Dit jaar voor het eerst op de tv te zien en wat kan ik genieten van dit programma, al begrijp ik totaal niet waar ze steeds zijn en hoe je de hints kan begrijpen Het is een soort de mol, maar dan in een ander soort jasje gestoken, ik vind dat erg leuk Ik merk dat ik het begin er echt moest inkomen maar dat het steeds meer toch mij blijft trekken om te gaan kijken.
Wel vind ik anderhalf uur erg lang voor een programma, het is bijna een soort van speelfilm, maar ach de pauze knop is gewillig en je kan het prima in gedeeltes bekijken waardoor de spanning ook groter blijft, dus dat is ook weer een pluspunt.
Een leuk spelprogramma waarin de makers de mol zijn en de spelers steeds weer op het verkeerde been worden gezet, maar ik als kijker ook..
recensie van het programma:
In de media-aandacht die ‘Bestemming X’, een blijkbaar in alle stilte gerijpt programma, net voor uitzending alsnog te beurt viel, werd gewag gemaakt van ‘het meest ambitieuze VTM-programma van de laatste jaren’. Het duurde een poos eer je doorhad wat daarmee bedoeld werd, want net als het idee viel ook de uitwerking lange tijd samen te vatten op een postkaart: een drom kandidaten stapt op in een geblindeerde bus, en moet na vertrek regelmatig een geijkte gok wagen over waar in Europa ze zich op dat moment bevinden.
Wie het minst nauwkeurig de eigen positie weet te prikken op een landkaart, wordt gelast af te stappen, evenals eventuele kandidaten die tijdens het prikken te hoorbaar iets hebben gemompeld als ‘Was ik maar door de selecties voor ‘De mol’ geraakt’. Ik ga daar, met uw welbevinden, nog even dieper op in.
‘Niets is wat het lijkt’, drong Kevin Janssens aan nadat de eerste aflevering al goeddeels tot voltrekking gekomen was. Als stoïcijn was er nog wat werk aan. Nadat hij eerder de kandidaten in levenden lijve had begroet op de luchthaven van Kortrijk-Wevelgem, en één gelukkige een prijzenpot van 50.000 euro in het verschiet had gesteld, had hij zich prompt uit de voeten gemaakt. Voortaan zou hij enkel nog verschijnen per videoboodschap. Het waarom daarvan was me niet erg duidelijk, maar wat hij zei kon wel kloppen: tot dan had het inderdaad geleken alsof je naar ‘De mol’ had zitten kijken, met dien verstande dat in dit programma de mol ontbrak.
Wat hou je eigenlijk over als je in ‘De mol’ het titelpersonage thuis laat? Blijkbaar een reeks groepsopdrachten waarvoor ook de voornaamste hebbelijkheid van het origineel overgenomen leek. Namelijk, de hang naar een te doordacht spelverloop. Met attributen bovendien. Tijdens een parachutesprong werd er gegoocheld met iets wat de ‘X-bril’ werd genoemd, een volautomatische blinddoek eigenlijk, en even later kwam men ook nog op de proppen met de ‘X-drone’: een fenomeen waaruit ik afleidde dat het gastland in kwestie duidelijk betrouwbaar luchtafweer ontbeerde. Dat kon een tip zijn.
Tijdens ‘De mol’ kun je je tijdens het onvermijdelijke duizelen dan optrekken aan de wetenschap dat er te allen tijde iemand de boel probeert te naaien, een weetje dat er meestal in slaagt om op eigen houtje het vermaak op peil te houden, maar bij ‘Bestemming X’ moest je het stellen met een in verhouding banaler mysterie: dat noch de kijker, noch de deelnemers wisten waar ze zich op dat moment bevonden. Ook als kijker werd je daaromtrent herhaaldelijk aangespoord om mee te zoeken, maar toen tegen het einde aan de verzamelde gokjes van het publiek geprojecteerd werden op een kaart, leek een aanzienlijk deel van de stemgerechtigden ervan overtuigd dat de deelnemers zich na twee dagen reizen nog steeds binnen de driehoek Gent-Antwerpen-Brussel bevonden. Zelfs alle fileleed in rekening gebracht, maakte ik daaruit op dat er wellicht nog wat werk was aan de degelijkheid van de stemprocedure.
Ondanks de dreigementen vooraf speelde tot mijn opluchting slechts een gering deel van ‘Bestemming X’ zich af in de claustrofobische beslotenheid van de beruchte bus. Geen weldenkend mens hoort zich nog het realityprogramma ‘De bus’ te herinneren, maar dat doe ik dus wel, en mensen die in spelverband te langdurig niets omhanden hebben, verliezen zich onveranderlijk in gepalaver vanuit tactisch oogpunt. Zelden komt zulk gemeier ook zo doordacht over als bedoeld. Ik zie me hier genoodzaakt het even over kandidaat Gino te hebben, die vanuit datzelfde tactische oogpunt voor vertrek àlle 198 dundoeken uit ‘s werelds vlaggenbestand uit het hoofd geleerd had. Ook had hij een kompas en een verrekijker de bus opgesmokkeld, maar al na halve aflevering werd hij door Janssens bevolen die weer in te leveren. ‘Ik zou ook niet willen dat de anderen benadeeld worden’, sprak Gino ruiterlijk, wat natuurlijk onzin was.
Die jammerlijke beslaglegging hinderde hem evenwel niet om ook daarna nog, vooral ten overstaan van zijn medereizigers, een expertise te etaleren waarvan de gronden me niet altijd even betrouwbaar leken. ‘Hoe langer de tunnels, hoe meer we in de bergen zitten!’, orakelde hij tijdens het rijden. En: ‘De zon gaat onder in het westen, dus zitten we nu in het zuid-westen!’ Eerder, toen hij nog over zijn kompas beschikte, had Gino voor de parachutesprong zijn medekandidaten in het vliegtuig gemeld dat ze volgens hem ergens boven Duitsland hingen. Luttele minuten later ging de deur open en werd de kenmerkende kustlijn van Dover zichtbaar. Desondanks leken enkele kandidaten op de bus toch nog bereid mee te gaan in Gino’s eigen huismerk aan padvinderij. Zij zijn naar schatting nog niet jarig.
Na de eliminatieronde, die slechts een fractie van de spanning in zich droeg als dezelfde procedure in ‘De mol’, was kandidate Bo heelhuids het haasje. Zij had München gegokt, maar toen ze uitstapte, werd voor haar en voor ons een fonkelende Eiffeltoren zichtbaar: een moment dat zijn effect niet miste. Een montage volgde, waarin de makers naar mijn aanvoelen iets te gretig wilden uitpakken met hoezeer ze de boel bedot hadden: net als de kandidaten bleken ook wij immers het slachtoffer van een resem valse sporen, verdoken tips en gedegen truken van de foor. Ik moest denken aan de onvermoeibare beduvelingsdwang van ‘Sorry voor alles’, waar kosten noch moeite, noch financiële bezwaren, geldige ontradingen waren tijdens het ensceneren van de werkelijkheid. Tot op zekere hoogte werkte dat zelfs intrigerend, maar tegelijk kreeg ik het gevoel dat de makers van ‘Bestemming X’, misschien wel bij gebrek aan een zichtbare mol, zélf heel erg graag de mol wilden zijn. En wie zijn publiek in het ootje wil nemen, onderwerpt zich volgens mij aan een heel ander spelreglement dan wie louter zijn kandidaten voor schut wil zetten. Dat wordt lachen, kortom. Desnoods groen.
Afgaand op hun recente neigingen om liveshows te integreren in hun spelverloop, kan het vast ook geen kwaad dat de scheppende krachten achter ‘De mol’ wat concurrentie krijgen, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten