Lazerus ( musical)

Een beetje zenuwachtig dat wel. met de auto door Amsterdam, naar hartje centrum omdat ik niet kon bedenken welke parkeergarage het beste zou zijn aan de rand. omdat ze allemaal die ik dacht die slim waren vol waren. dus tja, ik kan in Rotterdam rijden, ik kan in Den Haag rijden dus waarom zou ik Amsterdam niet kunnen. Met vriendin Ankie gingen we onderweg naar Amsterdam om deze musical te gaan bekijken. We hadden er zin in, al maanden geleden hadden we kaartjes besteld en nu mochten deze dan eindelijk worden getoond en gezien.. wat een heerlijkheid. Vol goede moed vertrokken wij om de auto bij Slotervaart p&r te parkeren,, helaas was deze vol en het zag er niet naar uit dat we binnen 10 minuten alsnog een plaats zouden krijgen. Dus wij op naar de Marnixstraat, daar aangekomen meteen geparkeerd, lopen naar de La Mar, net nog tijd voor een plas en toen de zaal in. We zaten prachtig , bovenin maar een prachtig uitzicht. De voorstelling begon. Het was even er inkomen, maar wat een prachtige, absolute aanrader, voorstelling is dit. Het verhaal is wat vaag, maar door de regie van Ivo van Hove, geweldig prachtige vormgeving, eenvoudig en wat een multi-etnische functioneel decor... voor mij als theater maker een openbaring, een lust voor het oog. Kortom ga als het kan deze voorstelling zien. Terug naar de parkeergarage, zeiden we nog het gaat te goed, maar we betaalde maar kregen gee uitrij kaart. Dus wij bellen, bleek dat we omdat we met de betaalpas hadden betaald niet konden betalen buiten maar alleen  bij de uitgang... is opgelost wegkregen een uitrijkaart dus het kwam helemaal goed, wederom een avondje met een gouden randje

recensie:
De première van de musical Lazarus van David Bowie was eind 2015 een spectaculaire happening, waarvan de betekenis nog verdiepte toen Bowie een maand later plots overleed. De Amerikaanse productie, met superster Michael C. Hall (Dexter) in de hoofdrol, was mede dankzij de regie van Ivo van Hove juichend binnengehaald. Bijna drie jaar later is er een Nederlandse versie bij Stage Entertainment, met Nederlandse acteurs en teksten, maar met de door Bowie geschreven liedjes nog in het Engels.
De grootste emotie rond het verscheiden van Bowie is weggeëbd, maar de musical met zijn popsongs doet niet minder bijzonder aan. Het podium toont het witte appartement van Thomas Newton (Dragan Bakema), leeg op een bed en koelkast na. Newton heeft zich daar opgesloten, dag en nacht drinkend, verteerd door liefdesverdriet en heimwee naar zijn eigen planeet. Want Newton is niet van deze wereld. Hij is de gestrande alien uit de Bowie-film The Man Who Fell To Earth (1976), waarop Lazarus min of meer een vervolg is.
Achter een glazen wand staat de band en centraal in de kamer bevindt zich een fors videoscherm, waarop de storing in het hoofd van Newton wordt getoond, vermengd met beeld van zijn verloren liefde, Mary-Lou. Die ruis in zijn hoofd trekt door tot aan wat zich op het toneel afspeelt: is dat echt of ingebeeld?

Hoopgevende engel

Van het engelachtig meisje (Juliana Zijlstra) dat hem steeds bezoekt, zegt Newton keer op keer dat hij weet dat zij alleen in zijn hoofd bestaat. Reëler lijken Elly (Noortje Herlaar), zijn assistente, en de duivelse Valentine (Pieter Embrechts), maar in wezen trekt de voorstelling voorbij als één lange hallucinatie. De engel geeft Newton hoop, de duivelse Valentine vermoordt zijn vrienden en Elly tracht hem vergeefs te verleiden, maar Newton zakt steeds verder weg – met als treffende illustratie de zogenaamde ‘bouw’ van een raket in zijn kamer, met tape op de grond.
Het statische script van Lazarus legt alle nadruk op de Bowie-songs en die kunnen dat goed hebben. Ook in nieuwe arrangementen behouden de Bowie-liedjes hun ziel, dankzij een geweldig spelende band. This is Not America klinkt fris-tintelend en The Man Who Sold The World krijgt een feestelijke-coole behandeling, met veel dwarrelende noten en geluidjes. Vooral als de band kan rocken, krijgt Lazarus het vuige, subversieve karakter dat je koppelt aan Bowie.
De zang is een ander verhaal. Nu had Bowie een niet te imiteren zangstem: een stem met veel ruimte in de tonen, die zacht kon zijn als een kattenbuik, kon bijten als de geur van een vers gesneden ui en de lucht in kon schieten alsof hij een salto ging maken. Elke vergelijking met andere zangers is onrechtvaardig, maar in deze Lazarus is de zang vooral degelijk – en dat niet eens in alle gevallen.

Etherisch

De hese kleuring van de stem van Bakema neigt naar die van Bowie en zolang hij zijn teksten zingzegt, is de uitwerking treffend. Maar in reikwijdte en kracht is zijn zang beperkt, met als extra handicap dat hij in de hogere regionen, waar Bowie excelleert, pijnlijk onzuiver en krampachtig wordt. Juliana Zijlstra zingt als de engel wel spatzuiver, maar haar geluid is even etherisch en jeugdig als haar verschijning.
 Noortje Herlaar legt, als de smachtende assistente, kracht en karakter in haar stem en dat levert enkele sterk ingeleefde songs op, zoals Changes – waarbij ze helaas tegelijk een koddige choreografie als boze vrouw moet uitvoeren.
De echte ster van de avond is Pieter Embrechts. Als hij zingt, is de eigenlijke, betoverende sound van Bowie ver weg, maar zijn vertolkingen hebben power en diepte. Ook als acteur is deze Mephisto een geval apart. Zijn demonische optreden oogt gevaarlijk en sinister.

Productioneel is het een puntgave show, zoals gebruikelijk bij Van Hove en zijn vaste scenograaf Jan Versweyveld. Hun vaste video-ontwerper Tal Yarden verlevendigt de scènes met zijn beelden, met als sterkste staaltje theatermagie het moment waarop er zwarte wolken groeien uit de schouders van Valentine, die vervolgens de hele achterwand overnemen. Ook dat is een op zichzelf staand moment, dat niet leidt tot een algeheel gevoel van vervoering. Lazarus is een voorstelling die alleen bij vlagen frappeert.