Marc Marie Getekend

Hoe decadent kan je leven... je ontwaakt in Sevilla en  in minder dan 15 uur zit je in Capelle aan den IJssel bij de voorstelling van Marc Marie.. Getekend.....

Dat is het leven van een drama docent die sinds een paar jaren het reizen heeft ontdekt en geniet van de wereld.. heerlijk.

Gisteravond met vriend Frans naar het theater gegaan, het was ff puzzelen of het zou kunnen kwa tijd, maar ja als je vliegtuig om 13.50 land in Amsterdam, als de weergoden je goed gezind zijn, zo ook het openbaar vervoer, zou ik het moeten kunnen halen was mijn gedachten toen Frans deze voorstelling voorstelde lang geleden in kader van ons theater uitjes. Kortom rennen naar de bus, boodschappen gedaan en door naar de PTT om wat pakketjes te halen om daarna te eten, je snel om te kleden, want brr wat is Nederland koud ineens.. dus een dikke vest aan.. en gaan.

Het was het allemaal waard, al het geren het gedoe wat een prachtige voorstelling. Zo integer en kwetsbaar wat Marc Marie laat zien, over zijn leven en zijn onzekerheden. De voorstelling gaat over wat hij graag anders zou willen, maar maakt het zo mooi dat hij een grote kleine man aan het worden is in zijn show. Zijn decor, prachtig een mond die open staat waarin je dus door middel van panelen de tanden, huig en de keel ziet, en een lange tong waarop Marc Marie zijn show speelt met af en toe een uitstapje naar een microfoon in het donker waar dan een spotje op komt waar hij verteld over wat hij graag zou willen.. prachtig

Het nummer Losing my mind, raakte me diep, zo mooi en integer gezongen dat de versie van Liza ( sorry Frans) ineens minder mooi werd.. dit is zingen met gevoel, van uit je hart en ziel...  

De hele show was een aaneenschakeling van herkenbaarheden, de dingen waar we als mens mee worstelen, zeker het stukje over dat hij zo intens veel houd van zijn vriend dat het hem bang maakt. raakt enorm, ook zijn gevoel erbij dat mensen steeds denken als hij ergens loopt over dat ze zullen zeggen : Die Homo's" zo mooi en af en toe herkenbaar, terwijl het gewoon moet gaan om de liefde.

Een prachtige opmerking vond ik over dat een man bij de psychiater kwam en begon over dat hij zo graag in een land zou willen wonen waar hij een foto van hemzelf met zijn vriend op het bureau wilde kunnen zetten en kon laten staan. De simpele opmerking van de psycholoog ( en ja natuurlijk is het een in koppertje, maar zo een wereld van verschil makende opmerking voor wie het aangaat) "Dan zet jij toch die foto op je bureau en dan woon je in zon land waar het kan" 

Zo waar, vaak zijn we te bang om het te laten zien en open te zijn.. maar als we onszelf blijven beperken in wat we voelen dan zal het zo blijven. We hebben de waaghalzen nodig en waarom zelf niet een waaghals zijn om zo een land te maken waar iedereen gewoon mag zijn wie hij is en houden van wie hij wil.. ongeacht kleur of geloof of seksualtiteit.. laten we voor dat land gaan en aan bouwen met elkaar.

Daarnaast is er natuurlijk de nodige grappen en grollen en de reacties op en met het publiek, een vrouw werd even onderuit gehaald omdat hij vroeg wat ze had gemaakt voor het eten.. waarop ze eerst vertelde een Ciabatta.. waarop de opmerking kwam, of ze het zelf had gebakken,. nee dus, waarop de opmerking kwam dus je hebt eigenlijk gewoon een broodje op een bord gekwakt en gezegd ik heb het eten gemaakt... Hilariteit, zeker toen achteraf bleek dat haar man op zaterdag altijd het eten maakt.

Wat ook zeker voor Frans en mij erg grappig was.. dat er altijd in het theater een mevrouw zit met rollator , altijd op de eerste rij, maar ja ze zit daar altijd, een paar keer hebben we mogen meemaken dat we naast haar zaten, en dat is niet prettig.. dus Fans en ik hopen altijd dat we een goede plek hebben niet naast haar, zo nu ook gelukkig. Maar Marc Marie kent haar nog niet zo goed, dus hij vraagt haar, hij wil wat Belgisch laten horen,  wat haar naam is...  Ze noemt haar naam Anneke

waarop hij dus in het Belgisch zegt Anneke je bent een hoer....

Zij slap van het lachen, wij ook en meteen hield ze na afloop van de voorstelling audiëntie. mensen, moesten natuurlijk  allemaal dit horen, terwijl ze in de zaal zaten en het dus ook beleefden..

Het deed me erg denken aan de geweldige scene van Brigitte Kaandorp over de vrouw die een tostie Appel Kaneel besteld... heerlijk.

Wat ik ook erg grappig vond was de nieuwe methode van opruimen, dat je alles soort bij soort moet gooien en dat je dus elk t-shirtje in je hand moet nemen en dan je af moet vragen of je er gelukkig van word, zo niet dan moet je het weggooien... En zo moet je dat doen met al je spullen.. afvragen of je er gelukkig mee bent of van word.. Ik hoop dat veel mensen dit niet doen met hun partner,.... of zou dat de reden zijn dat er zoveel stellen uit elkaar gaan...

Zeker het stukje over dat je je tas op de grond moet laten liggen, als hij veel spullen heeft gedragen en dat je dan de tas moet bedanken voor het dragen van je spullen.. en dat je daarna hem moet laten liggen zodat hij kan rusten en vakantie heeft

geweldig.. kortom een voorstelling die je moet gaan zien