Gisteravond met vriend Frans naar het theater geweest, de oplettende lezer zal denken alweer.. ja alweer. door een programeer fout van de schouwburg in Rotterdam hebben ze de dingen die wij graag willen zien bijna allemaal in 1 maand gezet met als gevolg dat we twee weken lang theater in restaurant in en theater uit en restaurant uit moesten doen. Maar ja alles voor de kunst en alles voor de gezelligheid, kortom we hebben onze eerste marathon van theater en uit etentjes er opzitten... nu mogen we pas weer in April, kortom er is weer wat rust in huis en in het lijf.. Eerst had ik nog een bijscholingsdag in Bleiswijk, en daar had ik zo geen zin in, ik vind het altijd gemuts, ik vind het altijd afschuwelijk dat we daar heen moeten, het kost me maar 2 zaterdagen per jaar, maar het is altijd zo vreselijk saai en gewoon niet leuk. Maar goed dit keer moest ik een les geven aan de lotusinstructeurs en zou dan beoordeeld worden door de studieleiders, let wel de ene is didacticus en staat al jaren niet meer voor de klas, de andere is een omhooggevallen lotusinstructeur die dan ook nog denkt dat hij didacticus is, en totaal geen verstand heeft van lesgeven maar denkt dat hij het wel kan. Kortom ik had mijn borst al nat gemaakt en bedacht laat maar komen dan.. ik geef mijn les zoals ik het altijd doe en wat ik de stijl vind die bij mij past.. Had wel een prachtige voorbereiding gemaakt, en heb mijn les gedraaid, en inderdaad toen de tijd om was, kreeg ik van de cursisten te horen of ik ze aub door mochten gaan met het verwerken aan de opdracht, nog nooit eerder gebeurt in de opleiding, met als gevolg dat ik dat als een groot compliment beschouwde. Achteraf konden ze heel weinig commentaar leveren, want ik denk ook dat ze dan waren aangevallen door de hele groep. Het waren dus vooral heel veel complimenten, maar ja er moet natuurlijk altijd gezeurd worden en dat werd er dan ook over iets wat ik wel had gedaan, maar ach ik heb die omhooggevallen instructeur maar laten praten en maar zijn zegje laten doen.. en gedacht jij graaft zo jou eigen graf.... en dacht alleen maar ja, ik was gaf ook les bij jullie, en de mensen vinden mijn lessen machtig mooi, maar ja aangezien jullie alleen nog maar via een boekje kunnen werken, alleen maar in jullie eigen straatje kunnen denken. Ben ik gestopt met lesgeven daar en dus jullie hebben me laten gaan. Zo was het ook met de rest van de middag, maar goed het ging over De Jantjes. Nou met vriend Frans eerst naar Humphreys en dat is weer lekker eten, al lijkt het wel dat de porties ook door de bezuinigingen steeds kleiner te worden, het eten is lekker en smaakt goed. Daarna naar het theater, en we zaten op de eerste rij, en dat omschrijf ik altijd als een stijve wimbelden nek. zeker als het theater besloten heeft om extra rijen te maken omdat de voorstelling zo goed is bezocht. Maar ik moet zeggen, op de eerste rij zitten is heerlijk je ziet alles zonder andere hoofden voor je, en tevens heb je de mazzel dat je als men gaat staan jij niet meteen het achterwerk van iemand voor je neus krijgt. De voorstelling begon prachtig met Willeke die hem opent in haar rol van tante na... en ik vond het zo mooi, zo ontroerend deze voorstelling, Ik had er altijd wel veel over gehoord, en ook wel een keer wat van op tv gezien maar nooit zo bewust en intens bekeken als dit keer. Terwijl Willeke en cast de oorspronkelijke liedjes zongen die in musical zaten, waaronder "Onder de bomen van het plein" een van mijn favorieten, begonnen bij mij alweer de nodige tranen te lopen, het lijkt wel dat hoe ouder je word hoe meer je gaat huilen.. en dat doe ik tegenwoordig veel en met verve.. De show is een lust voor het oog en het is genieten van wat het te bieden heeft. Een oud verhaal maar toch zo mooi en zo goed gespeeld en zo prachtig.. ik kan het je aanraden om deze voorstelling te bezoeken. Hilarisch voor het publiek, en ik heb nog mijn twijfel of het niet gespeeld is, maar daar zal ik vast wel reactie op krijgen van vriendin Els die deze voorstelling ook heeft gezien, is het moment dat Willeke in de kroeg zit met een zwaar depressieve man die verteld dat zijn vrouw Annie weg is naar een andere draaiorgel, waarop Willeke in de lach ziet en haar tekst kwijt raakt...., aangezien mijn theater verleden weet ik soms dat dit gespeeld is en niet echt.... omdat het publiek het zo leuk vind als dit gebeurt en het iets onverwachts is, en het publiek het idee krijgt iets heel bijzonders mee te maken. Maar het prachtige lied, Nou tabee, het lied wees tevreden met wat je hebt.. prachtig en ja ik heb vreselijk leeg zitten te lopen, tranen met tuiten gehuild bij deze voorstelling en ik zeg nogmaals Willeke is prachtig in haar rol en de rest van de spelers, met name de schele heeft mijn hart gestolen.. ik raad deze wederom aan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten