Het is gek en bizar, vandaag 2 keer gelopen voor de Samenloop voor Hoop, gewoon omdat ik vind dat dat moet en ik het zo goed vind om dit te doen. om 16.00 mocht ik aantreden en kon ik met vriendin Kitty en vriendin Heleen aan de wandel, we hebben gelopen en op een bepaald punt kregen we de zakken aan geboden om die ergens langs de kant van het pad te zetten. Ik kreeg de zak mee die je hierboven ziet, natuurlijk kijk je en ik schrik ineens, ik zie een jonge jongen staan, die Robbin heet, die 6 jaar geleden is overleden, ik tel terug, 6 jaar dat is niet zo lang geleden eigenlijk. De naam komt me bekend voor maar ik herken het gezicht niet. Terwijl ik met deze zak loop om hem ergens neer te zetten, komen allerlei gedachtes in mijn hoofd, ik weet dat een ex-mentor leerling van mij uit Hazerswoude is overleden aan een tumor in zijn nieren .
Ik vraag me af of hij het is, maar herken het niet. Al lopend met deze zak besef ik ineens dat ik met een brok in mijn keel loop en dat het me meer raakt dan ik had verwacht. Ik moet die zak ergens neer zetten maar heb even geen idee of ik dat wel wil eigenlijk. Heel gek is dat, omdat het een zak is die ik toch zal moeten neerzetten, omdat mensen willen dat Robbin er bij is, dat hij niet word vergeten. Bizar is het dat ik meteen aan mijn ex-mentor leerling denk, van wie ik pas later hoorde dat hij was overleden, op 21 jarige leeftijd, en dat nog wel op een feestje. Dat joch waar ik zo vreselijk mee heb gelachen, die zo vol levenslust zat, die zoveel plannen had voor de toekomst, die ik zo bijzonder vond altijd, hij is dus ook niet meer. Dit alles schiet mij door het hoofd terwijl ik nog met die zak loop. Ik besluit om hem op een eervolle plek te zetten zodat hij duidelijk zichtbaar is tussen al die andere zakken die er staan. Terwijl ik mijn rondjes loop en ik telkens langs deze zak loop lijkt het alsof zijn ogen mij raken, achtervolgen. Ik kan er ergens niet los van geraken.
Na het uur lopen ben ik snel naar huis gegaan, om me te verkleden voor de avond om daarna nog een rondje te lopen met Jarno, die ik had gevraagd om samen te lopen, om 0.00 zouden we een uurtje lopen. Terwijl we lopen praten we honderd uit over van alles en nog wat en telkens als ik langs deze zak kom voel ik een brok in mijn keel.. we praten en lopen en opeens zeg ik tegen Jarno, ik wil even een foto maken van een zak die er staat en vertel hem waarom. Het bijzonder vind ik dan dat hij het begrijpt en het niet eens gek vind. Terwijl ik de foto maak stromen de tranen over mijn wangen, ik heb geen idee wat of waarom dit gebeurt, misschien rouw ik nu even om die ex-mentor leerling, misschien is het wel omdat ik besef dat we dit jaar het weer doen met mijn schooltje, dat we weer lopen, dat we er weer zijn. misschien is het wel omdat ik weet dat bij onze tent een Team Emma is, een team ter ere van Emma, de overleden dochter van een dierbare collega van mij, die twee jaar geleden er nog bij was en die nog aanwezig was, die daarna heel snel bergafwaarts ging en overleed.
Ik weet het niet waarom maar het is wel zo dat ik besef dat dit nog nodig is om dit te doen, samen lopen voor de hoop op genezing op dat we medicatie vinden om mensen niet meer te laten sterven aan deze ziekte die zoveel mensen raakt en treft. Na een uur lopen met Jarno waarin we over heel veel dingen hebben gehad was het goed om in de tent te komen waar het warm is, het is goed om te zien dat er veel leerlingen van onze school meelopen en er zijn die ook vinden dat ze mee moeten doen. het is prachtig zo mooi en ik ben dankbaar dat wij als een van de weinige scholen dit doen, zo laten leven in de school dat we zo met de kinderen dit oppakken. Ik blijf het zeggen ik ben altijd al trost op mijn school, maar nu weer. wat hebben wij een gouden team mensen die dit op pakken en dit doen om zo onze school weer te laten groeien en te laten zien dat wij er zijn.. heerlijk
en speciaal voor de beide Robbin's : "Als je omkijkt en mij niet ziet"
Nog even een extra aanvulling, inmiddels weet ik via een ander oud leerling dat het inderdaad mijn oud mentor leerling is geweest waar die zak van is, en het mooie is dat ik hem heb mogen dragen, ik hem een mooi plekje mocht geven zodat hij er bij is..soms zijn de wegen van het leven ondoorgrondelijk en zo mooi en passend, ik mocht hem dragen en neerzetten... toeval? Nee ik denk het niet ik denk dat juist ik deze zak moest neerzetten om zo het ook een plek te geven.
als je omkijkt en mijn niet ziet
als je
op het pad
dat je volgt
ineens
achterom kijkt
ineens
beseft dat ik
er niet meer ben
zul je dan
de sterren vertellen
dat je me
hebt gekend?
als ik je heb achter gelaten
als ik je heb
achtergelaten
daar waar
liefde soms
nog meer leeft
dan in het leven zelf
daar waar het licht
je naam verlicht
als ik je heb
achtergelaten
waar ik je niet meer
zal zien
kan ik soms zo eenzaam
lopen dwalen
in de hoop
dat ik jou ergens
in terug zal zien
(voor robbin)
(voor robbin)
zoals de wind
stille fluistering
die zachtjes
je naam
bij mij
binnen brengt
mijn voeten
op de aarde
die me dragen zal
de regen
die mijn tranen
onzichtbaar
vallen laat
de zon
die mij met zijn warmte
aanraakt
zoals de wind
jouw naam
fluisterend
bij mij
binnen laat
 |
| de voet loopt mee inderdaad |
 |
| een zak gekleurd vanuit het leerpark door een leerling |
 |
| logisch toch zou ik denken |
 |
| het park als we er lopen |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten