voor velen gewoon een mesje.....

Al jaren zwerft dit schilmesje met mij mee door het leven.. voor velen een gewoon mesje. voor mij een speciaal mesje.. 

Toen ik in een ander leven op kamers ging, mijn eerst kamer in de Peperstraat ergens boven in de nok, waar ik met een lullig trapje mijn bed in moest waar je niet rechtop kon zitten. onder, nu zou het verboden zijn.. plafondplaten van stro wat wit gekalkt was..  kortom een klein huisje vol geluk in die tijd.

Natuurlijk moest je ook de nodige spullen mee om te koken en noem maar op,, het belangrijkste was wel het koffieapparaat. In mijn tijd dat ik een jaar in Emmen op kamers had gewoond, had ik al het zuurverdiende geld wat ik had besteed aan het prachtige witte emaile servies met een blauw randje.. ik vond dat prachtig toen. Ik had er alles van. bekers, borden ,serveerbakken, zelfs een theekan.. mooi vond ik het toen. 

Besef wel dat dat ook de tijd was dat ineens de pierot zo in was.. en ik had dus inderdaad ook veel beeldjes van deze droevige clown en tevens ook  voorraadbussen met deze clown erop.. dus dat moest allemaal mee naar mijn kamer in Groningen. Van mijn ouders kreeg ik hun oude pannen mee, bruin met een bloemetje ( voor foto's zie hieronder de blog)

Kortom het was geluk met een grote G op een heel klein oppervlakte..

Gaandeweg word je wijzer,. weet je dat het niet handig is om spullen van emaile te hebben, het is tenslotte ijzer.. dus je brand steeds je lippen en brand je tong en je vingers.. kortom dat heeft niet lang stand gehouden. uiteindelijk ging ik toch maar over op "normaal"servies en bekers.. al hoewel het werd een samengeraapt zooitje en dat was best wel bijzonder.. 

binnen twee jaar ging ik verhuizen in hetzelfde huis, kwam ik op de etage onder mijn kamer. waarbij ik ineens een douche, een toilet en keuken met 1 persoon hoefde te delen en niet meer met tig anderen.. tevens een kamer met een slaapkamer.. 

Luxe dus. maar wat was ik toen nog bleu.. ik dacht in mijn eentje wel even te verhuizen. ik had de kamer gewit. vloerbedekking was gelegd en ik was klaar om te beginnen, de canvas stoeltjes waren vervangen voor een slaapbankje die zowel niet lekker zat al sliep, als je een beetje ongelukkig ging zitten dan schoven de schuimrubberen stukken uit elkaar en zat je ineens met je benen omhoog omdat je tussen de leuning en de zitting zakte..hilarische momenten vooral toen mijn ouders voor het eerst op deze bank gingen zitten..

Ik had in die tijd ook van die plastic klapstoeltjes, die niet te vertrouwen waren. maar ja ik vond het mooi... 

Langzaam verdwenen er spullen zo ook de afschuwelijke pannen.. zeker toen ik ging verhuizen naar een andere kamer in de kunstenaarsbuurt,  er kwam nieuw spul binnen, spullen verdwenen, kreeg nieuwe spullen. In deze tijd was er nog elke derde van de maand grofvuil op maandag en we gingen dan met z'n allen, in het nieuwe huis waar ik woonde, de straat op om leuke dingen te zoeken, om alles wat mensen weggooiden te bekijken en wat we dachten wat we konden gebruiken of mensen die we kenden sjouwden we mee.

Kortom het was een tijd waarin we veel dingen meenamen voor een tweede kans.. eigenlijk als je er over nadenkt is dat al het begin van de kringloopwinkels alleen was alles toen gratis.

Maar nu terug naar het mesje die hierboven op de foto staat, hij is al vreselijk versleten, maar dit mesje is me zeer dierbaar, die kreeg ik van mijn moeder nadat ze er jaren aardappels mee heeft geschild, met de woorden, je kan niet zonder een goed mesje en deze is goed..

Ik heb hem altijd nog en gebruik hem ook, in de hoop dat op een dag ik mijn neef of nichtje er blij mee kan maken met het verhaal dat dit mesje al meer dan 100 jaar in de familie is.. al is het minder maar toch.. als je het maar lang genoeg gebruikt en hebt word het vanzelf oud

mijn pannen van toen

het brand je mond servies

bussen in allerlei maten