Les Chevaux de Dieu(film)

 

Afgelopen zondag met vriendin Els naar de film geweest in het alom geprezen parktheater filmhuis.

De film met de prachtige titel "de paarden van God" is indrukwekkend, en zo raak en ik heb me zo boos gemaakt over hoe men in de netten verstrikt raakt. Hoe kwetsbaar de jongens zijn die zo gehersenspoeld worden dat ze zichzelf opblazen, de angst die je ziet in hun ogen, het is afschuwelijk, maar ook dat ze door het leven die kant worden opgeduwd. Het meest bijzonder vind ik het einde, als ineens de bommen zijn afgegaan, je het beeld ziet van de voetballende jongens die even kijken en daarna gewoon door gaan met hun spel, alsof er niets gebeurt is... en zo gaat het leven dan ook door.... Een absolute aanrader voor een ieder om tenminste iets te begrijpen van de jongens die dit doen.. Bij mij komt steeds de vraag op, waarom zon leider zichzelf niet opblaast als hij in het paradijs wil komen en waarom die jongens dit niet vragen..  maar goed dat zal wel mijn nederlandse nuchterheid zijn... maar een aanrader. Tot aan het laatste minuut ademloos zitten te luisteren en te kijken.

 

recensie van de film:

 

 Regie: Nabil Ayouch | Cast: Abdelhakim Rachid (Yachine), Abdelilah (Hamid), Hamza Souidek (Nabil), Ahmed el Idrissi Amrani (Fouad) e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2012

Religieus extremisme is een beladen onderwerp. Vooral de islamitische tak is veelbesproken. Buiten de aanslagen op het WTC en in Europa, liegen ook de verhalen uit het Midden-Oosten en Afrika er niet om. In tegenstelling tot de meeste berichtgeving, belichtte Marokkaanse kunstenaar Mahi Binebine in zijn boek ‘The stars of Sidi Moumen’ juist de plegers van dit soort aanslagen, en wat hen daartoe aanzet. In 2012 verwerkte de Frans-Marokkaanse regisseur Nabil Ayouch Binebines boek tot een speelfilm. Zijn verfilming draaide op het filmfestival van Cannes, in de categorie ‘Un certain regard’.

Les Chevaux de Dieu speelt zich af rond de aanslagen in de Marokkaanse stad Casablanca in mei 2003. Het verhaal volgt Yachine, zijn broer Hamid, en zijn vrienden Fouad en Nabil, die opgroeien in de sloppenwijk Sidi Moumen. Regisseur Ayouch schetst een authentiek beeld van de wijk waarin de jongens opgroeien. Het camerawerk is losjes en de onverharde straten en huizen van golfplaten ademen een armoedige sfeer. De jongens weten heel goed dat zij met hun afkomst nooit veel zullen bereiken. Yachine dankt zijn bijnaam aan zijn vaardigheden als keeper, maar weet dat hij het ondanks zijn talent nooit tot professional zal schoppen. De enige uitweg lijkt via het criminele circuit. Geweld is voor de vrienden dan ook nooit ver weg. Of dit nu verbaal, fysiek of seksueel is, ze krijgen er allemaal op de één of andere manier mee te maken.

Ayouch neemt de tijd om de levens van de jongens neer te zetten. We leren niet alleen de personages, maar ook het milieu waarin ze opgroeien, met al zijn dynamiek, goed kennen. Het grootste gedeelte van de film speelt zich in hun wijk af. Er lijkt voor de jongens bijna geen andere wereld te bestaan. Als ze de moderne, westers aandoende stad uiteindelijk zien, is dat op doorreis vanuit een autoraam. Voor zowel hen als de kijker is het een vreemde wereld waar zij niet in thuis horen, en die in sterk contrast staat met hun eigen stoffige buurt. Als Hamid in de gevangenis terechtkomt, weet Yachine zich aan zijn criminele invloed te ontworstelen en een eigen bestaan op te bouwen als hij aan de slag gaat in de garage van de schofterige Ba’moussa. Hij denkt zelfs een kans te hebben bij het meisje van zijn dromen. Als Hamid echter bekeerd uit de gevangenis komt, overtuigt hij Yachine zich bij hem te voegen.

Het knappe aan Les Chevaux de Dieu is dat het de zaken genuanceerd neerzet. De jongens worden nooit als zielige slachtoffers neergezet, maar tegelijkertijd is het moeilijk ze voor hun daden te veroordelen. Aan de ene kant laat de film zien hoe de extreme islam teert op dit soort uitzichtloze jongeren, terwijl ook duidelijk is hoe aanlokkelijk de orde, broederschap, en vooral de vervulling die de islam hen biedt, kunnen zijn. Als de jongens worden klaargestoomd voor hun heilige taak loopt de spanning op. Deze is voelbaar tot op het laatste moment, voornamelijk als ook de twijfel toeslaat. De aanslag zelf is een dramatisch en door de sterke opbouw pijnlijk moment, maar nog treffender is het laatste shot, dat op een mooie maar wrange wijze herinnert aan het feit dat extremistisch geweld een eindeloze cyclus is.