Mensen die mij kennen weten dat ik fietsen zonde van mijn tijd vind, ik hou er niet van. Denk dat ik in mijn jeugd mezelf behoorlijk heb verpest, ik fietste altijd alles.. overal heen in weer en wind.
Tegenwind, storm, regen, sneeuw, ik ging, alles op de fiets.
Zelfs als ik ging stappen in de late avond dan pakte ik de fiets, en ging dan eerst een vriendin halen, en dan fietsen we samen naar de disco, waar we de hele avond lol hadden, om daarna terug te fietsen naar huis, in totaal fietsten we 10 km heen en 10 km terug, okey zij fietste 5 ik 10.. omdat ik in een dorp verder op woonde en het gewoon vreselijk gezellig was om samen te fietsen.
Ik heug met nog een tocht in de late nacht vanuit Stadskanaal, waar ik met vrienden een bepaalde discotheek bezocht waar we graag heengingen in onze punk/ new wave tijd. We spraken daar af, dat ik daarvoor 10 km moest fietsen langs donkere wegen, waar geen fietspad was maar waar je fietste omdat het niet anders kon.. Wel met verlichting en met een reflector.. maar we gingen.
tijdens de terugweg, was ik in een wat andere wereld dan ik normaal ben, was ik zo moe dat ik bedacht om maar even langs de kant te gaan liggen om uit te rusten.. Dus ik schoof de berm in, dacht nog ik ga daar achter die bosjes liggen in het gras, dat kon je toen nog doen., maar terwijl ik ging liggen dacht ik ineens, maar dan word mijn fiets koud, dus ik hem hem met mijn jas toegedekt, zodat hij het niet koud zou krijgen.. kun je nagaan hoe zorgzaam ik was voor mijn stalen ros. Toen was ik al heel zorgzaam.
Of dat ik besloot om vanuit het plaatsje waar ik woonde Mussel te fietsen naar Emmen , de school waar ik dus zat. ik deed dat gewoon, het was maar 50 km en dat fietste je gewoon, ja in het begin was het wel wat pijnlijk, maar je deed het... Met sneeuw en ijzel of dikke regenbuien reed ik met mijn fiets naar Musselkanaal, ( 5 km) om daar mijn fiets te stallen bij een huis waar het mocht voor 50 cent per week, en pakte ik de bus naar Emmen. maar zodra het weer kon, ging ik toch weer op de fiets...
Kennelijk heb ik daar ook meteen afgeleerd om te fietsen in die tijd.. want zodra ik een auto had, heb ik zelden een fiets aangeraakt. Ooit op Schiermonnikoog omdat ik met iemand was waarvan ik toch wat meer onder de indruk was dan ik besefte destijds.. en dus ging ik ook fietsen met als gevolg dat ik inderdaad op plekken slaap kreeg waarvan ik niet wist dat dat kon slapen maar ook dat ik daarna pijn kreeg op plekken waarvan ik het bestaan niet eens wist. kortom de indruk ging snel over want dat op die fiets, waar diegene helemaal gek van was, dat was hem niet.. dus ik fiets niet.
Waarom ik dit verhaal schrijf is omdat ik deze week van leerlingen hoorde, die nog geen 10 minuten van school wonen met de fiets met ondersteuning komen. Gezond van lijf en leden, geen klachten niets maar ze krijgen ondersteuning..
|Ik heb dit met grote verbazing aan gehoord, met denk ik nog een verbaasde blik gekeken.. en zei toen ik dit hoorde.. GOH!
Om het even te laten bezinken en me af te vragen wat ik er nu echt van vond. en ik ben eruit, ik vind dit niet goed.. ik vind dit de kracht uit de jeugd halen. leer ze tegen de weergoden vechten, leer ze af te zien, daardoor krijgen ze karakter, krijgen ze body, leren ze zich te handhaven. etc.. Doe het gun je kind dit denk ik steeds. Laat ze het ervaren wat het is om op eigen kracht ergens te komen ondanks dat je jong bent. ondanks dat je 10 km moet fietsen elke dag.. leer ze dit, laat ze fietsen, laat ze de strijd aangaan met alles
Niet voor niets zong Boudewijn de Groot.. "Hoe sterk is de eenzame fietser...."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten