het bijzondere van deze film is wel de verstrengeling van het verleden van de beide hoofdpersonen, hoe hun levens met elkaar mengen waarin dezelfde leed voorkomt uit een kindertijd. De zoon van de hoofdrolspeler, komt er achter na de zelfmoord van zijn kind dat hij misbruikt is door zijn beste vriend die zijn zoon hielp als psychiater. De jongen, tommy, die in een opvang tehuis zit, bijna 18 is en dan mag hij vrij het leven in, blijkt door zijn moeder sexueel misbruikt te zijn, en heeft gezien hoe zijn vader zijn moeder doodslaat omdat zij zijn zoon misbruikt. Twee verhalen die met elkaar verbonden zijn maar waarbij het toeval de ene red van het doodslaan van de dader en de ander de dader dood. Aangrijpend verhalen en mooie film, ook een aanrader voor een avond even niet weten wat te kijken.
recensie van The unsaid
Regie: Tom McLoughlin | 105 minuten | thriller | Acteurs: Andy Garcia, Vincent Kartheiser, Trevor Blumas, Linda Cardellini, Sam Bottoms, August Schellenberg, Chelsea Field, Brendan Fletcher, Teri Polo, Trevor Aikman, Sarah Deakins, Joe Drago, Mike O’Brien, Max Peters, Kim Schraner
‘The Unsaid’ opent met het schijnbaar zo gelukkige gezin Hunter, dat zich opmaakt voor een zanguitvoering van dochter Shelly (Cardellini). Alleen zoon Kyle (Blumas) vertoont typisch pubergedrag – althans zo lijkt het, want zodra de rest van het gezin vertrokken is, pleegt hij in de garage zelfmoord met behulp van de uitlaatgassen van de andere auto.
De volgende scène begint drie jaar later. Vader Michael Hunter (Garcia) heeft een volle, grijzende baard laten staan à la Francis Ford Coppola. Zijn vrouw Penny (Field) is bij hem weggegaan en hun dochter woont bij haar. Hij wordt op zijn oude universiteit als één van haar succesvolste alumni geïntroduceerd bij een gastcollege. Aan de studenten legt hij onder meer uit wat er voor gesprekstechnieken bestaan. Net zo belangrijk als wat er gezegd wordt, is wat er niet gezegd wordt (‘The Unsaid’) en alleen door gelaatsuitdrukkingen, houding en gebaren verteld wordt. Door oud-studente Barbara (Polo) wordt hij in contact gebracht met Tommy Caffey (Kartheiser). Als kind was Tommy getuige van de moord op zijn moeder door zijn vader en sindsdien verblijft hij in een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. Over een paar weken wordt hij 18 en mag hij de instelling verlaten. Barbara wil van Michael graag zijn mening weten over Tommy’s zelfredzaamheid in de maatschappij. Wat begint als een vriendelijk gesprek tussen een gestopte psychiater en een bijna ex-patiënt, ontaart al gauw in een psychologisch spel tussen de twee. Michael probeert om Tommy te doorgronden en deze doet omgekeerd net zo hard zijn best om Michael te manipuleren door de gelijkenis met diens zoon Kyle uit te spelen.
Het gegeven is op zich eenvoudig en heeft oppervlakkig wel wat weg van een film als ‘Primal Fear’. Het is de uitwerking die deze film tot een sterke psychologische thriller maakt. Dit komt voornamelijk door de sterke acteerprestaties. Garcia is in topvorm als de geplaagde psychiater, die zich schuldig voelt over de dood van zijn zoon. Zijn vertolking is in meerdere lagen opgebouwd, waarin telkens andere nuances worden aangebracht. Garcia krijgt prima tegenspel van de jonge Kartheiser als de getraumatiseerde Tommy. Hoewel de rol makkelijk een cliché had kunnen worden, weet Kartheiser zowel achterdocht (door zijn kille blik) als sympathie (door zijn glimlach) op te wekken. De overige acteurs vormen degelijke ondersteuning, maar hebben geen zelfstandige inbreng. Alleen Cardellini had meer van haar rol als dochter Shelly kunnen maken. Door haar vlakke vertolking wordt de aantrekkingskracht die Shelly voor de mysterieuze Tommy voelt, nooit helemaal duidelijk. Het zal wel te maken hebben met haar wens om zich af te zetten tegen haar vader, maar ze gedraagt zich wel als een heel dom gansje. Dat laatste is minder haar schuld, dan van het script, dat verder toch twee sterke hoofdrollen kent. De regie van Tom McLoughlin, die hiervoor voornamelijk tv-werk en ‘Friday the 13th Part VI’ regisseerde, is niet bijzonder opvallend. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor het camerawerk en de muziek. Over de bank genomen een degelijk product, maar ‘The Unsaid’ is vooral aan te raden door de acteerprestaties van Garcia en Kartheiser.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten