sytycr (deel 2)

Gisterochtend mocht ik voorlezen uit Polleke, ik had er eigenlijk om eerlijk te zijn niet echt veel zin in maar wist ook dat het goed was om te doen. De leerlingen van de ISK waren niet echt van goede wil, ze vonden het echt belachelijk. Mijn leerling uit Turkije had een boek bij zich in het Turks, en heel veel leerlingen haalden nog snel boeken van de boekentafel omdat ze geen tijd hadden gehad om een boek te vinden, of misschien waren ze wel gewoon te lui om het boek te halen of mee te nemen. Maar ik ben begonnen met een leuke sfeerplaatje op het podium te zetten waar het boek ingepakt stond, met rozen erbij en een stoel om te gaan zitten. Mijn idee was om daar te gaan voorlezen, ik had dus ook het theaterlicht aan staan en dacht dit is leuk voor ze.. helaas was ik iets te laat want een leerling had al de stoel gepakt en zat er heerlijk op.. ik heb dat maar gelaten. Daarna heb ik verteld over wat de bedoeling was en hoe het moest natuurlijk nog een keer extra verteld worden. De leerlingen vonden het maar niks en dachten echt dat het stom was etc. Ik heb in hun bijzijn het boek uitgepakt omdat ik het had laten inpakken om ze zo te laten zien dat ik het zo belangrijk vind dat ze lezen dat ik er speciaal een boek voor heb gekocht. Tijdens het voorlezen waren eerst een aantal leerlingen wat onrustig, maar gaande weg het verhaal van Polleke, begonnen ze steeds meer te luisteren.. zeker toen het prachtige gebed van Polleke verteld word. Polleke verteld dat ze heel graag wilde kunnen bidden maar dat kan ze niet ze heeft geloof. Haar opa en oma wel, en opa had verteld dat ze altijd mag bidden als ze dat wil als iets moeilijk is  op school thuis etc, of als ze iets heel moeilijk vind. Op een dag vraagt Polleke aan opa of ze mag bidden, opa en oma natuurlijk blij, knikken haar bemoedigend toe en sluiten de ogen.. Polleke sluit ook haar ogen en begint te bidden....
1x7=7, 2x7=14 et tot het einde van de tafel van 7, en zegt dan amen... het is hilarisch omdat het zo grappig is en zo onverwachts ook dus de leerlingen lachen dan altijd omdat ze het zo leuk vinden. Nadat ik het voorlezen had gedaan heb ik de leerlingen gezegd dat ze konden gaan lezen in hun boeken. We waren net begonnen toen mijn liefste collega de deur binnenkwam, en ik ken haar inmiddels zo goed dat ik weet dat als ze komt ik zie wat er is. dus ik zei alleen maar ik kom eraan. Ze stond te huilen op de gang en was totaal overstuur. haar schoonvader ging ineens heel hard achteruit.. en dus moest ze op stel en sprong weg naar haar schoonvader, haar dochters halen van de scholen en dan naar het huis van haar schoonouders. Ze vroeg me of ik haar klas wilde inlichten en verder de boel wilde regelen voor haar. Natuurlijk doe ik dit, geen punt, ik ben dus naar haar klas gelopen en heb ze mee genomen naar mijn lokaal bij de isk leerlingen, ze moesten toch lezen dus ach dat is te doen. Toch is het opvallend dan hoe de leerlingen door dit vreemde gedeelte ineens toch anders gaan doen. Maar het is gelukt. Nadat de 20 minuten om waren was de les bijna klaar en dus heb ik nog snel even het wuppiespel gedaan met ze.. en zo was dit uur voorbij. Na deze les kwamen natuurlijk nog even een paar leerlingen naar mij toen en vroegen me naar de juf en haar schoonvader. Ik ben altijd eerlijk en rechtstreeks en vertelde ze dan ook dat het misschien een uur zou duren of een dag maar dat haar schoonvader zeker binnen 24 uur zijn ogen voor altijd gaat sluiten... ze waren stil en keken mij aan en ineens zei een van die meiden, Mees u huilt, en dat klopte de tranen liepen ook uit mijn ogen omdat me dit zo raakte.... het komt dan weer even dichtbij mijn verlies van mijn vader, en even weer spookt het verhaal door mijn hoofd... en dan komen de tranen, maar ook omdat ik aan mijn collega denk die nu weer voor een afscheid staat die heftig is... maar ik heb gelukkig me nooit geschaamd voor mijn tranen of het laten zien van mijn gevoel aan de leerlingen.. en nu dus ook niet. ik heb inderdaad gezegd ja ik huil omdat ik het zo erg vind voor de juf... daarna heb ik gewoon, voor de andere klas zou komen even flink de muziek hard gezet en heel heel hard mee gezongen.. en dacht bij mezelf. okey  sytycr.. ik weet ook sytics..( so you think i can scream and sing) En zo gaat het dan vanzelf weer de goede kant op en komt het goed..  en de dag ging verder zoals de dag moet gaan. Had wel met die collega afgesproken dat ze me zou berichten als ze op de plek van bestemming was, anders had ik er nog achteraan gegaan, en dat heeft ze gedaan.. De hele dag ben ik er mee bezig gebleven zo ook de avond.... het raakt...