Aangezien de wijsheid met de jaren komt, en soms ook niet, besloten we om de derde dag, om half 8 te ontbijten om zo vroeg in de ochtend aan de volgende etappe te kunnen beginnen. Het opstaan ging prima, paar kleine problemen met de tenen, maar soda doet wonderen.
Snel aankleden, thermosflessen gevuld met heet water en ontbeten, wederom hebben we lunch mee genomen uit de ontbijtzaal. Hoe Nederlands kan je zijn
Maar het is heerlijk zon ontbijt. Om half negen klaar om te gaan naar het station, gewoon lekker relaxt lopen en genieten door een stad die ontwaakt, wat heb ik dat gemist, deze stad in de ochtend. Herinner me nog dat ik regelmatig uit de kroeg kwam, of bij een scharrel vandaan dat ik dus naar mijn kamer in de Peperstraat liep en dan mensen gewassen en gestreken tegenkwam die naar hun werk gingen.. geweldig ik nog meurend naar rook en de andere geneugten van het leven, zij fris en fruitig van het douchen en schone kleren....
Een dierbare herinnering als ik zo door deze stad dwaal zo vroeg in deze ochtend.
De trein naar Winsum hadden we zo gevonden gelukkig, dus dat scheelt kort ritje van 15 minuten en we konden los, we konden wandelen .
Dus aangekomen in Winsum zijn we van start gegaan, van Bas en Guido geen spoort te bekennen, dus die zouden wel later gaan. Later bleek dat ze nog in bed lagen toen wij vertrokken. De eerste gedeelte verliep erg snel en goed, we liepen en zoals we gewend waren werd de route heel goed aangegeven. dus we dwaalde door de natuur en hadden de dikste lol. Op een gegeven moment ging susan even inde berm zitten om haar schoenen en sokken te verversen, terwijl we daar zo zaten, stopte er een fietser bij ons. Heel bijzonder was dit, maar goed, ik dacht nog Jack de ripper van Groningen, en het was dat Susan zat, anders had ik haar wel naar voren geschoven, maar ja nu moest ik deze man weerstaan. maar deze man, bleek een blij ei te zijn, want hij zei meteen Hallo pieterpadgangers.. wat fijn jullie te zien.. en dat heb ik nog nooit gezien dat mensen hier in de berm zitten. Hij begon al driftig zijn handschoenen uit te trekken, schoof zijn gebit nog even recht, en zei heel leuk, ik ga even een fotootje van jullie maken waarop ik als vmbo docent, gewend ben duidelijk en direct zei.. Ik wil niet dat u een foto van mij maakt. Waarop ik Susan hoorde zeggen, in haar kwetsbare Positie op de grond met blote voeten, maar wel meteen duidelijk bezwete sok kan in de aanslag als bedwelingsmiddel in de hand, Ik ook niet, de man niet uit het veld te slaan keek ons aan en ondanks dat de teleurstelling van zijn gezicht droop, zei geen probleem, waarop hij zei.. weet u wel in wat voor bijzonder landschap u loopt... ik dacht alleen maar NEE en dus zei ik wederom, meneer we hebben het boekje gelezen, dus we weten wat we zien en we weten ook in wat voor landschap we lopen, dus het is goed zo. Hij probeerde nog een poging, met de opmerking ach dat boekje...en ik dacht.. wat 14.95 en dan doe je zo.. dus ik zei.. ik denk er even over na.. ik zei, klaar met denken het antwoord is NEE!!,, hij verslikte zich bijna in zijn gebit dat spontaan van links naar rechts schoot....en pakte zijn handschoenen , trok ze aan, en als een boze puber zei hij nog.. dan niet!, waarop ik liefdevol zei.. u heeft het begrepen ..en al mompelend fietste deze meneer verder.. waarop ik naar Susan keek die alleen maar zei, goh dat was duidelijk.. ik weet niet of het een compliment was. We zijn verder gelopen intussen melde Bas zich dat ze ook begonnen waren aan de tocht, wij waren inmiddels al op de helft. Inmiddels, had ik wel al 2 mandarijnen mee genomen uit het hotel voor Bas en Guido, maar omdat ze zo traag waren, heb ik besloten om ze ergens neer te leggen bij een duidelijk punt zodat ze konden vinden. Foto’s getuurd met voor welke duidelijke herkenbare brug ze lagen, ook meteen de stenen waar ik ze tussen had gelegd op de foto en dit geappt met de aanwijzingen. Met ook de aantal km waar het ongeveer lag.dus dat kon niet missen. Meteen een app van Bas dat ze het niet konden vinden, nee logisch want ze waren nog lang niet op dat punt. Wij zijn lekker doorgelopen, onderweg nog een bankje gepakt, waar we heerlijk een kopje thee hebben gedronken.zijn we verder gelopen, de mooiste stad van Nederland in Groningen.. we waren weer thuis gekomen, 23.35 km in de benen en het bericht dat de mandarijntjes waren gevonden.. blije gezicht van Guido dat maakt het zo leuk als je loopt en dat je dus weet dat er nog vrienden achter je lopen... heerlijk. Jammer dat het voorbij is deze dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten