Op naar Rotterdam

 

Te lang geleden, te veel om bij te praten, veel gebeurt. dus was het tijd om weer eens met Rick en Chris af te spreken in het mooie Rotterdam

De afspraak was dat we eerst bij hun een theetje zouden doen, dan ergens eten en uiteindelijk naar een dansvoorstelling zodat mijn Theater - en Filmseizoenbezoek in 1 weekend is gelukt. toch wel aardig en de aftrap van beiden was goed en leuk. dat beloofd veel voor dit jaar waarin we waarschijnlijk nog vrij goedkoop naar het theater en film kunnen als men de plannen van de regering gaat doorzetten.

Dus terwijl ik heel enthousiast in mijn auto stapte om 15.00, ik kwam dan ruim  op tijd aan, ging de rit voorspoedig tot aan net voor Rotterdam, met nog maar een paar km te gaan voor de afslag stond de boel vast wegens wegwerkzaamheden. dus ik de pest in. want ik hou er niet van om te laat te komen 

Dus snel onderweg even appen dat ik later zou komen..  maar het is dan ook voor mij wat het is.. na een lange zit in de auto kwam ik dan uiteindelijk in Rotterdam aan waar Rick al hemelhoog op de uitkijk stond te kijken. en al zwaaide. Gelukkig was er een plek vrij bijna vlak voor de deur en kon ik parkeren

De ingang stond al open dus dat was handig en daarna moest ik dus de tig trappen nemen naar boven, in mijn hoofd bestaan er geen liften dus ik moest wel..  en dan merk je toch dat ik de laatste tijd door een blessure wat minder wandel dus dan is het bestijgen van de trappen een soort van aanslag op je conditie maar alleen maar goed ik weet weer waar ik aan moet werken.

Bij binnenkomst was het meteen als vanouds. het was thuiskomen in een warm bad. de thee werd gezet. en was gezelligheid en het was goed elkaar weer te zien na zon lange tijd en dus heb je veel bij te praten.

Nadat we hadden genoten van de thee en een chocolaatje zijn we naar het restaurant Trattoria Sophia gegaan bij hun op het plein om daar te gaan eten, Het ontvangst was erg leuk, we konden ergens gaan zitten waar we wilden, en de bediening deed er alles aan om ons welkom te laten voelen. We kregen een leuk mandje met brood wat je in de olijfolie met zout en peper kon dopen. heerlijk.

Dit keer had ik weer eens zin in pizza en koos dus net als Rick voor de vegan pizza, Chris koos voor cataloni met veel room, ham etc.

Het eten kwam en ik vond het wel wat karig belegd, het was eigenlijk een soort Franse belegde, met artisjokkenpasta, tomaatjes ( 3) champignons ( redelijk) en heel veel van die sla die men overal op gooit omdat het zo lekker is de overschatte Rucola..  en toch bleek weer less is more. want het was, ondanks dat het wat zout was ( ik als geen zout eter vind dat al snel, dus ik vond het ook goed zo.. omdat ik niet goed kan inschatten meer wat erg zout is etc) maar toen Rick  zei dat hij het ook zout vond dacht ik okey ligt dus niet aan mij.

Na het hoofdgerecht zijn we over gegaan op de pistachetaart met koffie en thee heerlijk..

Daarna zijn we vertrokken naar het Maastheater wat op loopafstand is.. maar al was het 10 km geweest dan nog was dat prima. het is heerlijk om de benen te laten werken.

Thelma(film)

 

Het seizoen voor film is begonnen  bij Parkvilla, dus ik heb enorm veel zin om de film te gaan zien. Deze film zag ik al voor de zomervakantie maar dacht ach wat moet ik met die film. maar hij leek me wel erg grappig en komisch.. Dus ik besloot het filmseizoen te beginnen met deze film... 

Vriendin Heleen had ik meegevraagd zodat we samen konden genieten van deze film die me ook voor haar erg leuk leek.

 

Deze film heeft me aangenaam verrast, wat veel humor in deze film onder andere omdat de grootmoeder van de regisseur model heeft gestaan voor de rol Thelma, die trouwens is gespeeld door een actrice die nog nooit een hoofdrol heeft gehad maar nu dus wel.. en het huis waar Thelma woont is het huis waar zijn grootmoeder woont...  die je op het laatst na de aftiteling nog even ziet in de film... Wat een prachtige feelgood  movie waarin Thelma me erg deed denken aan mijn moeder dat vastbijten in iets en het hoe dan ook geregeld wil hebben.. heerlijk 

Een aanrader dus deze film

Recensie van de film:

Regie: Josh Margolin | Scenario: Josh Margolin | Cast: June Squibb (Thelma), Richard Roundtree (Ben), Fred Hechinger (Daniel), Parker Posey (Gail), Clark Gregg (Alan), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2024

Thelma leeft haar eigen leventje, en krijgt regelmatig haar volwassen kleinzoon op bezoek die haar helpt met computerzaken. Op een dag krijgt ze een telefoontje van iemand die zich voordoet als haar kleinzoon die veel geld nodig heeft voor een spoedgeval. Ze maakt het over, maar ontdekt kort daarna dat ze is opgelicht. De politie kan haar niet helpen, dus ze gaat op een eigen wraakmissie.

In de eerste scène wil Thelma haar kleinzoon Daniel een geluidsfragment laten horen dat ergens in haar inbox zit. Zodra ze het heeft gevonden klinkt een zingende man en verschijnt een ingelijste foto van een oude man in beeld. Met minimale middelen legt de film in een klap uit dat Thelma een weduwe is die nog steeds veel van haar man houdt, en graag dit fragment wil delen met haar geliefde kleinkind. Meteen is duidelijk dat je een goede film te zien krijgt.

Het blijkt geen valse belofte, want Thelma is een heerlijke film met een grappige en geslaagde aanpak. Kort na die opening kijken Thelma en Daniel een Mission: Impossible-film. Want dat is wat dit gaat worden. Meteen daarna wordt ze opgelicht. Heel sneu, maar zelfs daar zit een grapje in wanneer Thelma op straat een vrouw aanspreekt omdat ze haar meent te kennen. Het kabbelt wat voort, ze concluderen ze dat ze elkaar niet kennen, en ze loopt verder. Actie in een rustig tempo met ruimte voor onderbrekingen.

 Thelma gaat naar de locatie waar ze het geld naartoe moest sturen, besluit op een missie te gaan en vanaf dat moment voltrekt het verhaal zich zonder al te veel tijdverdichting op een en dezelfde dag. Terwijl ze op haar scootmobiel rijdt, klinkt er opzwepende muziek als in een actiefilm. Er zijn achtervolgingen, zelfs een explosie. Maar werkelijk alles is uitgevoerd in een kleinschalige bejaardenstijl. Het is origineel en het werkt.

Thelma is amusant, maar ook weer niet hilarisch. Er valt genoeg te lachen, maar het is geen komedie van de bovenste plank. Af en toe zijn er emotionele momenten die zeker mooi zijn, maar ze gaan ten koste van de humoristische sfeer. Dan verdwijnt de gulle lach en maakt plaats voor stil gegniffel.

De cast is klein maar mag er zijn. Thelma krijgt hulp van vriend Ben, gespeeld door wijlen Richard Roundtree (Shaft), en haar kleinzoon Daniel is Fred Hechinger die sinds het eerste seizoen van White Lotus wordt overspoeld met rollen. En dan zijn er nog Clark Gregg (The Avengers) en de altijd grappige Parker Posey.

Maar de echte ster van de show is natuurlijk June Squibb. In de film is Thelma drieënnegentig, in het echt is ze dat ook. Ze kreeg pas op latere leeftijd (1985) rollen, maar heeft sindsdien nooit stilgezeten. Velen zullen haar vast kennen uit een of andere film waarin ze het 'oude dametje' speelde. Dat ze een hoofdrol kan vervullen is hierbij bewezen. Een verkeerde stap op een traptrede is nog nooit zo spannend geweest, nog nooit gaf een film zo'n zin om rond te hangen bij een bejaarde vrouw.

Het avontuur verloopt op een slakkentempo, maar is op geen enkel moment saai. Het doel is duidelijk; iedere kijker staat aan haar kant en hoopt dat ze haar geld terugkrijgt. Maar de reis is meer dan alleen dat. Deze queeste maakt ook duidelijk dat het onterecht is om oude mensen te snel af te schrijven als onbekwaam. Maar ook dat bejaarden soms moeten accepteren dat ze niet alles zo goed kunnen als vroeger. Letterlijk zoiets simpels als struikelen kan ervoor zorgen dat je als een schildpad op je rug ligt totdat iemand je vindt... of erger. 

