De eerste die de naam Fikkie had, wat eigenlijk afgeleid was van fikkie stoken dus eigenlijk het vlammetje. maar oh wat was het een ijskoningin.. ze moest niets hebben van anderen, alleen ik was van haar, ze kwam alleen maar als ze aandacht wilde, al sliep ze altijd bij mij in bed. ik kon haar dan aaien en vertroetelen, mocht over haar buikje wrijven , maar op een gegeven moment ging ze gewoon weg naar de kamer om daar een plekje te zoeken, maar steevast om 8.00 werd ik gewekt, als ik nog niet op was, door het wassen van mijn haren door haar omdat ze gewoon eten wilde.
Op een gegeven moment werd ze echter ziek, ze kreeg borstkanker, dit had ze al eerder gehad toen ze nog heel jong was, dus ze was er ooit al aan geopereerd, en dat was zo traumatisch voor haar, dat het na de operatie bijna een half jaar heeft geduurd voordat ze minder in paniek was, ze minder bang was als iemand langs kwam.. Ze was naast de ijskoningin, ook mijn radar, aan haar gedrag kon ik zien of iemand te vertrouwen was... ooit, achteraf kon ik dat helemaal verklaren, heeft ze mijn toenmalige lief aangevallen, tot bloedens toe.. waarom toen een raadsel, zoals zo vaak vallen soms ineens puzzelstukjes op hun plek. hier dus ook .
Ik zag het gebeuren en heb besloten om haar niet verder te verminken, het te laten gebeuren, zolang ze geen pijn had, mocht ze bij mij blijven. totdat op een dag de beslissing moest worden gemaakt dat het genoeg was.. de signalen waren duidelijk.. ze kwam me niet meer wekken, nadat ik de afspraak had gemaakt met de dierenarts, had ik het mandje in de kamer gezet. Het mandje waar ze nooit in wilde, ze sloeg altijd op de vlucht, want mandje betekende juist dierenarts... en dat vond ze afschuwelijk. maar ze ging erin zitten alsof ze wilde zeggen het is goed ik ben er klaar voor. ( Dit is natuurlijk invulling maar toch.. het gaf rust. alsof ze me toestemming gaf)
De rit naar de dierenarts was echt afschuwelijk, zeker toen ze onderzocht werd of het wel gerechtvaardigd was om haar te laten inslapen.. ik kende haar al 14 jaar dus ik wist wel hoe het ervoor stond.. gelukkig mocht ze inslapen.. en ging ze.... ik heb haar geaaid, en ze viel in slaap in mijn armen.. het was mooi en goed... Toen het volbracht was heb ik alles daar gelaten, ik wilde niet dat ze in een potje kwam en ook haar mandje hoefde niet meer mee.. wat moest ik ermee, het was tenslotte het mandje van haar en niet van een andere kat. Het was goed..
Bij thuiskomst was daar mijn schaduw katje Anna, die nu het rijk voor zichzelf had en die daar helemaal gebruik van ging maken. ook ik was haar bezit.. hoe dan ook, wie er ook was, waar ik ook was, altijd was zij er.. en altijd bij mij. Als ooit iemand bleef slapen dan was ze zo lief om tussen mij en die ander in te gaan liggen. zodat even heel duidelijk werd waar de grenzen lagen.. ik was van haar.
Na nog vele jaren samen, kwam ik op een dag thuis uit school en lag ze op het bureau, ze kwam niet naar mij toe, ze was slap en lusteloos, dus ik ben in de avonduren nog naar de dierenarts gegaan, om haar te laten onderzoeken. volgens hem werkte haar nieren niet goed.. maar tijdens het aaien over haar buik had ik ook een verdikking gevoelde in haar darmen, dus dat melde ik ook meteen. er werd besloten dat ze een echo zou krijgen de volgende dag, voor de nacht moest ik haar vooral veel van een soort pasta geven.. zo gezegd zo gedaan.
De volgende dag met lood in mijn schoenen naar de dierenarts voor de echo, mijn grootste angst was terecht ze had een tumor in haar darmen, en ze konden het operatief verwijderen maar konden me niet beloven dat ze dat zou overleven.
Op dat moment heb ik heel bewust het besluit genomen, ze gaat niet sterven als ik niet bij haar ben, dat vertik ik, net als met Fikkie, ik ben erbij als ze gaat, ze hebben hun hele leven bij mij doorgebracht in goede en slechte tijden dus nu gaan we dit ook samen aan.
Dus ik besloot om haar niet te laten opereren maar om haar te laten inslapen.. We mochten naar de inslaap kamer waar we dus zaten tot de arts kwam met zijn inslaapspuit, nog niet de spuit waardoor haar hart zou stoppen.. ze kreeg de injectie en terwijl ik alleen met haar was, ging ze... ze gespte nog en daarna was het klaar. ze was al gegaan. ze was er kennelijk aan toe... om ook te gaan net als Fikkie destijds.. ze kreeg nog wel voor de vorm de injectie om haar hartslag te stoppen.
Ik besloot wederom om haar niet mee te nemen, ook niet de spullen die ik mee had het mandje etc, ik besloot om dat gewoon daar te laten.
Het betalen vond ik altijd gek, ik weet nog precies het bedrag 39.95 euro, en dat was het voor het beëindigen van een leven van iets wat voor mij heel kostbaar was.
Het waren tenslotte wel mijn katten...
Daarna alles weg gedaan van de katten, de kattenbak het voer etc.. zodat mijn huis kattenvrij zou blijven .. al twijfel ik soms, toch wil ik dat het zo blijft, ik geniet teveel van mijn vrijheid
En ik heb me geen moment schuldig gevoeld dat ik ze liet inslapen, ik zag dat als een cadeautje van dankbaarheid voor alles wat ze me hebben gegeven, ik wilde ze gewoon niet laten lijden.. omdat ik ze nog niet los kon laten, dat vond ik te egoïstisch van mezelf..
en nog steeds is het goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten