MJ de muscial in Londen

 

Aangezien ik dit jaar in Londen in een hotel slaap en niet bij Erwin overnacht, had ik al heel lang besloten dat ik deze show wilde zien en al geboekt. Van te voren hadden we natuurlijk contact en toen bleek dat Erwin ook graag naar deze musical wilde, dus hij heeft zelf ook een kaart geboekt maar zit ergens anders dan ik, dus we  zouden van te voren met elkaar eten, alvast wat bijpraten om daarna ieder onze eigen plek op te zoeken en na de voorstelling met elkaar bij te praten.

Er was wat onduidelijkheid met Erwin maar het is gelukt we hebben hem beiden gezien maar ieder op een andere dag, Erwin was een week eerder, die had niet gelezen dat ik een week later zou komen.. maar zijn reactie was dat ik een goede musical had uitgezocht..

 

Wat een spektakel is deze musical, twijfel nog wel of ik de jongeren Michael van Beat it of de latere Michael leuker vind. Ook begin ik behoorlijk aan zijn geaardheid te twijfelen. 

Los van dit, wat is deze musical enorm goed gecast.. bij het nummer  i’ ll be there had ik tranen in mijn ogen.. wat is deze goed. Hij komt bij Jamie, Tina in de top 3. 

 

Toch blijf ik er bij degene die de latere Michael speelt is minder goed van stem al grijpt hij veelvuldig in zijn kruis..hij heeft het net niet voor mijn gevoel. Al moet ik wel bekennen de uitvoering van thriller is echt geniaal goed gedaan.

 

recensie van de musical

( die op broadway heeft gespeeld die ik heb gezien in Londen heb ik geen recensie van kunnen vinden) 

 De laatste musical van Michael Jackson die het West End sierde was ‘Thriller – Live’, een revueshow die bijna innemend dom was, omdat het bestond uit de grootste hits van de King of Pop afgewisseld met een stel gespierde mannen die schreeuwden over zijn verkoopcijfers. ‘MJ the Musical’ is echter het echte werk, een door de nalatenschap goedgekeurde jukeboxshow die een storm heeft gescoord op Broadway.

 

  Het is veelzeggend dat het een boek bevat van Lynn Nottage, een van de grote Amerikaanse toneelschrijvers. Haar tekst behandelt aspecten van Jacksons leven met een openhartigheid die verfrissend is, zij het selectief. Het speelt zich af in 1992, tijdens repetities voor de wereldtournee ‘Dangerous’ en handig een jaar voordat de eerste beschuldigingen van seksueel misbruik van kinderen tegen Jackson werden geuit. ‘MJ’ vermijdt dus elke toespeling op genoemde controverse. Tegelijkertijd doet het niet dat ding waarbij het doet alsof er niets ongewoons aan hem was: er zijn toespelingen op alles van Bubbles de chimpansee tot Jacksons veranderende huidskleur. Voor het West End-debuut van Christopher Wheeldons productie wordt de ‘hedendaagse’ Michael gespeeld door de verbluffend getalenteerde originele Broadway-ster Myles Frost. Om te zeggen dat hij een driedubbele bedreiging is, zou een understatement zijn: op acteergebied is hij misschien meer een vage bedreiging, maar als danser en zanger is hij buitengewoon. 

 

Jazeker, hij kan moonwalken en moeiteloos in al Jacksons stuwende dansroutines glippen. Zijn stem is niet zo doordringend als die van Jackson, maar het is een redelijke benadering en eerlijk gezegd opmerkelijk gezien wat hij tegelijkertijd met zijn lichaam doet. Frosts Michael spreekt met die direct herkenbare halffluisterstem en is een behoedzame perfectionist die grote trots heeft op zijn muziek. Maar hij wil dat zijn tournee het evenement van het jaar wordt en accepteert geen nee als antwoord op welk idee hij ook heeft – hoe last minute of duur het ook is. Hij botst met zijn lang lijdende directeur Rob (Ashley Zhangazha) en zijn saaie financiële man Dave (Jon Tsouras), die duidelijk een beetje een eikel is. Maar het is duidelijk hoe frustrerend Jackson is. En er is een duidelijk gevoel dat zijn gedrag terug te voeren is op Joseph, zijn veeleisende, bijna mishandelende vader – ook gespeeld door Zhangazha, een opzettelijke verdubbeling die de terughoudendheid van de oudere Jackson illustreert om te doen wat andere mensen hem vertellen: hij heeft een jeugd gehad waarin hij werd gecommandeerd. Het is geen show over Michaels moeilijke opvoeding; maar het is een belangrijk motief. Net als Michaels pijnstillerverslaving. In een flashbackscène – met Mitchell Zhangazha als een jongere Jackson – wordt zijn pillenslikken teruggevoerd op de brandwonden die hij opliep tijdens het maken van een Pepsi-commercial uit 1984, en de pijnstillers die Joseph zijn zoon aanbood om hem te helpen een laatste Jacksons-tournee door te komen (die hij Michael had afgeperst om te doen in plaats van op tournee te gaan met ‘Thriller’). En natuurlijk voorspelt het Michaels dood, 17 jaar later. Toch voelt het weglaten van enige toespeling op zijn vriendschappen met kinderen, in een poging om ons een enigszins ongepolijst beeld van Jackson te geven,… opvallend. ‘Ons zijn drugsproblemen geven’ voelt bijna als een sop, goedmakend voor wat de show niet bespreekt.

 

  Nottage heeft iets oneindig veel beters geschreven dan ‘Thriller – Live’. Maar er zijn duidelijk plekken waar ze niet mag komen. Afgezien daarvan lijdt ‘MJ’ aan een onhandig kader. De nominale plot is dat een MTV-crew langs de repetities is gekomen om ze te filmen en een zeldzaam interview met de man zelf te bemachtigen. Het voelt allemaal grof aangepakt: presentatrice Rachel (Philippa Stefani) is nauwelijks een personage. Ze krijgt Michael zover om over zijn verleden te praten. Maar dat doen andere mensen ook. Het voelt nooit alsof de journalisten veel toevoegen. Oh ja, en er zijn wat liedjes en dans. Je gaat er vanuit dat een Michael Jackson-show met een groot budget een onberispelijke setlist en geweldige choreografie zal bevatten. En dat krijg je absoluut in 'MJ', dat geregisseerd en gechoreografeerd is door de echte balletlegende Wheeldon. 

 

 Het is natuurlijk een beetje retro, maar Jacksons arsenaal aan bewegingen was zo uniek - en zo technisch oogverblindend - dat het helemaal niet gedateerd aanvoelt, vooral niet met een hoofdrolspeler die de bewegingen kan doen zonder zichzelf te impliceren. De songlist is wat je zou verwachten, met weinig verrassingen, maar niemand wil echt verrassingen als een jukeboxmusical, toch? Uiteindelijk voelt ‘MJ the Musical’ als een illustratie van de grenzen van het bio-musicalgenre. De muziek en choreografie zijn onberispelijk en Frost is buitengewoon. Maar het streeft er ook naar om licht te werpen op en ons dichter bij een van de meest gecompliceerde beroemdheden van de twintigste eeuw te brengen. En in dat opzicht kan het nog steeds niet ver komen. Een grote commerciële musical zal waarschijnlijk nooit het medium zijn voor het geweldige Michael Jackson-drama – maar op zijn best komt ‘MJ’ verleidelijk dichtbij om ons te laten zien hoe dat eruit zou kunnen zien.