Schrijver en regisseur Josh Margolin jongleert soepeltjes met alle materie en baseerde Thelma op zijn eigen oma Thelma die na een korte aftiteling nog in beeld komt. Dit is dus ook een project vol liefde voor hem, en dat is te merken aan hoe menselijk hij bejaarden neerzet. Soms sterker dan anderen doorhebben, dan weer pijnlijk fragiel.

Het verhaal leidt naar een enigszins voorspelbaar, maar toch bevredigend hoogtepunt. Als actiefilm moet er natuurlijk een heftige confrontatie komen met de slechterik. De uitvoering blijft rustig en het is prettig dat Margolin niet koos voor een hysterische aanpak. Het is sowieso verfrissend om een komedie te zien die niet draait om overmatig drank- en drugsgebruik.

glimlachjes voor deze dag (111)

 

Ach een glimlachje op welke dag dan ook maakt je dag weer goed

The last Legion (film)

 

 Deze film opgenomen en zoals zo vaak denk ik ik ken deze film, maar het is voor mij toch nog steeds totaal onbekend. .maar het is een prachtige film, een film uit de king Arthur reeks met de tovenaar Merlijn, prachtig.. ik heb er zo van genoten deze film te zien.. een absolute aanrader als je hem nog niet hebt gezien.

recensie van de film:

Regie: Doug Lefler | Cast: Colin Firth (Aurelius), Ben Kingsley (Ambrosinus), Aishwarya Rai (Mira), Kevin McKidd (Wulfila) e.a. | Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2007

Dino de Laurentiis is een van de beroemdste en veelzijdigste filmproducenten aller tijden. Zijn 66 jaar durende bijdrage aan zowel de Europese als Amerikaanse cinema is ongekend. Hij werkte ooit samen met gevierde Italiaanse regisseurs als Federico Fellini, Roberto Rossellini, Vittorio De Sica, Luchino Visconti en Michelangelo Antonioni, die afgelopen maandag overleed. Dat leverde hem o.a. een Gouden Leeuw en een Oscar op. In de jaren zestig bracht hij Hollywood naar Italië en produceerde hij in zijn geboorteland onder andere de campklassieker Barbarella. Later werkte hij nog samen met o.a. Sidney Lumet, David Cronenberg, David Lynch, Milos Forman, William Friedkin, Ridley Scott, Michael Mann, Robert Altman en Ingmar Bergman, die net als Antonioni deze maandag is gestorven.

In totaal is Dino de Laurentiis bij meer dan zeshonderd titels betrokken geweest, die vele prijzen in de wacht hebben gesleept, waaronder vier Oscars, dertig Oscarnominaties, een Palme d’Or op het festival van Cannes en drie Gouden Leeuwen op het festival van Venetië. Bij de Oscars van 2001 kreeg hij de prestigieuze Irvin G. Thalberg Award. Hij heeft vier filmstudio’s opgezet; in Rome, de Verenigde Staten, Australië en Marokko. Hij heeft als producer onder andere klassiekers als La Strada, Le Notte di Cabiria en Serpico op zijn naam staan en cultfilms als Death Wish, Flash Gordon en Army Of Darkness.

Hij was ook verbonden aan de Conan-films en was zodoende medeverantwoordelijk voor de lancering van Schwarzeneggers acteercarrière. In de afgelopen twintig jaar produceerde hij vier van de vijf films over dr. Hannibal Lecter. Alleen de meest geslaagde, The Silence Of The Lambs, werd niet door hem geproduceerd. De helft van zijn producties dit millennium bestaat overigens uit die pre- en sequels van The Silence of the Lambs, aangezien hij maar zes films produceerde sinds de eeuwwisseling. Begrijpelijk, de beste man is al 88, en daardoor zij het hem vergeven dat zijn drie laatste producties, Hannibal Rising, The Last Legion en Virgin Territory van een zeer laag niveau zijn.

De andere betrokkenen verdienen dergelijke vergevingsgezindheid veel minder. De film werd mede geproduceerd door Dino de Laurentiis’ tweede vrouw Martha en een van zijn dochters uit zijn eerste huwelijk, Rafaella de Laurentiis. Martha’s werk heeft zich voornamelijk beperkt tot het (mede) produceren van de films die haar man de afgelopen twee decennia maakte. Rafaella heeft naast haar werk met haar vader (o.a. de Conan-films) een aantal martial arts tv-producties en Sky Captain and the World of Tomorrow geproduceerd.

Een vierde producer die betrokken was bij dit project is Tarak Ben Ammar, een neefje van Tunesische vrijheidsstrijder en eerste president Habib Bourguiba. Zijn bekendste wapenfeit is waarschijnlijk het naar Tunesië halen van de productie van Indiana Jones & The Last Crusade. Verder is hij bevriend met o.a. Rupert Murdoch, François Mitterand en Silvio Berlusconi.

Vanwaar dit uitgebreide, semi-interessante verhaal over de producenten van The Last Legion? Omdat zelfs dat nog boeiender is dan de film zelf. Deze werd in het najaar van 2005 opgenomen en lag vervolgens meer dan een jaar op de plank om uiteindelijk hier gedumpt te worden, waarschijnlijk vanwege de een of andere contractuele verplichting, anders was dit misbaksel waarschijnlijk nooit in onze bioscopen beland. In de reclameslogans wordt de film al verbonden met de mythe van Koning Arthur en Excalibur, iets wat pas in de laatste vijf minuten van de film echt naar voren komt en deze meteen nog een stuk minder te genieten maakt.

Niet dat er vóór die tijd al iets te genieten valt overigens. In het zeer ineffectief gebrachte verhaal moet ene Aurelius (Colin Firth) de 14-jarige keizer Romulus Augustus van het Romeinse Rijk naar Engeland escorteren. Rome is in 470 veroverd door de Gothen en de Romeinen hopen in Engeland het enige nog aan de keizer loyale leger te vinden. Wijze oude man Ambrosinus (als je dacht dat Ben Kingsley zijn carrière eindelijk uit het slop had gehaald dan heb je het mis…) en Indiase schone Mira (zou Aishwarya Ray hiermee gehoopt hebben in Hollywood door te breken?) vergezellen hen tijdens de trip, terwijl ze achterna worden gezeten door het enige lichtpuntje van de film: de bruut Wulfila, een geinig staaltje overacting van Kevin McKidd, die onlangs juist het symbool van Romeinse standvastigheid was in de serie Rome. Oh, en dan is er ook nog eens een hoop oninteressant gedoe rond een of ander mysterieus zwaard dat van Caesar zelf zou geweest zijn en inmiddels magische kwaliteiten zou bezitten.

Matige muziek zwelt op tijdens de voorspelbare momenten, en geen moment krijgt The Last Legion de epische kwaliteiten die overduidelijk nagestreefd worden. De tenenkrommend slechte dialogen helpen ook niet bepaald. Het gebrek aan ervaring van regisseur Doug Lefler komt pijnlijk naar voren in onder andere de jammerlijk gefaalde pogingen dramatische diepgang aan de personages mee te geven, en het resultaat is een slaapverwekkende film die zeer inadequaat geschiedenis en legende aan elkaar probeert te koppelen.

londen dag 4

 

De afspraak met Erwin was zoals te verwachten was. Elkaar niet zo lang geleden gezien. En het voelt als vanouds. We hadden weer wat communicatie problemen. Erwin zou eerder komen  naar de afgesproken plek, dus ik naar het restaurant, Erwin bedoelde de plek bij het Tudor huis waar ik in het parkje had gezeten. Kortom we hebben elkaar te lang niet gezien blijkt wel.

We kwamen bij het restaurant aan en dat bleek gesloten te zijn. Dus zijn we verder gaan zoeken naar een ander restaurant. Erwin vertelde dat zijn huurders uit zijn flat gaan en dat hij er weer wil gaan wonen. Lijkt me meer dan prima om eerlijk te zijn. 

We kwamen uiteindelijk uit bij een Vietnamees waar we heerlijk hebben gegeten, daarna hebben we heel lang zitten praten over ons leven, heden, toekomst en verleden.

Tegen een uur of 10 ben ik weer terug naar het hotel gegaan. Onderweg had ik Turkse lekkernij gekocht, een soort opgerold koekje met daarin een vulling.  ik verheugde me daar echt op maar wat was het goor.. zo’n spijt van.. mier zoet en niet te eten dit eten is de zonde niet waard.... dat beland dus in de prullenbak of op een bankje voor iemand die het wel lekker vind.. ik hoef het duidelijk niet. 

De plannen voor vandaag zijn duidelijk.. eerst naar twee gebouwen op aanraden van Erwin, daarna naar een museum, daaraan vast Camden Market. En daarna zien we wel, moet ook niet te laat  naar het hotel omdat ik moet inpakken, dat is ook altijd wat gedoe. Zeker nu ik teveel heb gekocht. 

De  nacht ging lekker ik slaap hier goed gelukkig. Al is het vreselijk gehorig, hebben mensen hun ramen open voor en de frisse lucht maar ook voor de hitte, het gaat goed op 2 oude dames na, doof en om 5 uur wakker en dan gaan ze voor hun doen zachtjes praten.. maar  dat is hard.. 

Inmiddels hebben ze het ook begrepen in het hotel dat de afzuiging in het toilet aan moet blijven als ik weg ben, de geur is dan stukken minder.

Vroeg aan de wandel gegaan voor bezoek aan de serpentine galeries op aanraden van Erwin. Veel te vroeg gevolg ik kon meteen de Henri More arch, de memoriam fontein voor lady Di en het beeld van Isis bekijken. Een heerlijk broodje eten in plaats van het ochtend lawaai brood dat niet vult maar wel veel calorieën geeft. 

Daarna de twee galeries bezocht, de eerste op aanraden van Erwin, ging over een kunstenares en feministe , gevolg heel veel vagina's op verschillende manieren uitgelicht. Daarna naar de andere galerie waar prachtige beelden stonden, daar heerlijk genoten van wat voor mij kunst is. 

Daarna natuurlijk nog even de prins Albert memoriaal bezocht , denk dat Victoria veel van hem heeft gehouden maar wat een vreselijk pompeus kitscherig ding.. na een lange wandeling door het park met de metro naar Sir Johns Soanes museum , waar een rij stond wat ik niet verwacht had. 

 Nou het museum was het wachten waard. Maar wat een chaos, hij heeft zoveel verzameld dat er geen plekje ongebruikt is gebleven.  Vooral zijn lichtval op de objecten maakte het indrukwekkend. Was blij dat het gratis was want wat een hoop te zien en ik kon alleen maar denken dit is ook al 100 jaar niet afgestoft en wat zullen hier veel ongedierte lopen. 

Nadat ik daar was geweest ben ik naar Camden market gegaan waar het onaangenaam druk was.. merkte dat door de drukte de sfeer minder is. Maar goed wel heerlijk rond gekeken. 

Lekkere lunch gehaald bij een Grieks restaurant, leuke ober die steeds sorry zei. Nog even over de markt en besloten om naar het kenwoodhouse te gaan. De weg er naar toe was zeer bijzonder, eerst een heel lang stuk langs de weg, veel klimmen, daarna via een heel klein deurtje een gigantische stuk lopen door een prachtig Bospark om uit te komen bij een groot grasveld met een prachtig kunstwerk van Henri more de bekende beeldhouwer van Engeland. Het huis was op zich de tocht wel waard om er heen te zijn gegaan. Zag een onbekende Vermeer die volgens mij niet te zien was in de grote tentoonstelling in Amsterdam.  Er was ook een Rembrandt maar wel 1 van de tig zelfportretten. De kamers waren vrij sober ingericht helaas. Maar het was goed. 

Daarna met de bus terug naar broccoli Lane om nog even wat streetart te snuiven . 

Helaas werkte de metro niet mee, er was een storing. Dus ik besloot om naar paddington station te gaan en bij de Indiër te gaan eten van de eerste avond. Omdat het lekker was en omdat het niet overdreven duur is. 

Bij de Indiër heerlijk gegeten en de blog bij gewerkt en daarna naar het hotel vroeg mijn bed in morgen heel vroeg op.. 

londen dag 3

 

Na het eten nog ff wat thee zitten te drinken maar toen ik naar het toilet moest kreeg ik een code 2424 bleek niet te kloppen .  Maar goed flink met mijn been gaan trekken en de invalide toilet in. Even was ik bang dat hij misschien niet open zou gaan maar dat ging goed. Onderweg naar de musical nog even een kerk binnengelopen, had tenslotte al een aantal gehad. Dus er nog eentje erbij kan geen kwaad.  Daarna in de rij voor de musical waar meteen mijn tas werd gecontroleerd.. veilig boven alles. Dit keer een prima plek in de zaal niet achter een paal maar gewoon een mooie plek in de zaal rij 4 vanaf het podium. Het duurde even voordat het begon . En de speciale blog over de musical is al geplaatst en hopelijk gelezen . 

Terug in het hotel nog ff wat gelezen en daarna slapen. Wakker worden om zes uur en dan krijg je het moment wat ga je doen, blijf je liggen of ga je eruit.. als je blijft liggen ga je dan lezen, spelletje of ga je gewoon liggen. Ga je slapen of lekker dommelen.. wat kun je dan een hoop beslissingen moeten nemen. 

De freetour door Soho gaat helaas niet door, dus verandering van plan. Vandaag eerst naar brick lane, toch even de banksy met de 3 apen zien , daarna naar het nieuwe Moco museum, naar Brixton en dan met Erwin ergens eten. .

Drukke dag, maar denk dat er nog wel iets tussen gaat komen. 

Eerst maar even een proteïne pudding gekocht want ik krijg te weinig proteïne binnen. Mijn lijf vraagt er om. Daarna naar Bricklane om de 3 apen te vinden wat gelukt is gelukkig.daarna wat rond gedwaald in  de wijk met onwijs veel streetart. 

De metro genomen naar het Moco museum in Londen. Omdat ik wilde weten of er verschil is met die in Amsterdam. Eerst een broodje gegeten in een parkje tegenover een padel pop up baan en een aardige dame die met gebruik van een muziekbox krampachtige  probeerde geld op te halen, het was zo vals dat ik dacht zou ik geld gaan geven  misschien houd ze op. Weet nog dat ik dit ooit met een klas heb gedaan bij een Activiteitendag ze moesten zo vals mogelijk fluiten op een blokfluit en als ze een euro kregen waren ze 5 minuten stil.. we hebben veel opgehaald dat wel. 

Wat een prachtige Moco is dit. De nieuwheid spat ervan af. Maar ook prachtige werken zijn er. Ik heb er werkelijk genoten . Amsterdam zou hier nog iets van kunnen leren. 

Daarna een salade genomen bij Pret stukje blog geschreven en  de gemaakte foto’s al uitgezocht.  Omdat ik niet te vroeg in  Brixton wilde zijn besloot ik om een verborgen museum te gaan bezoeken, het  Dennis Severs house, hij was moeilijk te vinden en helaas toen ik hem gevonden had bleek dat het dicht was wegens een besloten feestje.. dus ik heb hem gemist. Dan maar naar Brixton dwalen door de vilage  markt, heerlijk, zeg een jongen prachtig tekenen en wilde iets van hem kopen maar helaas had hij niets op voorraad. Ben bang dat ik zonder kunst terug kom in Nederland. 

Heerlijk daar een pot thee besteld met een stukje limoen blauwe bessen  cake. . 

Daarna opzoek naar de skatebaan en onderweg kwam ik toch langs een kleine galerie met een prachtig kunstwerk die ik maar gekocht heb. Daar doe ik later een blog over. Waarom ik hem heb gekocht en wat hij voor mij betekend. 

Bij de skatebaan even staan kijken om daarna rustig te wandelen door  Brixton naar de afgesproken restaurant. Helaas was ik veel te vroeg dus ben ik even in een park gaan zitten omringt door de grijze eekhoorns maar ook meteen de planning voor morgen gemaakt. De laatste dag alweer en het is gek ik ben net als in Berlijn hier nog lang niet uitgekeken. 

 

en ja hoor weer de zondag...

 

Inmiddels begint de biologisch klok er aan te wennen ik ben automatisch om kwart voor 8 wakker, al is de behoefte om me om te draaien duidelijk wel aanwezig.. maar ja dat doe ik dus niet... dat is niet mijn manier van  handelen soms..

Gisteren, zaterdag dus, kon ik me heerlijk uitslapen, dus dat heb ik ook maar gedaan, heerlijk mijn ogen dicht en genieten van dat ik een dag niets hoef. Wel in de middag naar Heleen geweest om thee te drinken en meteen met elkaar afgesproken om vrijdag naar de film te gaan bij het parkvilla.

Kortom de afgelopen week heb ik het keurig gedaan, het wandelen is nog niet echt gelukt helaas, maar dat gaat ook weer komen, heb al gezien dat ik de 21ste niets heb staan dus dan gaan we ons maar eens werpen op een leuk stuk wandelen door de natuur etc.

Maar de les was zoals altijd zwaar en erg uitdagend..

De warming up ging in 2 tallen.

Samen met Rene gingen we het gevecht aan

in twee tallen tegenover elkaar met een bal

in squat hold, en dan de bal 10 x over gooien, 

en dan steeds verder uit elkaar. als de bal de grond raakte dan moest je 3 burpees doen

daarna ronde 2

wederom tegen over elkaar maar nu was het met een lung... de gene met de bal een been naar achteren en dan gooien  en been naar voren.. ik vond het ingewikkeld. maar okey het ging uiteindelijk redelijk goed.

Daarna gingen we in een lange rij staan. 3 ballen doorgeven degene voor je had de bal gaf hem aan de volgende en dan burpee.. dit 2x

volgende sessie met een jumpsquat. en de laatste met een lump lunge..

de eerste wod bestond uit een 10 minuten durende emom

5 swings

4 deadlifts

3 squats

2 push up

1 burpee

wod 2 in twee tallen en ik ging weer met Rene emom

p1 5 rows rechts

5 swings rechts

5 thrusters rechts

dan 5 rows links

 5 swings links

5 thursters.. 

en de volgende minuut ging je maatje en dan had je rust

Met Rene is dat goed te doen.. en we hebben ook nog lol met elkaar

daarna kwam het punten circuit

je kreeg een speelkaart en dan koos je een oefening uit en het getal was het aantal dat je moest doen dus een 2 was 2 x een oefening, een plaatje was 10 en een aas was 11

de oefeningen waren, bij benadering

push up

deadlift

jump squat

smash ball

wall ball

de pinguin

snatch

moeilijk opstaan, op je knieen liggen handen op je hoofd en dan gaan staan

bisceps curl

etc

als afsluiting in een hoge plank staan en op het moment als je europapa hoorde moest je dus een push up  maken. vreselijk was dit..  

natuurlijk gingen we na afloop aan de thee wat wederom heerlijk is.

 

MJ de muscial in Londen

 

Aangezien ik dit jaar in Londen in een hotel slaap en niet bij Erwin overnacht, had ik al heel lang besloten dat ik deze show wilde zien en al geboekt. Van te voren hadden we natuurlijk contact en toen bleek dat Erwin ook graag naar deze musical wilde, dus hij heeft zelf ook een kaart geboekt maar zit ergens anders dan ik, dus we  zouden van te voren met elkaar eten, alvast wat bijpraten om daarna ieder onze eigen plek op te zoeken en na de voorstelling met elkaar bij te praten.

Er was wat onduidelijkheid met Erwin maar het is gelukt we hebben hem beiden gezien maar ieder op een andere dag, Erwin was een week eerder, die had niet gelezen dat ik een week later zou komen.. maar zijn reactie was dat ik een goede musical had uitgezocht..

 

Wat een spektakel is deze musical, twijfel nog wel of ik de jongeren Michael van Beat it of de latere Michael leuker vind. Ook begin ik behoorlijk aan zijn geaardheid te twijfelen. 

Los van dit, wat is deze musical enorm goed gecast.. bij het nummer  i’ ll be there had ik tranen in mijn ogen.. wat is deze goed. Hij komt bij Jamie, Tina in de top 3. 

 

Toch blijf ik er bij degene die de latere Michael speelt is minder goed van stem al grijpt hij veelvuldig in zijn kruis..hij heeft het net niet voor mijn gevoel. Al moet ik wel bekennen de uitvoering van thriller is echt geniaal goed gedaan.

 

recensie van de musical

( die op broadway heeft gespeeld die ik heb gezien in Londen heb ik geen recensie van kunnen vinden) 

 De laatste musical van Michael Jackson die het West End sierde was ‘Thriller – Live’, een revueshow die bijna innemend dom was, omdat het bestond uit de grootste hits van de King of Pop afgewisseld met een stel gespierde mannen die schreeuwden over zijn verkoopcijfers. ‘MJ the Musical’ is echter het echte werk, een door de nalatenschap goedgekeurde jukeboxshow die een storm heeft gescoord op Broadway.

 

  Het is veelzeggend dat het een boek bevat van Lynn Nottage, een van de grote Amerikaanse toneelschrijvers. Haar tekst behandelt aspecten van Jacksons leven met een openhartigheid die verfrissend is, zij het selectief. Het speelt zich af in 1992, tijdens repetities voor de wereldtournee ‘Dangerous’ en handig een jaar voordat de eerste beschuldigingen van seksueel misbruik van kinderen tegen Jackson werden geuit. ‘MJ’ vermijdt dus elke toespeling op genoemde controverse. Tegelijkertijd doet het niet dat ding waarbij het doet alsof er niets ongewoons aan hem was: er zijn toespelingen op alles van Bubbles de chimpansee tot Jacksons veranderende huidskleur. Voor het West End-debuut van Christopher Wheeldons productie wordt de ‘hedendaagse’ Michael gespeeld door de verbluffend getalenteerde originele Broadway-ster Myles Frost. Om te zeggen dat hij een driedubbele bedreiging is, zou een understatement zijn: op acteergebied is hij misschien meer een vage bedreiging, maar als danser en zanger is hij buitengewoon. 

 

Jazeker, hij kan moonwalken en moeiteloos in al Jacksons stuwende dansroutines glippen. Zijn stem is niet zo doordringend als die van Jackson, maar het is een redelijke benadering en eerlijk gezegd opmerkelijk gezien wat hij tegelijkertijd met zijn lichaam doet. Frosts Michael spreekt met die direct herkenbare halffluisterstem en is een behoedzame perfectionist die grote trots heeft op zijn muziek. Maar hij wil dat zijn tournee het evenement van het jaar wordt en accepteert geen nee als antwoord op welk idee hij ook heeft – hoe last minute of duur het ook is. Hij botst met zijn lang lijdende directeur Rob (Ashley Zhangazha) en zijn saaie financiële man Dave (Jon Tsouras), die duidelijk een beetje een eikel is. Maar het is duidelijk hoe frustrerend Jackson is. En er is een duidelijk gevoel dat zijn gedrag terug te voeren is op Joseph, zijn veeleisende, bijna mishandelende vader – ook gespeeld door Zhangazha, een opzettelijke verdubbeling die de terughoudendheid van de oudere Jackson illustreert om te doen wat andere mensen hem vertellen: hij heeft een jeugd gehad waarin hij werd gecommandeerd. Het is geen show over Michaels moeilijke opvoeding; maar het is een belangrijk motief. Net als Michaels pijnstillerverslaving. In een flashbackscène – met Mitchell Zhangazha als een jongere Jackson – wordt zijn pillenslikken teruggevoerd op de brandwonden die hij opliep tijdens het maken van een Pepsi-commercial uit 1984, en de pijnstillers die Joseph zijn zoon aanbood om hem te helpen een laatste Jacksons-tournee door te komen (die hij Michael had afgeperst om te doen in plaats van op tournee te gaan met ‘Thriller’). En natuurlijk voorspelt het Michaels dood, 17 jaar later. Toch voelt het weglaten van enige toespeling op zijn vriendschappen met kinderen, in een poging om ons een enigszins ongepolijst beeld van Jackson te geven,… opvallend. ‘Ons zijn drugsproblemen geven’ voelt bijna als een sop, goedmakend voor wat de show niet bespreekt.

 

  Nottage heeft iets oneindig veel beters geschreven dan ‘Thriller – Live’. Maar er zijn duidelijk plekken waar ze niet mag komen. Afgezien daarvan lijdt ‘MJ’ aan een onhandig kader. De nominale plot is dat een MTV-crew langs de repetities is gekomen om ze te filmen en een zeldzaam interview met de man zelf te bemachtigen. Het voelt allemaal grof aangepakt: presentatrice Rachel (Philippa Stefani) is nauwelijks een personage. Ze krijgt Michael zover om over zijn verleden te praten. Maar dat doen andere mensen ook. Het voelt nooit alsof de journalisten veel toevoegen. Oh ja, en er zijn wat liedjes en dans. Je gaat er vanuit dat een Michael Jackson-show met een groot budget een onberispelijke setlist en geweldige choreografie zal bevatten. En dat krijg je absoluut in 'MJ', dat geregisseerd en gechoreografeerd is door de echte balletlegende Wheeldon. 

 

 Het is natuurlijk een beetje retro, maar Jacksons arsenaal aan bewegingen was zo uniek - en zo technisch oogverblindend - dat het helemaal niet gedateerd aanvoelt, vooral niet met een hoofdrolspeler die de bewegingen kan doen zonder zichzelf te impliceren. De songlist is wat je zou verwachten, met weinig verrassingen, maar niemand wil echt verrassingen als een jukeboxmusical, toch? Uiteindelijk voelt ‘MJ the Musical’ als een illustratie van de grenzen van het bio-musicalgenre. De muziek en choreografie zijn onberispelijk en Frost is buitengewoon. Maar het streeft er ook naar om licht te werpen op en ons dichter bij een van de meest gecompliceerde beroemdheden van de twintigste eeuw te brengen. En in dat opzicht kan het nog steeds niet ver komen. Een grote commerciële musical zal waarschijnlijk nooit het medium zijn voor het geweldige Michael Jackson-drama – maar op zijn best komt ‘MJ’ verleidelijk dichtbij om ons te laten zien hoe dat eruit zou kunnen zien.