Lenette van Dongen.. Paradijskleier

 Aangezien ik vorig jaar door onvoorziene omstandigheden niet naar het theater kon maar wel al kaartjes had voor heel veel voorstellingen in Capelle, die ik gelukkig kon inwisselen voor een tegoedbon. Kon ik dit jaar kijken naar voorstellingen waar ik graag heen zou willen.

Mijn oog viel meteen op de show van Lenette van Dongen, die wil ik altijd zien , hilarisch, humor en gezellig. dus die stond meteen op de lijst. Ik had meteen in mijn hoofd, dat ik vriendin Lisette zou meevragen. omdat ik  elk jaar met haar verjaardag zeg, je krijgt van mij een film kado in het parktheater, maar dat komt er nooit van. dus ik had bedacht. laten we slim aanpakken. Heb haar geappt of ze 11 oktober nog vrij had. en dat ze dat vrij moest blijven houden.. ze kon.. dus ik heb haar ontvoerd 

We kwamen veel te vroeg aan in Capelle, de voorspelde files en regen kwamen niet uit maar dat maakte niet uit we hebben nog lang in de auto zitten te praten over allerlei zaken en dingen.

We zijn naar het theater gelopen en daar kreeg Lisette pas te horen welke voorstelling we gingen zien.. ze was meteen enthousiast en de tranen stonden in haar ogen, dit was een cadeautje wat ze niet verwacht had.. dus ik was dubbel blij.

We zijn heel enthousiast de zaal in gelopen op onze plekken gaan zitten, rij 4, stoel 1 en 3.. en steeds liepen er mensen langs dus wij staan, we dachten op een gegeven moment toen een man op onze plek ging zitten, krijg nou wat.. dus ik met mijn kaartjes er naar toe.. waarna bleek dat we dus op balkon rij 4 zaten.. wij naar boven... waar we eigenlijk stiekem een veel betere zicht hadden op het toneel en het stuk. prachtig.

Ik heb zelden zo gelachen bij een show, de tranen liepen over mijn wangen.. ik kon zelfs stukken niet volgen omdat mijn ogen dicht gingen van het lachen. zo herkenbaar wat ze doet maar ook zo intens mooi, met mooie liedjes, mooie teksten maar ook, het gegeven dat als je 60 bent dat je dan een hele mooie levensfase in komt, je maakt je nergens meer druk om, je laat het, je lijf is prachtig, je weet dat het daar niet in zit maar het gaat om je kern.Het gaat om je diepste pijn die te vinden en aan te raken, het ging over soms de jeugd die ze niet kan volgen..

maar ook de zure pitten die je uitspuugt. waardoor je steeds meer bomen om je heen  maakt die jezelf negatief maken. mooi beeldspraken etc.

Hilarisch stukjes over anaal contact met haar man. omdat dat de gelijkwaardigheid versterkt tussen man en vrouw.. de achterkant is bij iedereen gelijk twee wangen en een gat.. de voorkant is verschillend.. zo had ze veel meer dingen en humor..

Deze voorstelling heeft voor mij wel de ogen geopend en ik raad het een ieder aan om deze te volgen. wat een dijk van een show en wat een vakvrouw ... en ze vertelde dat dit haar laatste show is.. maar heel misschien komt er nog 1.. maar ze vind het wel even goed zo.... kortom prachtig en waardig afsluiting van een prachtig vakvrouw.

Zit je tussen droom en werkelijkheid gevangen uitgeput op de bank en weet je het ook allemaal effe niet meer? In Paradijskleier zal Lenette van Dongen op een hilarische wijze jouw dromen fileren en je weer verliefd laten worden op je eigen werkelijkheid. Saai is het nieuwe spannend. Vandaag is mijn lievelingsdag.

overvloedpassieonvoorwaardelijkeliefdeIKverderhogerbeterdoelenstellendroombaan
ZITultiemerelatiesOPintensebelevinginzichthechtefamlilieDEwaardevolleBANK
vriendschappengeweldigeMETkinderenidealepartneradembenemendenatuur
EENwandelingbergenzeezonzeilenZAKgezondheidbalansblijeiCHIPSYogadetox
verantwoordkokenENmeditatieperfecteconditiestiltewarmteplezierVOELvoldoening
gelukMEonvoorwaardelijkeliefdeKNUTovervloedsamenvoldaanbereikperfectie

 

recensie over de voorstelling:

 Sandstorm van Darude schalt door de boxen, en Lenette van Dongen komt springend op. Een sportief jurkje, witte gympen: ze oogt fit, gezond en jong. ‘Maar’, zegt ze al snel, ‘dit wordt geen Facebook-avond.’ Ze gaat juist die gevoelens bespreken waar geen plek voor is. De zestigjarige Van Dongen ziet namelijk genoeg defecten onder dat jurkje: overtollig vel op haar buik en haar billen zakken steeds onder haar onderbroek uit. Geen schone schijn, maar echt geluk staat centraal in Paradijskleier, misschien wel de troostrijkste voorstelling uit haar oeuvre.

Troep verzamelen om een paradijs te bouwen dat je eigenlijk niet wil. Dat doet een paradijskleier, en dat veroorzaakt hooguit een soort nep-geluk. Een nieuwe trui? Duurt hooguit twee weken. Wat Van Dongen betreft krijg je elke dag, vanaf je eerste kop koffie, opnieuw kansen om geluk te sparen, en kan er zelfs in de meest droevige situatie een onverwacht gelukje zitten. Als je maar de moed hebt om alles te voelen. Dat is, zegt ze zelf al snel, de belangrijkste boodschap uit haar voorstelling.

De zoektocht naar geluk is al sinds haar eerste cabaretvoorstellingen in de jaren negentig onderdeel van haar shows. Steeds lijkt ze een stukje dichterbij te komen. Terwijl ze groeit als mens, groeien haar voorstellingen mee. Dit is haar elfde voorstelling, en ze vermoedt zelf haar laatste. Dus trekt ze alles uit de kast om nog één keer uit te leggen waar al dat geluk toch te halen valt. Als vrouw-met-stift-en-flipover, dat heeft ze altijd al eens willen zijn.

Die zoektocht kan spiritueel en meditatief zijn, maar Van Dongen heeft veel te veel energie om al te lang stil te staan bij diepe inzichten. De balans blijft bewaard, contemplatieve muziek wordt afgewisseld met hyperactieve dance. Dan springt ze als een blij ei op de trampoline, en de hele zaal doet mee. De beweeglijke cabaretière beeldt met verve allerlei seksuele toestanden uit, speelt met woorden (‘het achterste tiet-syndroom’ bijvoorbeeld – gebaseerd op honden en pups) en gaat met veel fantasie aan de haal met de uitspraak ‘Suiker is het nieuwe roken’: straks staat ze met de rokers buiten haar bonbons op te eten.

Het tempo ligt hoog, soms iets te hoog. Dan zitten er wat onverstaanbare zinnen tussen of wordt de dance-muziek zo abrupt gestart dat je geen tijd hebt om bij te komen van de vorige scène. Dan voelt het toch een beetje alsof Van Dongen gevoelens overslaat. Haar poppige liedjes zijn juist weer aan de lange kant met de herhaalde refreinen op het eind. Omdat de begeleiding een geluidsopname is, valt er niet mee te variëren. Maar dit zijn slechts details in de twee uur durende show, die als een stuiterbal aan je voorbij gaat.

Indringend zijn de momenten waar ze ervoor kiest stil te staan bij de narigheid. En dat is nu eens niet haar eigen narigheid, want die heeft ze eindelijk overwonnen. Nee, het publiek staat centraal. Het ontroerend hoogtepunt bereikt ze als ze iemand het podium op trekt die aangeeft wel een troostrijk lied te kunnen gebruiken. Ze zingt diegene persoonlijk toe, met zo veel intense liefde dat het lijkt alsof ze elkaar al jaren kennen. En in zekere zin is dat misschien ook wel zo, want Van Dongen heeft altijd al een sterke band met haar publiek.

Die focus op het geluk van haar publiek levert een warm bad op, vol troost en plezier. Zonder de arrogantie van Facebook-clickbait geeft Van Dongen haar tien tips voor geluk; eenvoudige, waardevolle wijsheden, hintend naar het spirituele (zoals wees dankbaar en gul), maar ook praktische (zoals eerst de rotklussen opknappen). ‘Aan het eind van de avond zou je willen dat je al zestig was’, beloofde Van Dongen een ‘dertigje’ op de eerste rij. Dat zou best wel eens kunnen kloppen.