afgelopen vrijdag hadden we op school een filmavond met onze leerlingen. Ze konden met hun auto tot aan de ingang rijden, daar werden ze onthaald door twee Minions, onze conciërges van school hadden zich in dit pak verkleed, ze gingen over de rode loper naar binnen, waarna ze bij de kraam, een zak popcorn kregen en tevens wat te drinken..
De leerlingen hadden allemaal een kussen mee omdat de grote trap die we hebben wel heel erg hard is, maar dat doet er niet toe.
Om 19.00 begonnen we met de film, wat voor iedereen een verrassing was, al hadden de conciërges dit natuurlijk al verraden met hun pakken, maar dat maakte het juist extra leuk en geslaagd. Het was een soort van totaal pakket waardoor ze dus echt een film avond hadden.
De avond verliep erg gaaf en gezellig, De leerlingen hadden er duidelijk zin in en wat hebben we genoten met elkaar.
De film heb ik met een half oog kunnen zien, omdat ik met Bas, een collega en vriend, heerlijk zat te kletsen en we ons ziek hebben gegeten in de popcorn.. vreselijk we waren er misselijk van, maar wat ik zag vond ik wel vermakelijk, zeker als je ziet hoe de leerlingen ervan genoten.
Onder de foto's van onze Minios staat de recensie van de film en tevens de trailer zoals ik altijd doe.
recensie van de film:
Regie: Kyle Balda, Brad Ableson, Jonathan del Val | Scenario:Matthew Fogel, Brian Lynch | Cast (stemmen): Steve Carrell (Gru), Alan Arkin (Wild Knuckles), Taraji P. Henson (Belle Bottom), Pierre Coffin (The Minions), e.a. | Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2022
Veel
gedoe om niets. Of, zoals William Shakespeare zijn toneelstuk noemde:
'Much Ado About Nothing'. Dat is het principe waar de betere komedies op
leunen. Men neme een eenvoudig uitgangspunt en laat dit escaleren in
absurdistische chaos met een hoge grappendichtheid. Zie bijvoorbeeld Young Frankenstein, The Big Lebowski, Wallace & Gromit and the Curse of the Were-Rabbit of... Minions: The Rise of Gru.
Gru heeft al op jonge leeftijd zijn ambitie gevonden: de grootste superschurk ooit worden. Om die dromen te verwezenlijken meldt hij zich aan bij de beruchte bandietengroep Vicious 6. Gru wordt uitgenodigd voor een soort sollicitatiegesprek, maar de booswichten vragen zich hardop af wat een twaalfjarig mannetje voor ze kan betekenen. Niets toch? Waarom hij dan in eerste instantie langs mocht komen blijft vaag, hij wordt in elk geval lachend de deur gewezen. Om te laten zien wat hij in zijn mars heeft steelt Gru hun kostbare zodiac-steen en zet zo de mechanieken van het plot in werking. Iedereen aast op de steen alsof het de grootste schat van de wereld is. Het leidt zelfs tot Gru's ontvoering.
Het is erg vermakelijk om Gru mee te maken als aspirant superschurk, maar zijn Minions stelen de show. De gele, in hun eigen taaltje brabbelende mannetjes met grote ogen en flexibele stuiterlijfjes die sinds het begin van de filmreeks hun plek in de hedendaagse populaire cultuur opeisten, zijn fantastisch. Wie ze zijn, waar ze vandaan komen, het blijft een raadsel. En dat maakt ook niets uit. De Minions verzorgen de slapstick (de scène in het vliegtuig is prachtig), slagen op zijn tijd in meer subtiele, droge humor en kunnen heel grote smeekogen opzetten om hun zin te krijgen.
Intussen houden de drie regisseurs een lekker strak verteltempo aan. Geen seconde is verspild, de sneltrein die Minions: The Rise of Gru heet dendert door naar de finale. Op het einde zul je je hoogstwaarschijnlijk afvragen waar deze komedie over ging. Waar was al dat gedoe goed voor? Wordt er nog iets substantieels gemeld? Nee. Absoluut niet. En dat is precies de kracht van Minions: The Rise of Gru. Veel gedoe om niets. Het enige wat je kan doen is erom lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten