Van onderstaande artikel word ik altijd een beetje verdrietig,. ik begrijp niet zo goed wat er verkeerd is aan liefde. Volgens mij staat er in de bijbel dat gebod 1 is heb u naaste lief als uzelf.. ...
ik denk vaak terug aan de kracht van de demonstratie in een voormalig Oostblok land dacht ik waar een gay parade was , men wist wat er ging gebeuren, ze wisten dat ze zouden worden uitgescholden, ze wisten dat ze in elkaar zouden worden geslagen en geschopt en toch gingen ze.. omdat ze wisten liefde overwint alles en in de liefde en oorlog is bijna alles geoorloofd, en wat bleven ze vreedzaam ondanks dat ze in elkaar werden geschopt geslagen wat niet normaal is. maar zij blijven voor hun liefde strijden. en op een dag zal het er zijn.
Ook herinner ik me dat ik des tijds op een basisschool werkte in het schattige plaatsje Emmen, daar deed ik 3x per week rt werkzaamheden, mijn haar moest plat, ik mocht niet mijn ogen aanzetten , maar 3 keer per week ging ik in de auto vanuit Groningen naar Emmen om deze vrijwilligerswerk te doen mede omdat ik vond dat ik dit moest doen want ja ik wilde het onderwijs in en je moest ervaring op doen.. niet wetende dat ik eigenlijk die leeftijdsgroep niet leuk vind. Opeens bleek dat er een collega weg ging en kon ik daar voor 1 dag in de week voor de klas staan, betaald.. dus dat zag ik wel zitten... Aangezien ik vind dat je altijd open moet zijn vertelde ik dat ik een half jaar een vriend had.. en ja dat gaf problemen daar. dat kon niet.. want ja.. een christelijke school. Voordat ik daar een gesprek mocht hebben voor die baan is er vreselijk veel vergaderd heel veel zelfs.. en uiteindelijk mocht ik het gesprek hebben.. en 1 vraag ik kan hem niet vergeten, was of ik de neiging had om jongens meer aan te raken dan meisjes.. ik weet nog dat ik eerst even keek. en ik zei.. ik hou van mannen niet van kinderen maar denk dat deze vraag meer zegt over de vrager dan over diegene die het antwoord moet geven..
Ooit weet ik dat het trend was bij het COC om kinderen die nog in de kast waren, te dwingen om het hun ouders te vertellen, ondanks dat ze er niet aan toe waren.. het deed meer verkeerd dan goed, de plek waar ze veilig moesten zijn met gelijkgestemden werd een hel. ze verdwenen in de schaduwkant van het leven deze jongens en meisjes die nog niet aan hun ouders het konden vertellen.. maar ook waren er kinderen die dat deden en dus inderdaad op straat belanden zonder familie zonder vrienden.
Ik ben er van overtuigd, het ontdekken van je geaardheid is al een heel proces voordat je het aan jezelf durft en kan toegeven is voor sommigen een hele lange weg, niet voor niets komen zoveel huwelijken in de problemen omdat blijkt dat de man toch meer verlangen heeft naar een man of een vrouw naar een vrouw. wat niets afdoet aan de liefde die ze elkaar gegeven hebben.. maar het is niet wat je gelukkig maakt.. En aan je ouders vertellen is een grote stap, als kind besef je heel goed dat je de droom van je ouders compleet op de helling zet.. ze moeten ook tijd krijgen om aan het idee te wennen... daarnaast de worsteling van de ouders om het te accepteren maar ook alle problemen die ze op de weg zien voor hun kind.. en als kind als je dit verteld hebt is er echt geen weg terug.. je kan niet een jaar later zeggen grapje ik val toch op vrouwen als man of als vrouw grapje ik val toch op mannen
Kortom een coming out wat kennelijk nog steeds nodig is, is een proces van iemand en die gaat daar in zijn eigen weg. niemand mag diegene dwingen om het aan wie dan ook te vertellen... geef kinderen de tijd om eerst zelf aan het idee te wennen.. en het moment te zoeken dat ze zelf in staat zijn om dit te vertellen dat ze er klaar voor zijn voor alle gevolgen die kunnen komen. daarom ben ik ook zo pist over het onderstaande artikel..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Homoseksualiteit op een school in Gorinchem wordt homoseksualiteit gezien als „zonde tegen de natuur”. NRC sprak acht oud-leerlingen over hoe het is om homoseksueel te zijn op de reformatorische school.
Het blonde meisje is zestien en draagt een zwarte rok en zwarte Nikes als ze tegenover de vertrouwenspersoon en de zorgcoördinator van deze school in Gorinchem komt te zitten, een reformatorische middelbare school met dan zo’n 1.700 leerlingen. De vertrouwenspersoon kent ze, aan haar vertelde ze drie weken eerder dat ze een relatie heeft met een meisje op school. De zorgcoördinator legt uit waarom ze in dit kamertje zitten. „We hebben gehoord over je geaardheid. We willen dat je het aan je ouders vertelt”, zegt hij.
Het meisje schrikt. Ze is er nog niet klaar voor, zegt ze. Maar hij is onverbiddelijk. „Je kan kiezen: of jij vertelt het, of wij doen dat.” Ze smeekt hem het niet te vertellen.
„Je ouders staan al bij de balie”, zegt hij.
Als de vertrouwenspersoon haar ouders gaat halen, wil het meisje haar achterna, wég. Ze raakt in paniek. „Ik keek uit het raam, maar we zaten op de tweede.” De zorgcoördinator draait de deur op slot. Happend naar adem kruipt ze onder een tafel.
Dan komen haar ouders binnen.
Het is 3 oktober 2016 als dit gebeurt. In die week vertelt de school aan ouders van nog twee meisjes dat ze op meisjes vallen. Alle drie komen uit een streng christelijk gezin.
De meisjes waren voor zover bekend de eersten op deze school die enigszins open waren over hun geaardheid; ze hadden een relatie, liepen hand in hand.
Ze zijn volgens oud-leerlingen ook de laatsten. Na de gedwongen coming outs en gebeurtenissen die erop volgen durft niemand meer.
De vriendin van het blonde meisje wil in 2019 een juridische procedure aanspannen tegen school om wat haar overkwam, waarop een schikking volgt.
Aan het eind van dat gesprek zei mijn mentor: Ik zal voor je bidden dat God je mag veranderen.
Ze krijgt een vergoeding, op voorwaarde dat ze daarover zwijgt. Het ligt vast in een contract. Meerdere bronnen weten ervan. Zelf zegt ze: „Ik kan daar niets over zeggen.”
De meisjes hebben hun vrienden in die tijd over de geforceerde coming outs verteld. NRC zag die berichten en andere documenten in.
Acht oud-leerlingen vertellen hoe het is om homoseksueel te zijn op een reformatorische school , hoe de school met homoseksualiteit omgaat, waarom ze op een enkeling na hun geaardheid stilhielden tot ze van school waren en wat dat met hen deed.
Ze zaten tot 2016 of tot 2018 op deze school en deden mavo, havo of vwo. Eén deed langer geleden eindexamen. De meeste oud-leerlingen willen niet bij naam worden genoemd om familie of vrienden niet te kwetsen.
Ze benadrukken de school of het geloof niet zwart te willen maken, maar hopen dat hun verhalen het leven van leerlingen makkelijker maken en dat de school het beleid aanpast. Volgens een leerling die nu nog op deze schoo zit, noemde een docent dit schooljaar homoseksualiteit nog „een psychische ziekte”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten