CLUBINC / XL ( dans)

 

 Als je met Rick en Chris afspreekt in Rotterdam is dat altijd erg leuk. We praten wat, eten wat en voor we het weten is de avond om.,.. dit keer gingen we echter naar een dansvoorstelling van Club|INC, nooit van gehoord maar als ik zo lees waar ze voor staan en wat ze zoal laten zien dan is het echt wel de moeite waard om dit ook eens te bekijken. En in goed gezelschap is dat natuurlijk altijd meer dan leuk.

Voor mij is daarmee ook het Theaterseizoen begonnen.. en er gaat dit jaar veel gezien worden. mocht het kabinet besluiten om de kaartjes met 21% btw te belasten dan heb ik dit jaar in ieder geval mijn portie gehad.. Vooral veel cabaret en musical heb ik dit jaar gekozen..  Musicals vooral omdat Jezus Christ me zo heeft gegrepen, met name om dat hij ook mooi in het Engels is gebleven en dat is prachtig.. dat maakt het extra mooi vind ik.

Ach zoals Claudia de breij in haar laatste show al zei. alle rechtse mensen zijn bang voor kunstenaars en mensen van de LHBt+ gemeenschap omdat dat namelijk kritische mensen zijn... en daarom zal ook wel de kaartjes naar de theaters worden verhoogd omdat ze bang zijn voor de kritiek van de mensen op het toneel en daarmee wel eens mensen aan het denken kunnen brengen.. al begrijp ik dan niet waarom ook op sportscholen zoveel btw moet komen.. bang dat mensen te veel spieren krijgen en daardoor minder gemakkelijk te verslaan zijn of zo..  Maar voor het komende seizoen heb ik mijn agenda  volop gevuld met film, theater, sport en vooral genieten van de goede dingen van het leven. 

Deze voorstelling kunnen we echt heel bijzonder noemen, ik ging altijd al vaak naar de voorstellingen van theatergroep Babel die met mensen met  en zonder een beperking toneelstukken maakte.... Maar aangezien de artistiek leider, de Kabouter eigenlijk niet meer echt aansprak wat hij deed. ben ik niet meer gegaan, nu is hij weg en moet zeggen dat de hernieuwde kennismaking met deze nieuwe vorm ben ik weer onder de indruk

De voorstelling begint met een heel lang verhaal vooraf, maar dan komt een scene waar een jongen die slecht ziet, met braille een tekst voorleest terwijl de rest beweegt achter hem prachtig moment.

Dan als men echt begint te bewegen zie je hoe veel zorg ze voor elkaar hebben, ze letten op elkaar en nemen steeds deze jongen mee.

De maker van deze dans/ bewegingsstuk heeft veel werk verzet naar de mensen om ze te laten schitteren..  de jongen die slecht ziet kwam met een geniale mop over waarom een blinde altijd zo rustig is, hij ziet geen problemen.. en dat deden ze in een soort van Holland got talent setting prachtig bedacht.

 Kortom het was weer een prachtige avond met aan het einde van de voorstelling dat je dan mocht meedansen op het podium met de spelers... en toen was ik pats boem terug in de tijd dat ik nog regie deed bij groepen. Het stuk Rinoceros heb ik laten spelen ,  en had in mijn hoofd dat ik het  steeds wilde dat je house beats hoorde als er zogenaamd een neushoorn langs kwam..  en uiteindelijk wilde ik dan ook aan het einde dat er gedanst zou worden op housemuziek met de spelers en het publiek.  zo jammer dat de hele groep dat niet wilde terwijl ik dacht dat is wat er echt gaat komen.. terwijl het toen nog een beetje in de kinderschoenen stond.

De voorstelling werd als volgt omschreven:

"IN HET KORT
In ClubINC nemen host Connor Schumacher en acht dansers je mee in een wervelende ervaring van verbinding en inclusie. Deze voorstelling creëert een wereld waarin iedereen kan meedoen, plezier en kwetsbaarheid centraal staan, en verschillen worden gevierd. Ontdek samen de dansvloer vol begrip en waardering.

"Welkom bij ClubINC!

In ClubINC nemen host Connor Schumacher en acht dansers je mee in een wervelende totaalervaring van verbinding.

Met ieders kennis en ervaring wordt in deze voorstelling een inclusieve wereld gecreëerd waarin jij gezien wordt, jij anderen ziet en waarin iedereen kan meedoen. Verwacht plezier en kwetsbaarheid in een ontmoeting met een groep mensen die anders zijn dan jij, terwijl jij ook die ander bent. We nodigen je uit om hen te zien, in een verkenning van hoe we samen de dansvloer kunnen vullen met begrip en waardering voor onze verschillen. Een sensationele bijeenkomst, waarbij we nieuwe skills voor het leven beoefenen in dans: van opera tot techno - let's go!

There was you 
There was the other 
There was us 

There is the world 
And there is every body in it"

 

reensie van Club IMC:

Als ware emcee (Master of Ceremonies) verschijnt Connor Schumacher aan het begin van de avond op toneel. Tussen een verontschuldiging en warme waarschuwing in legt hij de kaarten voor ons op tafel: ‘We’ve created a moment for you.’ Niet een voorstelling, maar een ‘moment’ (een vibe, zoals hij het later ook noemt), waar wij als toeschouwers ook medeverantwoordelijk voor zijn. Achter hem staat de crew er stoer bij: zes spelers van inclusief theatergezelschap Babel uit Rotterdam en twee dansers uit Schumachers gezelschap ARK.

ClubINC is enigszins kwetsbaar. Het kent open delen waar improvisatie centraal staat (‘what is life if not one big improv?‘) en dient te worden gezien als een grote zoektocht zonder antwoorden (‘what is life if not one big search?’). Schumacher verkoopt het goed, maar dit gaat zoveel verder dan het goedpraten van een kort creatief proces. ‘Handle with care’, lijkt hij te zeggen, maar ook: ‘check your body at the door’.

In deze Club wordt de conventionele, voyeuristische verhouding tussen podium en zaal van begin af aan opgeheven, en wordt van ons gevraagd om net zo goed naar onszelf kijken als naar die vaak zo onzichtbare ander die nu even onder de schijnwerpers staat. Naast een vibe is dit ook een uitnodiging tot een gedeelde denkoefening.

De conceptuele ankers die ons hierbij geboden worden, komen in de vorm van een veelvoud aan woorden (uitgesproken of geprojecteerd op een scherm op de achterwand) en van de bewegende en acterende lichamen van de crew. Er wordt over de tekening van een ster met acht armen en negen vakjes op de witte vloer gedanst, gerend en samen gelopen, tableaux vivants waarin iedereen elkaar ondersteunt worden gevormd en we kijken naar verschillende vormen van iets kunnen. Het stuk kent een ijzersterke dramaturgie tussen lagen en onderdelen, en iedereen staat op een of ander moment in het getekende vakje in het midden.

Terwijl de dansers bezig zijn met een geïmproviseerde dansscène houdt Schumacher zich bewust afzijdig. Er raast over het scherm een stroom aan vragen die wijzen naar thema’s zoals afhankelijkheid, autonomie en – zoals zo vaak als we het hebben over inclusie – macht. Wie draagt de verantwoordelijkheid van dit moment, en door wie wordt dat bepaald?

Later zien we een theatrale vertolking van een talentenshow: ‘Babel’s Got Talent’. Een jongeman maakt foute grappen over zijn eigen blindheid, een jongedame rapt in vier talen, een andere geeft een uit haar hoofd geleerde speech over het concept ‘sociale choreografie’ volgens Schiller. De drie able bodied-dansers worden geïntroduceerd als juryleden, maar zoals dat ook gaat in een talentshow zijn wij, het publiek, de vellers van het grootste oordeel – en in die opzet resoneren wederom dezelfde vragen.

Net zoals de dansers elkaar constant op weg helpen tijdens de voorstelling, zo worden wij ook geholpen om met ons kijken en denken hier deel van uit te kunnen maken. Het is verfrissend dat een choreograaf dit doet: de spectaculaire en/of expressieve verwachtingen van een conventionele dansvoorstelling worden hier doorbroken, maar ook de nog bestaande (post)moderne angsten jegens de koppeling tussen lichaam en elke vorm van gestructureerd discours worden helder de rug gewezen. Lichamen, woorden, bewegingen mogen hier niet alleen zijn, ze mogen ook ergens naar verwijzen.

Schumacher gebruikt al langer het choreografische om zonder schaamte zijn zowel poëtische als politieke visie met ons te delen. Hij lijkt daarbij net als Tim Hoffman zich ‘de tyfus te willen deugen’, de tegenstrijdigheden en tekortkomingen van zijn positie als veelvuldige vinkjes-man aanvaardend in het proces. Hij is ook een van de deelnemers van het Europees onderzoeksproject Empowering Dance, waar bewustzijn wordt gecreëerd voor de stille en urgente kracht van dans in ons huidige panorama. Veel van dat onderzoek weerklinkt ook tussen de muren van ClubINC, waarin dans, liefde en samenspel worden voorgesteld als nieuwe centrale metafoor voor ons oh-zo-ondeugdzaam, laat-kapitalistisch bestaan.

Het tweede deel van de voorstelling is een uitnodiging om met z’n allen op het podium te dansen. Het publiek van de Nederlandse Dansdagen, jong en oud, bestormde afgelopen zaterdag het toneel met vreugde, overgave, en ergens ook – denk ik – hoop.