdje, maar toch door wijze woorden te spreken en door haar op te beuren leek het toch voorbij te gaan.. Na 3 uur rijden in de ford met als enige gezelschap miss piggy, en de radio die zijn liedjes wel laat horen, maar die je op een gegeven moment niet meer hoort, en de medeweggebruikers waren ook nou niet bepaald aangenaam om te zien. dus het was dit keer een lange rit. Misschien ook wel een voorbode voor wat zou komen. Bij aankomst bij mijn moeder, moest ik natuurlijk eerst het groente pakket van vriend Ayaz uit de auto halen, (ik had al aan vriendin Heleen en vriend Ayaz verteld dat mijn moeder niet zo lekker in haar vel zat, waarop Ayaz met Heleen besloot om een pakket samen te stellen met groente uit hun eigen tuin, zo lief vind ik dit dan). Toen ik aan kwam lopen zag ik al dat het niet echt lekker gaat, dus de deur open en ja hoor daar staat mams, blij me te zien maar ook emotioneel. Het is voor haar vaak een te lange tijd dat ze mij niet ziet, maar ze begrijpt ook wel dat het niet anders kan, 6 uur rijden op een dag is veel en dat kan niet wekelijks. Ze vraagt meteen wat ik bij me heb, en ik zeg alleen loop mee naar de keuken en ik vertel haar dat ik aan Ayaz en Heleen had verteld dat ze zich niet zo lekker in haar vel voelt zitten en dat Ayaz meteen zei jij blijft zitten en ik ga voor jou moeder iets uit de tuin halen. Hij had een mooi mandje gemaakt zoals je kan zien op de foto. Dus dit vertel ik haar ook en ze kijkt me aan, dan laat ik haar de groente zien en ze is blij ze begint te huilen omdat ze het zo lief vind, maar ze vind het ook vervelend dat ze zich zo voelt. Ze kan niet uitleggen wat er is, en wij krijgen het er ook niet uit. Ik besluit meteen om maar de gezelligheid er in te gooien en haar wat af te leiden, dus de fotos van parijs laten zien, haar fotos van haar laatste reis bekeken, en daar over praten om haar uit de negatieve spiraal te halen. Ik praat met haar en langzaam lijkt het erop dat ze zich iets beter gaat voelen. dan komt het gezin eraan, altijd leuk, twee pubers die toch wel heel veel doen en uithalen, en die meteen vragen wat er met haar is, ze is zo stil. Ze zegt dan dat ze zich niet zo goed voelt en dat is ook prima vind ik., maar leuk is anders. Ze zit wat te kijken en er komt weinig uit haar, (inwendig vervloek ik de arts die haar anti depressieva heeft afgepakt, omdat hij vond dat ze er anders misschien verslaafd aan zou raken, hij heeft natuurlijk gelijk, maar heel simpel mijn moeder is 79 bijna 80 en dan vind ik dat ze haar laatste jaren met ons het leuk moet hebben en moet genieten van ons en de kleinkinderen en er op uit moet gaan, dan maar aan de anti depressiva, en laat haar genieten de tijd die ze nog heeft)Maar goed inmiddels heeft ze het middel terug maar ja dat duurt 3 maanden voor het werkt, dus rond kerst is ze weer de oude hopen we, de levenslustige moeder die we kennen, al is het via een middel dat maakt niet uit het gaat om haar. Uiteindelijk gaat ze even naar bed, ook volstrekt nieuw voor ons, en ze ligt een half uurtje en komt dan weer terug gaat zich op frissen en dan gaan we uit eten. Bij het eten zegt ze dat ze weinig zin heeft in eten, en dan besluit ik toch maar om even haar wakker te schudden. Ik zeg haar dat ik het wel herken, dat ik dat ook heb gehad die depri periode en dat ik mezelf heb gedwongen om elke dag voor mezelf te koken, mijn huis schoon te houden en dat ik mezelf extra goed verzorgde. Ik vertel haar dat ik als ik me depri voelde, ik ging zingen, dat ik ging schoonmaken om in beweging tekomen, dat ik elke dag 5 goede dingen bedacht die zo leuk waren die dag, dat kon varieren van een telefoontje tot een bloem die ik zag, maar elke dag 5 positieve dingen even bewust worden. ( dat doe ik trouwens nog altijd om zo mijn zegeningen te tellen). Ik kijk haar hierbij aan en zeg dan dat ik best begrijp dat het moeilijk is maar dat ze ook niet in zelfmedelijden moet gaan vervallen want dat lost niets op.. ze moet aan de bak met haar zelf. Ergens lijkt het kwartje te vallen, dus dat lijkt goed te komen. Dus vanaf nu probeer ik maar 2 keer in de week te bellen en wie weet wat vaker, maar ik zal ook zeker haar stimuleren om positief te worden en dit te zien. Bij thuiskomst heb ik haar even gebeld en het bleek dat het beter ging, ze was wel moe maar ja dat is niet gek natuurlijk, het weer, de nieuwe medicijnen en noem maar op... het komt wel goed dat weet ik alleen zou ik zo graag voor haar de tijd een duwtje geven zodat het wat sneller gaat dat ze zich weer wat lekkerder voelt...
de groentemand van Ayaz
Geen opmerkingen:
Een reactie posten