Gisteravond met vriend Frans naar de film van James bond geweest, Sky fall, vooraf werd ik door vriend Frans verrast met een geweldig leuk en lekker driegangen menu..
zoals vooraf een heerlijke mosterdsoep ( ik denk zelfgemaakt) met twee heerlijke soepstengels
Daarna kwam het hoofdgerecht, helemaal luxe, pasta met champions, met kaas, moet olijven, met uien en veel meer nog uit de oven.. een gerecht voor 4 personen maar met zijn tweeen kregen we het ook op.. let vooral op het detail.. de pannenlap
daarna mijn favoriet.. een kaasplankje.. mensen die mijn blog al veel langer volgen weten dat ik erg gek ben op kaasplankjes maar dat ik me soms ook vreselijk boos kan maken om de verhouding kaas en prijs.. maar dit plankje was echt elke prijs waard
Daarna met elkaar naar de film van James Bond en ik ben een stuntel altijd met de weg vinden maar dit keer ging het met vriend Frans helemaal geweldig, mede omdat hij zo goed is in de weg aan duiden.. wat niet wegneemt dat hij soms toch wel een beetje in paniek raad door mijn rijstijl maar ach je moet soms een gokje wagen in het leven toch... Maar het pathe huis de kuip is een prachtige bioscoop en heerlijk om de films te kijken die je graag wil zien,... en ik kan deze film echt aanraden.. ik heb er zo van genoten.. alleen al de titel song door Adele.. heerlijk
hieronder nog de recentie over de film.. en ik vond hem helemaal gaaf
Recensie:
Het is al vijftig jaar geleden dat 007 voor het eerst achter de schurken aanging, maar de franchise over Engelands meest illustere geheim agent is vitaler dan ooit. Skyfall, al dan niet toevallig geregisseerd door een Oscarwinnaar die met drama zijn sporen verdiende, heeft alles wat je van een Bondfilm mag verwachten, plus een beetje meer.
Niet dat Bond zélf zich in deze film zo levenskrachtig voelt. Integendeel: tijdens de spectaculaire openingsscène, waarbij weer eens een ouderwets potje wordt geknokt op het dak van een rijdende trein, raakt hij ernstig gewond.
De kwetsuur is niet alleen lichamelijk; Bond verliest ook zijn moraal en verzuimt zich na zijn onverwachte herstel in Londen te melden, waardoor men daar denkt dat hij dood is. Wanneer M (Judy Dench) zwaar onder vuur komt te liggen, blijken zijn plichtsbesef en loyaliteit echter toch sterker dan het verlangen naar vergetelheid. Om zijn bazin te redden waagt Bond zich opnieuw in de arena, waar hij ontdekt dat hij misschien echt te oud is geworden om het spel te kunnen spelen.
Skyfall, dat een glashelder, net niet ál te licht plot heeft vergeleken met de nodeloos gecompliceerde voorganger Quantum of Solace, is geslaagd op bijna alle fronten.
In de eerste plaats is het een gelikte actiefilm, met spectaculaire effecten, mooie locaties, een fijn gestoorde boef (Javier Bardem) en een kwetsbare maar uiterst taaie held. Goed, regisseur Sam Mendes had er iets sneller een eind aan kunnen breien, maar hij weet tot de laatste slag de spanning hoog te houden, dus de truc van climax over climax zij hem vergeven.
Deze 23ste aflevering laat zich echter ook bekijken als een even nostalgische als zelfverzekerde hommage aan de serie zelf. Mendes speelde daar met vuur; zo’n extra laag fungeert snel als een stoorzender die het moeilijk maakt om in het verhaal op te gaan. Maar niet in het geval van Skyfall: als Bond hier bijvoorbeeld in een casino in een put valt waar komododraken (!) zitten, is dat een grappige verwijzing naar oude tijden, maar past het in het plot.
Daar komt nog bij dat Skyfall inhoud heeft. De thematiek die wordt aangesneden (de vijand van de staat is geen andere staat meer, maar zijn ongrijpbare groepjes individuen), is sinds 11 september natuurlijk niet nieuw meer. De uitwerking is echter geslaagd: M wordt er van beticht dat ze aan het hoofd staat van een spionnenclub die verouderd is, omdat ze de tegenstanders van tegenwoordig niet meer begrijpt. Zij en Bond zijn dinosaurussen geworden in een wereld waar zelfs gadgets hopeloos ouderwets zijn (’Wat verwachtte je dan, een exploderende balpen?’, spot de nieuwe, arrogante Q wanneer Bond teleurgesteld kijkt als hij alleen een pistool van hem krijgt).
Dat Bond door dat alles nogal gekweld en getergd is, kan natuurlijk niet anders. En ook dat past; het geeft hem meer diepte, zonder dat hiet hem per se menselijker maakt.
Nee, Sam Mendes is niet de uitvinder van de grimmige, zwarte actiefilm, waar de held vooral zijn eigen demonen moet bevechten. Daarvoor is hij te veel schatplichtig aan bijvoorbeeld de Bourne-films en de Batmantrilogie van Christopher Nolan. Hij gebruikt het echter om Bond opnieuw uit te vinden, en klaar te maken voor de komende decennia. Skyfall is op zichzelf één van de meest stijlvolle en coole Bonds tot nu toe, en opent direct veel mogelijkheden voor nieuwe films.
Niet dat Bond zélf zich in deze film zo levenskrachtig voelt. Integendeel: tijdens de spectaculaire openingsscène, waarbij weer eens een ouderwets potje wordt geknokt op het dak van een rijdende trein, raakt hij ernstig gewond.
De kwetsuur is niet alleen lichamelijk; Bond verliest ook zijn moraal en verzuimt zich na zijn onverwachte herstel in Londen te melden, waardoor men daar denkt dat hij dood is. Wanneer M (Judy Dench) zwaar onder vuur komt te liggen, blijken zijn plichtsbesef en loyaliteit echter toch sterker dan het verlangen naar vergetelheid. Om zijn bazin te redden waagt Bond zich opnieuw in de arena, waar hij ontdekt dat hij misschien echt te oud is geworden om het spel te kunnen spelen.
Skyfall, dat een glashelder, net niet ál te licht plot heeft vergeleken met de nodeloos gecompliceerde voorganger Quantum of Solace, is geslaagd op bijna alle fronten.
In de eerste plaats is het een gelikte actiefilm, met spectaculaire effecten, mooie locaties, een fijn gestoorde boef (Javier Bardem) en een kwetsbare maar uiterst taaie held. Goed, regisseur Sam Mendes had er iets sneller een eind aan kunnen breien, maar hij weet tot de laatste slag de spanning hoog te houden, dus de truc van climax over climax zij hem vergeven.
Deze 23ste aflevering laat zich echter ook bekijken als een even nostalgische als zelfverzekerde hommage aan de serie zelf. Mendes speelde daar met vuur; zo’n extra laag fungeert snel als een stoorzender die het moeilijk maakt om in het verhaal op te gaan. Maar niet in het geval van Skyfall: als Bond hier bijvoorbeeld in een casino in een put valt waar komododraken (!) zitten, is dat een grappige verwijzing naar oude tijden, maar past het in het plot.
Daar komt nog bij dat Skyfall inhoud heeft. De thematiek die wordt aangesneden (de vijand van de staat is geen andere staat meer, maar zijn ongrijpbare groepjes individuen), is sinds 11 september natuurlijk niet nieuw meer. De uitwerking is echter geslaagd: M wordt er van beticht dat ze aan het hoofd staat van een spionnenclub die verouderd is, omdat ze de tegenstanders van tegenwoordig niet meer begrijpt. Zij en Bond zijn dinosaurussen geworden in een wereld waar zelfs gadgets hopeloos ouderwets zijn (’Wat verwachtte je dan, een exploderende balpen?’, spot de nieuwe, arrogante Q wanneer Bond teleurgesteld kijkt als hij alleen een pistool van hem krijgt).
Dat Bond door dat alles nogal gekweld en getergd is, kan natuurlijk niet anders. En ook dat past; het geeft hem meer diepte, zonder dat hiet hem per se menselijker maakt.
Nee, Sam Mendes is niet de uitvinder van de grimmige, zwarte actiefilm, waar de held vooral zijn eigen demonen moet bevechten. Daarvoor is hij te veel schatplichtig aan bijvoorbeeld de Bourne-films en de Batmantrilogie van Christopher Nolan. Hij gebruikt het echter om Bond opnieuw uit te vinden, en klaar te maken voor de komende decennia. Skyfall is op zichzelf één van de meest stijlvolle en coole Bonds tot nu toe, en opent direct veel mogelijkheden voor nieuwe films.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten