Deze week, was best wel heftig, ik schreef al aan het begin dat mijn vriendincollega bij mij de les in kwam en dat het niet goed ging met haar schoonvader en dat ze op stel en sprong daar naar toe moest. Inmiddels is de schoonvader overleden en was zondagavond het condoleren in het plaatsje Oudewater. Echt een gehucht van drie paardenkoppen en wat loslopend vee... kortom je kan er als je wilt in de nacht naakt rondlopen en geen haan die er naar kraait of wat ziet.. Maar zoals het hoort in elk dorp dat wil meetellen moet je toch wel de 3 k's hebben, een kerk, een kroeg en een kerkhof, zodat de gemeente zich niet ver buiten de dorpsgrenzen hoeft te begeven.
Zelfvoorzienend heet dat geloof ik. Of ze nu twee of drie kerken hebben dat weet ik niet, heb er in ieder geval wel eentje gezien die daar stond met in de muur een doodskop met botten eronder.. hoe luguber kun je het maken in een dorp.. helaas vergeten om er een foto van te maken. Maar goed, ik met mijn goede gedrag, op tijd in de auto om naar dit gehucht te gaan om mijn collegavreindin en haar man, die ook een vriend is inmiddels te condoleren met dit verlies... Geloof me, via allerlei achterweggetjes, en een brugje waar je auto net tussen door kan kom je aan in Oudewater... een plaatsje om nooit meer te willen zien. Gelukkig kennen ze daar nog geen parkeer verboden en nog geen betaalautomaten dus ik kon mooi mijn auto parkeren vlak in de buurt van de enige kroeg van het dorp, om daar te gaan condoleren. Het was al wat donker, normaal om deze tijd van het jaar in maart, maar goed.... er stonden grote rijen buiten bij de kroeg dus dat moest goed zijn.. Dus ik ben natuurlijk wel aardig verwesterd en ben zoals ik ben, meteen de eerste beste deur die openstond binnen gelopen en ben in de rij gaan staan te wachten op mijn beurt.. ik moet zeggen dat ik niet verder kon kijken dan een hele brede rug voor mij... en al schuivelend en wat rond kijkend of ik die vriendin van mij zag om misschien haar man.. kwam ik steeds dichter bij de tafel waar de nabestaanden stonden. En daar lag het beruchte boekje, het condeleance register.. dus ik pak een pen, schrijf keurig mijn naam etc op, schrijf er nog bij een collega van..... en wacht op mijn beurt. Ik heb me wel al afgevraagd, toen ik een blik op de rij kon werpen wie al die grijze pruiken waren maar ja.. wat maakt het uit.. je gaat voor het goede doel en het is zo belangrijk voor je vrienden dat je er bent geweest.. heel gek dit maakt indruk en raakt en is goed, voor vrienden doe je dit. Maar goed eindelijk was ik aan de beurt... dus ik ben heel braaf die hele rij afgelopen en heb ze allemaal een hand gegeven me mijn condelance gewenst en ben daarna lekker een kopje thee gaan drinken. Deze mensen keken mij ook wel wat vreemd aan.. maar ja.. het zou kunnen, misschien was mijn collegavriendin met haar man wel even plassen of zo weet ik veel.. dus ja wie het weet kan en mag het zeggen. totdat.. en nu komt het moment, dat ik dacht weet je wat ik ga even naar het toilet.. dus ik pak mijn spullen op, loop niets vermoedend door een deur.. en zie daar een bordje staan met een naam die ik niet ken en een bordje met een naam die ik wel heel goed ken. en de pijl van de naam die ik niet ken wijst naar de zaal waar ik net vandaan kom... plotseling valt er natuurlijk het een en ander in elkaar en besef ik dat in het dorp van twee paardenkoppen en wat loslopend vee, ineens op dezelfde avond kennelijk een condelance plaatsvind en note bene in het zelfde café.. kortom dat wat normaal al niet mogelijk is is kennelijk in dit gehucht mogelijk.. ik stond dus bij de verkeerde groep en heb de verkeerde mensen gecondoleerd en die zullen zich ook wel afvragen wie die man uit alphen aan den rijn is, in het zwart met een lange leren jas aan en een wat verwaaide coupe haar...Blij dat ik niet iets heb gezegd van dat ik een vriend ben van hun schoondochter.. ze zouden maar geen schoondochter hebben en dan bedenken dat de overleden man een buitenechtelijk kind heeft of zo... weet ik veel... dus ja ik heb mijn moet maar weer bij elkaar geraapt en ben wederom in de rij gaan staan maar nu bij de goede zaal, en het verbaasd me dan toch wel waarover mensen praten, en vooral zo hard ook..... gesprek 1: "Goh wanneer zou adrie aan de beurt zijn, daar zitten we toch op te wachten.. zo gek dat hij nu gegaan is...." om vervolgens te zeggen "Dat adrie er niet is, hij kon toch wel even komen hier om te condoleren, want zijn geest wil nog wel maar ja zijn lichaam he die doet het niet meer...."Hoe veel domme zinnen kun je zeggen in zon korte tijd. daarna schuivelen we verder en ja hoor.. opmerking 2:
"Wat duurt het lang, goh ik had liever dat het wat sneller ging, want ja ik wil liever thuis zijn... " Was dan niet gegaan trut denk ik dan... maar ja ik wil niet akelig denken. Moet zeggen dat ik op een gegeven moment ook de neiging had om gewoon uit de rij te stappen naar die collega vriendin en haar man toe te stappen en hen te condoleren omdat het zo lang duurde en de boel in het begin zo ophield.. en dat heb ik al een keer gedaan bij haar en dat vind ze geweldig dat is mijn charme altijd. maar goed toen deel 3 van het gesprek.... "Ik kwam wel eens bij hem, en wat een zooi in die schuur, hij heeft mijn klok regelmatig gemaakt.... oh en wie is dan die jongen die daar bij staat, hij had toch maar 2 zoons.. "Ja hoor wonen al hun leven lang in dit gehucht en dan weet muts niet dat hij drie zoons heeft.... en eindelijk ben ik dan aan de beurt. condoleer de moeder de oudste broer en vrouw... en zie verbaasde blikken maar ja dat ben ik al gewend inmiddels van de vorig ervaring.. en eindelijk kan ik dan de lieverds omhelzen en ze heel heel veel sterkte wensen en ze zeggen dat ik aan ze denk... en dat is mooi, hooguit 5 minuten waarin ik nog snel even die vriendin in het oor fluister dat ik bij de verkeerde zaal stond.. en zij piest zich bijna in de broek van het lachen ..want zij kent mij.. dus dat is heerlijk.. en daarna ben ik lekker naar mijn auto gelopen door dat kleine gehucht. Daar komt dan de volgende vergissing.. ik dacht hier rijd ik zo weg dus ik pak even niet mijn tom tom.. maar nee hoor.. Ik heb me weer degelijk vergist in dit paardenkoppen met losvee gehucht.. want je slaat een straat in en ineens halverwege staan er ineens paaltjes in de weg kan je er niet langs... ineens halverwege een bord verboden in te rijden.... kortom na een kwartier zoeken toch maar tom tom gepakt en uiteindelijk via allerlei kronkelwegen de weg gevonden naar huis....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten