Twee jongens de ene 18 de ander 20, die elkaar ontmoeten op en avond in een cafe in Stadskanaal
en ergens ontstaat er een lijntje met elkaar. Voor we het weten
zijn onze levens met elkaar verbonden, door iets wat zo klein leek,
maar zo groot bleek te zijn.
De jaren die verstrijken zien we elkaar soms, niet te vaak, omdat we beiden beseffen
dat het niet kan, het niet goed zal gaan als wij samen iets
gaan opbouwen wat toch niet kan zijn. Het verlangen naar elkaar, is er maar ook het besef dat het niet mag bestaan om duistere redenen die we beiden niet kunnen uitspreken maar weten dat ze er zijn.
Drastisch de lijnen doorknippen omdat we weten dat we elkaar alleen
maar met onze gevoelens in de weg zitten, dat we daardoor ons eigen geluk
geen kans geven. Daarom gaan, elkaar negeren, niet meer samen zijn.
Jaren later, na het verbreken van een relatie van bijna 10 jaar, toch een voorzichtige poging
tot contact, brief sturen naar de ouders, de brief die wel aankomt, waar een korte reactie opvolgt
van dat het niet meer kan, dat het niet goed is, dat hij gelukkig is met zijn vrouw en kinderen. Tevens niet laten weten waar hij woont.
Het is goed, soms gaat een weg, een kant op die je niet hebt bedacht. Jaren later, ineens via Facebook, contact, zomaar ineens heel voorzichtig wat berichtjes over en weer, dan weer tijden zwijgen, dan weer ineens weer wat schrijven. Langzaam weer aan elkaar wennen, met elk ons verleden, met elk ons eigen verhaal. Twee levens die elk hun eigen wendingen kregen, die elk hun eigen weg gingen, maar onbewust was er dat lijntje dat niet doorbroken kon worden. Ontdekken dat je nog geen steenworp van elkaar woont, dat je al die jaren zo dicht bij elkaar bent geweest, zonder dat je dat wist, zonder dat je hebt beseft dat je regelmatig daar bent geweest waar die ander werkt, dat je door de stad bent gedwaald, sterker nog dat je zelfs voor het huis hebt gestaan waar de ander woont. Bijzonder is dat je het ergens wel hebt gevoeld maar niet hebt beseft. Langzaam een voorzichtige stap naar een uitnodiging om elkaar te ontmoeten, maar dat is te eng nog, omdat we beiden niet weten wat er gebeuren gaat, beiden bang zijn voor de gevolgen van het elkaar weer zien, elkaar weer te ruiken, weer samen in 1 ruimte te zijn. Dan toch maar de telefoon, met elkaar, eerst wat heen en weer appen, dan toch maar bellen, na het bellen op de Skype, dertig jaar alles uitspreken wat er is gebeurt, wat er aan de hand was, onze angsten bespreken, alsof we gisteren nog samen waren. Beseffen dat onze levens elk hun eigen gang zijn gegaan, dat we beiden weten dat een vriendschap met soms wat meer, kennelijk nog kan bestaan. Elkaar zien via een beeldscherm en het gevoel hebben dat je elkaar gisteren nog hebt gezien, zonder dat de tijd een aanslag deed op jou wie je bent. Horen dat de andere kant getrouwd is, drie prachtige kinderen heeft, en gelukkig is met het leven wat het hem bracht. Dan mijn kant van het leven, waarin ik singel ben, waar ik elke dag pluk van het leven, geniet van wat er komt wat er is, genieten van de reizen die ik doe, de vrienden die ik heb. Een leven die 30 jaar geleden totaal niet mogelijk leek, dat nu toch zo is. Dan ontdekken dat de lijn die er kennelijk al die jaren is geweest niet doorbroken is dat hij blijft.. langzaam beseffen dat het goed is, dat het nu mag zijn, twee mannen nu , dertig jaar verder in hun leven in de tijd, die elkaar spreken, zeggen dat het goed voelt dat het mag zijn, twee mannen die elkaar de tijd gunnen om er aan te wennen dat je weer samen soms wat tijd mag doorbrengen, zonder dat wat er was, maar als twee mensen die gewoon met elkaar dat lijntje delen. Dat zomaar op een doordeweekse donderdag ontdekken dat het kennelijk zo mag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten