Het lied dat altijd mij nog diep raakt, ik krijg zeker zo rond kerst weer tranen in mijn ogen bij dit lied. zoveel emotie, zo veel kracht en liefde in dit lied.. en zo veel hoop.. en nu is er een documentaire over hoe het gemaakt is.. en dat is geweldig om te zien, al die artiesten die meedoen, maar ook de bereidwilligheid maar ook de proffesiole houding van diegene die alles opneemt en regelt.. hij hoort iets waarvan ik denk.. doe niet zo gek dat hoor ik niet eens. zelfs het geruis van de kettingen van Cindy lauper hoort hij en die moeten af.. een aanrader zeker als je ziet hoe het helemaal is gedaan en gemaakt en hoe de stemmen die de solo mogen zingen zijn uitgezocht. op klank, op sfeer etc.. prachtige om zoveel talenten bezig te zien met zon mooi project.. prachtig…
recensie:
Regie: Bao Nguyen | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2024
De
jaren tachtig van de vorige eeuw waren niet alleen de jaren van de
grote internationale supersterren als Michael Jackson, Prince en
Madonna, maar werden ook gekenmerkt door grote hongersnood in Afrika,
met name in Ethiopië. In navolging van de Britten die met Do They Know
It's Christmas? onder leiding van Bob Geldof geld ophaalden voor
Ethiopië, ontstond er in januari 1985 een soortgelijk Amerikaans
initiatief.
Probeer maar eens bijna zeventig grote
muzikanten bij elkaar te krijgen in een ruimte en ze bovendien hun ego's
buiten de deur te laten houden. Het was een immense opgave die op
aangeven van Harry Belafonte en Lionel Richie vorm kreeg. Stevie Wonder
nam de telefoon niet op, dus namen Richie en Michael Jackson het
schrijven van popklassieker We Are the World voor hun rekening. De
legendarische producent en muzikant Quincy Jones tekende voor de
productie.
De totstandkoming van We Are the World en de gelegenheidsformatie USA for Africa is het onderwerp van de documentaire The Greatest Night in Pop.
Er was eigenlijk maar een nacht om het benefietnummer op de plaat te
zetten, maar feitelijk werden er twee nachten voor uitgetrokken. Als
eerste datum koos Richie de uitreiking van de American Music Awards in
Los Angeles die hij bovendien zelf presenteerde. Half zingend Amerika
was aanwezig, dus de artiesten (en hun ego's) gingen meteen door naar de
studio waar gelijktijdig zowel de opname als de videoclip werd
geschoten.
De docu van Bao Nguyen brengt legendarische
archiefbeelden bijeen die worden afgewisseld met hedendaagse commentaar
van veel betrokkenen. Eenentwintig wereldsterren mochten in een halve
cirkel een zin (of twee) solo zingen, de overige drieëntwintig namen
plaats in het koor. Ruim veertig zangers wilden allemaal hun plasje over
de arrangementen doen. Zo kwam Wonder op het idee om een stuk in het
Swahili te zingen, tot het besef indaalde dat ze in Ethiopië die taal
helemaal niet spreken.
Het was ondertussen overduidelijk niet
voor iedereen een feest. Opmerkelijk is de intens chagrijnige en
ongemakkelijke kop van Bob Dylan die zich op zijn solostukje na in de
repetities niet eens de moeite nam om het refrein mee te playbacken. En
dat voor een protestzanger die ooit nog een Nobelprijs zou winnen.
Ondanks de incidentele partypoopers zat de sfeer en geestdrift er goed
in, vooral nadat de eveneens aanwezige Geldof nog eens had uitgelegd
waar de artiesten het allemaal voor deden.
Ondanks de
legendarische avond die hier nog eens herbeleefd wordt, had Nguyen wel
wat meer achtergrond mogen geven bij de hongersnood op het Afrikaanse
continent. Wat speelde er exact en hoe reageerde de internationale
gemeenschap destijds? Wellicht valt er ook een parallel te trekken naar
de huidige tijd, waarin oorlog, ongelijkheid en de schending van
mensenrechten nog steeds de planeet teisteren.
Deze keuzes leiden
ertoe dat een uniek moment in de popgeschiedenis ruim baan krijgt, maar
de achterliggende problematiek schiet er flink bij in. Boeiend zijn de
vele weetjes, zoals Madonna die het moest afleggen tegen Cyndi Lauper,
een aangeschoten Al Jareau of de rivaliteit tussen Prince en Jackson.
Ondanks de eenzijdige focus op de totstandkoming van de evergreen is The Greatest Night in Pop bovenal een hele fijne muziekdocu waar de nostalgie vanaf druipt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten