Gisteravond was ik in de gelukkige omstandigheid dat ik mee mocht doen met een klus voor het Rode kruis. De oefening op zich is natuurlijk niet zo spannend dacht ik, maar het is wat je er van maakt. Het senario was heel eenvoudig, er was een grote bus en trein ongeluk gebeurt, en dus moesten de slachtoffers door de hulpverleners opgevangen worden. Mijn eerste rol was een jongen die door een traumatische gebeurtenis niets meer wilde zeggen, en dus zweeg als het graf. Mijn moeder werd gespeeld door vriendin Trudy, wat heb ik gelachen. Ze ging zo over de top heen, dat ik niet meer praten, dat we over de kop waren gegaan in de bus, en dat ze dacht dat ik mijn tong had ingeslikt. Het meest leuke als lotus is te horen dat je de hulpverleners het zo moeilijk mogelijk mag maken, en dat doen we dan ook graag. Mijn moeder nam me mee aan de hand en riep steeds om een dokter, en voor we het wisten, en vooral voor ik het wist, lag ik met mijn gezicht op een brancard, en konden de hulpverleners geen kant meer op met mij , mijn mede speelster en met de situatie, het spel ging geweldig, ik heb zo moeten lachen, en vooral na die tijd. Uiteindelijk werd ik op een brancard gelegd en vervoerd naar de ziekenboeg, en daar begon het hele verhaal , dat men mij dingen ging vragen, maar ze hadden bedacht dat ik waarschijnlijk nekletsel had en dus legden ze hun handen zo om mijn nek vast te houden maar ondertussen zorgden ze er wel voor dat ik niets meer kon horen. heerlijk om te spelen, en men zei dat ik moest knipperen met mijn ogen voor ja, en niks doen voor nee, nou dat is leuk spelen, want ik hoorde dus niets door die handen, of in ieder geval slecht, en dus knipperde ik af en toe maar wat.. zo mooi hoe de hulpverleners dan hun eigen verhaal maken. Na deze eerste oefening kreeg ik mijn tweede rol, ik zou in paniek raken, eerst kom ik gewoon binnen, niets aan de hand en na een tijdje raak ik in paniek, het grappige is dat ik geen idee had waarom en hoe, maar gelukkig heb ik dan een medespeelster die mij de tip gaf om in paniek te raken van een glas water. Dus dat heb ik maar gespeeld, er was totaal niets aan de hand, totdat iemand mij een kopje koffie aanbood en ik vroeg om een glaasje water, en toen ik het kreeg, begon ik te verstarren, en gooide het water recht op de hulpverleners, en begon helemaal te schreeuwen en gek te doen dat ik in paniek raakte van water, en dat al het water weg moest, omdat er plotseling allerlei beelden boven kwamen drijven.. dus dat werkte behoorlijk bij de hulpverleners, de vazen met bloemen werden weggehaald, achter een schermpje gezet, kannen met water gingen weg, de vloer werd droog gemaakt en ik bleef maar doorgaan dat ik niet tegen water kon. Ik vertelde het verhaal van dat ik Joop mijn beste vriend had zien verdrinken, maar dat ik dacht dat hij aan het zwaaien was, en dat ik terug zwaaide, maar dat hij ineens niet meer boven kwam, en dat hij dus verdronken was. Kortom het werd een emotioneel gebeuren, en de hulpverleners wisten even geen raad hiermee, totdat een slimme rik de opmerking maakte nadat ik zo in paniek was, ze had namelijk het karretje met de bloemen weer opgehaald, en ik dus weer flippen, en zij zei iets te hard, "Dat hoort hier niet" Ja en toen ging ik helemaal los, ik heb haar even behoorlijk terecht gewezen dat ze dit niet kan zeggen, en dat ik hier niet hoorde, of zij hier wel hoorde al ze het zo zag en dat ze weg moest, dus ze is uiteindelijk inderdaad door haar collegas weg gestuurd en was het rijk voor mij alleen. Ik had het vreselijk te doen met het meisje dat mij geestelijke hulp moest verlenen, omdat ze er gewoon niet door heen kon komen.. ik bleef maar doorgaan en doorzeuren, heerlijk is dat toch.. genieten.
Mijn laatste rol was als man die ene klop op zijn hoofd had gehad en ik had een kunstgebit mee, in mijn hand met daarop wat bloed, en ik steeds vragen naar dat ding, waar dat ding nu was, en dat ik niet wist wat er gebeurt was, dit bleef ik ook maar herhalen, steeds weer en steeds maar vragen naar de naam van de hulpverlener hij heeft geloof ik in 15 minuten wel 100 keer zijn naam gezegd. Het bizare was wel dat dat ik er aan kom lopen met een kunstgebit, en dat ineens allerlei mensen hun gebit uit hun mond halen, soms nog met spuug soms met etensrestjes en dan mij proberen te overtuigen dat het gebit dat ik in mijn hand heb van hun is. Achteraf had ik gewoon moeten zeggen doe maar in dan.. had ik wel willen zien maar dat durfde ik niet zo goed. Maar als je maar blijft vragen waar dat ding is waar dat ding in hoort, zie je eerst dat ze het niet doorhebben waar je het over hebt totdat iemand ineens bedenkt dat het om een mens kan gaan. Het was weer een heerlijke avond met veel lol en wat is het toch heerlijk om met een grote groep lotussen te werken en zo met elkaar te kunnen lachen.. heerlijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten