Gisteravond met vrienden Frans, Christian, Rick en Jeroen naar de film geweest in Rotterdam. De film hadden we al bij een voorfilmpje gezien en het sprak ons behoorlijk aan. Samen dus besloten om te gaan. Het leuke is van een avondje uit met elkaar, dat we meestal voor we naar de film gaan eerst gaan eten bij de Italiaan aan het schouwburgplein om daarna zo over te steken naar Phate om de film die we willen zien te gaan bekijken. Dit keer was het een vroege vogel actie, omdat we natuurlijk de laatste werkweek van het jaar het niet al te laat willen maken op zondagavond dus hadden we al om 17.00 afgesproken om samen te eten. Vriend Frans die deze dag moest werken zou om half 6 bij ons aansluiten en zouden we verder eten. Het verliep helemaal goed met elkaar, het was natuurlijk beregezellig, en ook samen vreselijk moeten lachen. Gek scherend kwamen we op dood gaan en dat niemand in zijn eentje dat wilde natuurlijk. Iedereen had wel het idee dat ze van die ander wel wat wilden, dus begonnen we er al over om te stikkeren van de spullen van de ander zodat we daar geen ruzie over zouden krijgen. Hilarisch natuurlijk, zeker als iemand dan zegt ik plak gewoon een grote stikker op de voordeur van jullie huis met mijn naam erop zodat alles gewoon van mij is. Heerlijk dit soort humor. Na het eten gingen we samen naar de bioscoop waar we de film mannenharten hebben bekeken. De film begint erg komisch, zeker omdat bepaalde karakters erg sterk zijn en mooi worden weergegeven. Al gebeurt er in de loop van de film veel dingen, ergens toch verlies de film de kracht van het kijken. Het dwaalt af, er worden 6 mannen gevolgd in de film en dat is voor die 100 minuten wel heel veel, zeker als het allemaal nogal korte fragmenten zijn die toch tot hun recht moeten komen. De muziek daarin tegen, was fantastisch, ik heb genoten van de oude hits uit mijn jeugd die voorbij kwamen. Van het liedje van Ella, tevens het slotnummer wat zo prachtig is dat wederom de tranen over mijn wangen stroomden. Zou het kunnen dat het misschien komt doordat de kerst er aan komt, en het oud en nieuw. ik weet het niet maar ik huil momenteel heel snel en moet zeggen het lucht enorm op.
recensie van de film:
Regie: Mark de Cloe | Cast: Jeroen Spitzenberger (Wouter), Daan Schuurmans (Tim), Barry Atsma (Dennis), Teun Kuilboer (Frank), Fabian Jansen (Niels), Jon van Eerd (Roy), Katja Herbers (Nicole), Georgina Verbaan (Suzanne), Hadewych Minis (Laura), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2013
De moderne (heteroseksuele) man heeft het niet bepaald gemakkelijk. Hij moet stoer doch verzorgd zijn. Hij moet frequent in het krachthok rondhangen, maar niet lijden aan het Adoniscomplex - het ziekelijk nastreven van een onrealistisch, mannelijk schoonheidsideaal. Daar komt nog eens bij dat hij flink carrière moet maken, genoeg tijd voor zijn gezin, vrienden en lieftallig wederhelft moet inruimen en ook nog eens compleet zen met zichzelf moet zijn. Nee, de man van nu heeft het zwaar. Tot overmaat van ramp spreken vrouwen een voor de moderne man compleet vreemde taal en moet een echte man ook nog eens zijn gevoelens laten zien.
In Mark de Cloes Mannenharten, waarin al deze issues voorbij komen, is het nota bene de vrouwelijke helft van de cast die bij de begintitels als eerste genoemd worden. Het is de vrouw die de man maakt, lijkt de boodschap haast te zijn. De vijf mannen om wie het voornamelijk draait komen op rij voorbij op de loopband in de sportschool waar ze met elkaar hun sores en frustraties delen. De Cloe presenteert een lichtdramatische maar voornamelijk luchtige romantische komedie waarin de man en zijn gevoelens centraal staan. Het is een mozaiëkfilm waarbij de verhaallijnen van de mannen elkaar in rap tempo afwisselen. De mannen kennen elkaar goed of komen door het toeval met elkaar in aanraking, maar hun ellende heeft naast wat overeenkomsten niet veel raakvlakken.
Mannenharten profiteert flink van een topcast. Barry Atsma speelt een dj annex liedjesschrijver die groot succes boekt met een volkszanger, maar de vrouwenverslinder vraagt zich hardop af of dit nou wel alles is. We herkennen er op het laatste detail na vaag de samenwerking tussen Marco Borsato en John Ewbank in. Jeroen Spitzenberger speelt nietsnut Wouter die nog nooit een fatsoenlijk baantje heeft gehad en zijn vriendin Nicole horendol maakt met zijn wispelturige gedrag. Zijn nieuwste professionele dieptepunt is een baantje als fietstaxichauffeur waarin hij verkleed is als rendier. Teun Kuilboers personage tobt met een relatie die haar beste tijd heeft gehad en Daan Schuurmans' Tim staat juist op het punt om in het huwelijksbootje te stappen en zijn vrije leventje vaarwel te zeggen. Fabian Jansen tot slot is een gemeenteambtenaar die hotel de botel raakt van een winkelmedewerkster maar nog nooit een vrouw mee heeft durven uitvragen.
Deze Nederlandse remake van een Duitse kaskraker werkt keurig de conventies van het romkomgenre af. Hij roept hierbij talloze associaties op met soortgelijke publiekslievelingen. Spitzenberger loopt zo'n beetje de volledige speelduur rond in een rendierenpak en dan is de link met Carice van Houten in Alles is Liefde natuurlijk snel gelegd. De Cloe beschouwt zichzelf als een aartsromanticus en is dan ook niet vies van enige klefheid. Hij houdt het gelukkig binnen de perken en vangt dit op met veel gestuntel, misverstanden en wendingen. Het is echter nog maar de vraag of het mannelijke deel van de bevolking zich kan identificeren met de uiteenlopende kerels en hun gedrag die hier de revue passeren.
Mannenharten beleeft zijn sterkste momenten als hij klein en niet al te theatraal gehouden wordt. Jansen bijvoorbeeld die zich vermant om die charmante dame mee uit te vragen. Of de zesde man van het gezelschap, Jon van Eerd die als volkszanger Roy met de bikkelharde waarheid wordt geconfronteerd. Dit soort mooie scènes zijn net iets te schaars, want ze contrasteren zo prettig met het vluchtige gezap tussen de andere verhaallijntjes. De Cloe heeft na zijn vorige speelfilm, het drammerige jeugddrama Shocking Blue een betere toon te pakken. Mannenharten profiteert riant van de imposante cast en is een onderhoudende titel in een reeks geslaagde polderromkoms.
De moderne (heteroseksuele) man heeft het niet bepaald gemakkelijk. Hij moet stoer doch verzorgd zijn. Hij moet frequent in het krachthok rondhangen, maar niet lijden aan het Adoniscomplex - het ziekelijk nastreven van een onrealistisch, mannelijk schoonheidsideaal. Daar komt nog eens bij dat hij flink carrière moet maken, genoeg tijd voor zijn gezin, vrienden en lieftallig wederhelft moet inruimen en ook nog eens compleet zen met zichzelf moet zijn. Nee, de man van nu heeft het zwaar. Tot overmaat van ramp spreken vrouwen een voor de moderne man compleet vreemde taal en moet een echte man ook nog eens zijn gevoelens laten zien.
In Mark de Cloes Mannenharten, waarin al deze issues voorbij komen, is het nota bene de vrouwelijke helft van de cast die bij de begintitels als eerste genoemd worden. Het is de vrouw die de man maakt, lijkt de boodschap haast te zijn. De vijf mannen om wie het voornamelijk draait komen op rij voorbij op de loopband in de sportschool waar ze met elkaar hun sores en frustraties delen. De Cloe presenteert een lichtdramatische maar voornamelijk luchtige romantische komedie waarin de man en zijn gevoelens centraal staan. Het is een mozaiëkfilm waarbij de verhaallijnen van de mannen elkaar in rap tempo afwisselen. De mannen kennen elkaar goed of komen door het toeval met elkaar in aanraking, maar hun ellende heeft naast wat overeenkomsten niet veel raakvlakken.
Mannenharten profiteert flink van een topcast. Barry Atsma speelt een dj annex liedjesschrijver die groot succes boekt met een volkszanger, maar de vrouwenverslinder vraagt zich hardop af of dit nou wel alles is. We herkennen er op het laatste detail na vaag de samenwerking tussen Marco Borsato en John Ewbank in. Jeroen Spitzenberger speelt nietsnut Wouter die nog nooit een fatsoenlijk baantje heeft gehad en zijn vriendin Nicole horendol maakt met zijn wispelturige gedrag. Zijn nieuwste professionele dieptepunt is een baantje als fietstaxichauffeur waarin hij verkleed is als rendier. Teun Kuilboers personage tobt met een relatie die haar beste tijd heeft gehad en Daan Schuurmans' Tim staat juist op het punt om in het huwelijksbootje te stappen en zijn vrije leventje vaarwel te zeggen. Fabian Jansen tot slot is een gemeenteambtenaar die hotel de botel raakt van een winkelmedewerkster maar nog nooit een vrouw mee heeft durven uitvragen.
Deze Nederlandse remake van een Duitse kaskraker werkt keurig de conventies van het romkomgenre af. Hij roept hierbij talloze associaties op met soortgelijke publiekslievelingen. Spitzenberger loopt zo'n beetje de volledige speelduur rond in een rendierenpak en dan is de link met Carice van Houten in Alles is Liefde natuurlijk snel gelegd. De Cloe beschouwt zichzelf als een aartsromanticus en is dan ook niet vies van enige klefheid. Hij houdt het gelukkig binnen de perken en vangt dit op met veel gestuntel, misverstanden en wendingen. Het is echter nog maar de vraag of het mannelijke deel van de bevolking zich kan identificeren met de uiteenlopende kerels en hun gedrag die hier de revue passeren.
Mannenharten beleeft zijn sterkste momenten als hij klein en niet al te theatraal gehouden wordt. Jansen bijvoorbeeld die zich vermant om die charmante dame mee uit te vragen. Of de zesde man van het gezelschap, Jon van Eerd die als volkszanger Roy met de bikkelharde waarheid wordt geconfronteerd. Dit soort mooie scènes zijn net iets te schaars, want ze contrasteren zo prettig met het vluchtige gezap tussen de andere verhaallijntjes. De Cloe heeft na zijn vorige speelfilm, het drammerige jeugddrama Shocking Blue een betere toon te pakken. Mannenharten profiteert riant van de imposante cast en is een onderhoudende titel in een reeks geslaagde polderromkoms.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten