Vrolijk kwam ik zondagavond terug van de thee bij Heleen en Ayaz, de stick met de nagekeken bundel in mijn hand, zodat ik dat kon afhandelen en zo de nieuwe bundel voor eind van dit jaar kan lanceren.. Bundel voor 2000 is al in de maak, het gaat goed met de flarden.
Maar goed terug naar het verhaal, Standaard zit mijn iphone in mijn tas, die ik dan meeneem, in die tas zit dan ook meteen mijn id etc. gewoon een handig tasje met alles er op en eraan.
Ik huppel vrolijk naar boven, de trap neem ik tegenwoordig met benen, geen lift meer in mijn leventje op dit moment, vind het trap lopen heerlijk, zelfs met dikke en grote pakketten ik sjouw ze naar boven.
Thuis aangekomen wil ik de rist van mijn tas opendoen en zie tot mijn grote schrik dat hij open is, geroofd kan niet want deze tas is niet eens in de buurt geweest van vreemde mensen, dus dat kan niet hij moet er uit gevallen zijn. of ik ben hem vergeten wat ook kan.
Het gevoel wat je dan overvalt is onbeschrijfelijk. je kan niet eens meer normaal denken,. je loopt als een kip zonder kop eerst door je huis en kijkt op de meest gekke plekken.. plekken waarvan je niet eens wist dat je daar iets kon of zou willen neerleggen. Je kijkt zelfs in het toilet. alsof die daar zou liggen... maar goed je zoekt als een gek, een hartslag van 140, alsof je een wedstrijd hardlopen doet.. kortom je zoekt en je doet je best.. maar waar ik ook keek niet te vinden.
De enige plek waar hij kon liggen was dan buiten of in de auto. dus had ik een zaklantaarn nodig, maar die kon ik in mijn paniek niet vinden. dus eerst rustig op de bank zitten, ademhalen, nadenken, nog meer rust pakken en dan gewoon rustig lopen naar de douche waar de zaklamp ligt, weet ook niet waarom die daar ligt, alsof ik verder geen plek heb, maar daar ligt hij dus.
Gepakt en met die zaklamp eerst door het trappenhuis, op de galerij aan het schijnen maar niets. toen buiten, eerst langs de container daar was ik ook nog heen gelopen, daarna onder naast de auto tenslotte in de auto aan het zoeken..
Op de plek waar mijn tas altijd ligt lag hij zo wie zo al niet , dus dat was duidelijk, daarna kijken op de plek achter de stoel van de bijrijder ook niet.. ik was helemaal de klust kwijt, had al geprobeerd met het programma find my i phone maar aangezien de zoekfunctie van de iphone, te zijn verdwenen was het lastig om te vinden.. de nieuwe update heeft leuke nieuwe dingen maar de dingen die belangrijk zijn zijn even verdwenen...
Dus tegen alle regels in toch maar gekeken achter de stoel waar ik altijd zit, en daar lag de iphone.. vraag me niet hoe dat kan. daar begrijp ik totaal niets van.. maar goed gevonden dus.. ik als een kind zo blij. ik heb staan juichen en dansen op straat... wat een opluchting dat hij terug was.
Daarna thuis boven, door de teveel aan adrenaline eerst maar eens mijn nagekeken flarden verwerkt in het originele document zodat hij de deur uit kan met de prachtige titel "Als het verleden huilt"
als
het verleden huilt
stukjes
van het verleden
die
langzaam
steeds
meer op hun plek vallen
waarin
geschreven staat
dat de
liefde niet altijd
overwinnen
zal
aangeraakt
verloren dromen
die
verdwenen met de tranen
die het
verleden huilt
om het
verlies
in de
realiteit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten